کلمه Laryngoscope از دو جزء Larynx + Scope تشکيل شده است. اين وسيله براي مشاهده حنجره، تارهاي صوتي و مجراي بين آنها استفاده مي شود. به طور کلي دو نوع لارنگوسکوپ وجود دارد. نوع سخت و نوع قابل انعطاف.
لارنگوسکوپ سخت
اين نوع لارنگوسکوپ براي مشاهده مستقيم مجراي صوتي استفاده مي شود. دستگاه متشکل است از يک دسته بلند ( که چند باتري در آن قرار مي گيرد) و يک تيغه که در نوک آن منبع نوري کوچکي تعبيه شده است. تيغه ها بر دو نوعند. تيغه Macintosh که حالتي خميده دارد و تيغه Miller که مستقيم است. تيغه Macintosh آسان تر کار گذاشته مي شود، در حالي که تيغه Miller ديد بهتري از تارهاي صوتي در اختيار پزشک قرار مي دهد. تيغه Miller معمولا در کودکان استفاده ميشود براي جايگزاري لارنگوسکوپ بيمار بايد به پشت دراز بکشد. سپس دستگاه از راه دهان وارد شده و از روي زبان به سمت حنجره رانده مي شود تا حدي که تارهاي صوتي قابل مشاهده باشند.
از لارنگوسکوپ معمولا در هنگام لوله گذاري در داخل گلو استفاده مي شود. اين فرآيند غالبا بسيار دردناک و ناراحت کننده است و به همين دليل در بيماري که به هوش باشد انجام نمي شود. يکي از مشکلاتي که ممکن است در اثر کارگذاري نادرست لارنگوسکوپ رخ بدهد، وارد آمدن آسيب به داندان هاي بالايي بيمار است. استفاده از لارنگوسکوپ در هنگام لوله گذاري، مرحله اي از بيهوشي عمومي محسوب مي شود. لارنگوسکوپ توسط Manuel Garcia اختراع شد که پروفسور موسيقي و مدرس آواز بود!
لارنگوسکوپ قابل انعطاف
اين نوع از لارنگوسکوپ براي معاينه هاي داخل مطب استفاده مي شود. در طي معاينه بيمار کاملا به هوش است بنا براين مي توان تارهاي صوتي را حين صحبت کردن مشاهده کرد. اين دستگاه ممکن است به ابزارهايي کوچک براي نمونه برداري از بافت هاي مشکوک مجهز باشد.