الکل پس از مصرف خوراکی، سریعاً جذب و در تمام آب بدن توزیع می شود. ۹۰ درصد آن در کبد متابولیزه شده و بقیه از طریق ریه، کلیه و پوست دفع می شود.
مصرف الکل منجر به تشکیل استیل آلدئید می شود و منجر به افزایش nadh می شود و آن نیز منجر به افزایش اسیدلاکتیک و اسید اوریک- هیپرلیپیدمی - هیپوگلیسمی و هیپو پروتئینی می شود. خود استیل آلدئید نیز اثرات توکسیک داشته و منجر به مرگ سلول می شود.
مصرف طولانی الکل باعث کمبود پروتئین، منیزیوم، روی، کلیسم، کوچک شدن مغز، ضعف بینایی، کبد چرب، هپاتیت، فشارخون، کم خونی، بالا رفتن چربی خون و کم شدن پلاکت خون می شود. مصرف طولانی مدت و بیش از اندازه الکل یکی از علل عمده بیماری های کبدی در جوامع غربی است.
مقدار و طول مدت مصرف الکل مهمترین عوامل خطرساز در ایجاد بیماری های کبدی ناشی از الکل هستند که مردان بیشتر مستعد ضایعات کبدی حاصل از الکل هستند که مصرف بیش از ۶۰ تا ۸۰ گرم الکل در روز برای مدت چندسال باعث بیماری های کبدی از جمله سیروز کبدی است.
در حالی که خانم ها در معرض خطر بالقوه بالاتری برای ابتلا به بیماری های کبدی با مصرف ۴۰ - ۲۰ گرم الکل در روز هستند.