جستجو در تالارهای گفتگو

[h=2]پاراگلایدینگ[/h] پاراگلایدینگ نام یک ورزش تفریحی و رقابتی است ، که رویای دیرینه بشر را تحقق بخشیده است. بطوریکه خلبان به آرامی از سطح شیب دار کوه به سمت پایین می دود و با حالتی به شکل سر خوردن در آسمان از کوه جدا می شود و خلبان برای شروع پرواز احتیاجی به انجام سقوط آزاد و یا پرش از صخره ندارد. نشست و برخاست با پاراگلایدر به نرمی و آرامی برابر با توان بدنی خلبان برای دویدن است و نکته اینکه هنگام پرواز به هیچ وجه حالت ترس از افتادن به انسان دست نخواهد داد و اصلاً قابل مقایسه با بالا رفتن از کوه و یا وحشت نگاه کردن از بالای یک ساختمان بلند نیست. [h=2][/h][h=2] چگونگی ورزش پاراگلایدینگ[/h] به طور معمول برای اینکه بتوان در یک محل بوسیله پاراگلایدر پرواز کرد، لازمه آن یک سایت چند صد متری برای شروع پرواز است که برای انتخاب آن فاکتور های امنیتی و کاربردی بسیاری را باید لحاظ کرد که باعث محدودیت برای انتخاب ارتفاع مورد نظر می شود و ممکن است در یک منطقه وسیع کوهستانی سایت مناسب پرواز یافت نشود و گاهی خلبانان پاراگلایدر مجبورند صدها کیلومتر از محل زندگی خود برای استفاده از یک سایت مناسب مسافت طی کنند. محل سایت باید رو به باد و دارای جاده دسترسی به قله باشد، همچنین در صورتی که محل فرود دره ای باشد و یا در مجاورت عارضه ای مانند کوه و یا تپه قرار داشته باشد، باد را از مسیر خود منحرف و یا آشفته می سازد و پرواز را در این شرایط ناممکن و یا بسیار خطرناک می سازد. شکل دیواره و وجود یک فضای باز برای فرود و فضایی مسطح در روی قله با شیب ملایم برای گستردن وسیله پروازی از دیگر ملاک های یک سایت خوب می باشد. ایران به لحاظ اقلیمی با توجه به وجود بادهای مناسب منطقه ای، عوارض طبیعی و دشتهای باز در مجاورت کوه ها، بستری بسیار مناسب برای ورزش های هوایی محسوب می شود. با وجود اینکه یافتن ارتفاعی مناسب برای انجام این ورزش آسان نیست. [h=2]انواع پاراگلایدر [/h] پاراگلایدر ها از لحاظ شکل ظاهری شبیه یکدیگر بوده ولی به لحاظ وزن، قابلیت حمل و کلاس پروازی با یکدیگر متفاوت هستند . هر بال دارای اتیکتی است که روی آن مشخصاتی از جمله وزن قابل حمل ، کلاس پروازی بال و سال ساخت درج شده است . به طور معمول برای اینکه بتوان در یک محل بوسیله پاراگلایدر پرواز کرد، لازمه آن یک سایت چند صد متری برای شروع پرواز است که برای انتخاب آن فاکتور های امنیتی و کاربردی بسیاری را باید لحاظ کرد که باعث محدودیت برای انتخاب ارتفاع مورد نظر می شود و ممکن است در یک منطقه وسیع کوهستانی سایت مناسب پرواز یافت نشود [h=2] روش استفاده از پاراگلایدر [/h] خلبانان پاراگلایدر بعد از آموختن فنون پروازی می توانند از ارتفاعات کوههای مناسب پرواز نموده سپس روی سطح زمین فرود آیند . وزن قابل حمل پاراگلایدر : حداقل وزن قابل حمل برای این وسیله50 ( KG ) و حداکثر آن دربالهای دونفره به 220الی250 ( KG ) می رسد.به لحاظ حساسیتی که این وسیله پروازی داراست انواع خوب آن در کشور های اروپایی تولید میشود . [h=2]پاراموتور : [/h] موتور محرک پرواز با پاراگلایدر می باشد که با اتصال این موتور به پاراگلایدر می توان از سطوح صاف مانند ساحل دریا ، دشتها و محل های مناسب از سطح زمین به پرواز در آمد . تذکر : لازم است برای پرواز با پاراموتور ابتدا دوره آموزشی با پاراگلایدر را بگذرانیم . دوستداران این ورزش هوایی بعد از فراگرفتن آموزشهای لازم و اخذ گواهینامه می توانند در محل های مجاز پرواز نمایند. [h=2] انواع پاراگلایدرها:[/h] پاراگلایدرهای رده A پاراگلایدرهایی با حداکثر ایمنی وخصوصیات پروازی فوقالعاده ، که درمقابل بهم ریختگی و آشفتگی مقاومت خوبی دارند و برای تمامی خلبان ها با هر سطح مهارت طراحی شده اند. پاراگلایدرهای رده B پاراگلایدرهایی با ایمنی خوب و خصوصیات پروازی عالی، که تا حدودی در مقابل بهم ریختگی و آشفتگی مقاومت دارند. این پاراگلایدرها نیز برای تمامی خلبان ها با هر سطح مهارت طراحی شده اند. پاراگلایدرهای رده C پاراگلایدرهایی با ایمنی متوسط که ممکن است به خاطر آشفتگی های هوا (Turbulence) و خطای خلبان عکس العمل های دینامیکی از خود نشان دهند. در این حالت بازگشت به پرواز عادی(Recovery) به کنترل دقیق خلبان نیاز دارد. طراحی شده برای خلبان هایی که به تکنیک های اصلاحی(Recovery Technique) آشنا هستند و به صورت فعالانه و مداوم پرواز می کنند و به شرایط پرواز با ایمنی پایین آگاهی دارند. پاراگلایدرهای رده D پاراگلایدرهایی که در شرایط آشفتگی هوا (Turbulence) و خطاهای خلبان عکس العمل های بسیار شدید از خود نشان می دهند و بازگشت به پرواز عادی نیاز به مهارت و کنترل دقیق خلبان دارد. طراحی شده برای خلبان هایی که آشنایی کامل به خصوصیات بال خود و مهارت کافی در تکنیک های اصلاحی دارند(Recovery Technique) و به صورت مداوم پرواز می کنند و دارای تجربه کافی در شرایط بحرانی و آشفتگی هستند. بالهای پاراگلایدر با رده بندی استاندارد EN در بین اغلب خلبانان در ایران به صورت زیر متداول است: کلاس 1 معادل A کلاس 2-1 معادل B کلاس 2 معادل C کلاس 3-2 معادل D با رده بندی فوق به سادگی می توان مشاهده کرد که هر خلبان پاراگلایدر باید با توجه تعداد و ساعت پروازی خود بال پروازی مناسبی را انتخاب کند. عجله در خرید بال با رده بندی بالاتر نه تنها کمکی به رشد مهارتهای پروازی نمی کند بلکه می تواند اثر معکوس داشته باشد و حتی با افزایش ریسک پرواز از لذت آن بکاهد. فرآوری:محسن مرادی