جستجو در تالارهای گفتگو

مقدمه فرهنگ نظام پیچیده ای از کنش های اجتماعی است که کنشگرانش در چالش مدام دیروز و امروز غوطه ورند. آگوست کنت جامعه را متشکل از زنده ها و مرده ها می دانست(وثوقی و نیک خلق،51:1374). به عبارتی آنچه که میراث فرهنگی یک گروه قومی است ، در زندگی اجتماعی کنونی او نیز ساری و جاری است.هرچند دیروز با گذر زمان به پایان رسیده، اما اعتقادات و باورهایش را برای آیندگان به میراث گذارده است. بیشک این اعتقادات و باورها در این پروسه گذار رنگ و بوی جدیدی پیدا کرده و یا در قالب و نظام نوین عرضه گردیده اند." در واقع آنچه امروز فرهنگ می نامیم در جهان باستان برابر اسطوره و آئین بوده است"(بهار،199:1373). اگر حتی با چنین شدتی نیز در مورد فرهنگ قضاوت نکنیم ، موجودیت و بقایای اساطیر در ساختار اجتماعی و فرهنگی کنونی را نمی توانیم،منکر شویم.هر چند انسان مدرن دیگر اعتقادی به خدایان و نیروهای محیر العقول آنان نداردو اساطیر را نه باورهای کهن که خرافه های مردم پیشین می داند، اما ناخواسته نظام فکری اسطوره بر کنش اجتماعی و حتی عقلانیت او اثر می گذارد. هویت جنسی زنانه نیز از این مقوله مستثنی نیست. با وجود باز تولید هویت های جنسی جدید در ایران، همچنان "زن بودن" یادآور خاطره اساطیری کهنی است که سایه مبهم و تاریک خود را بر نظام فکری مردان و زنان ایرانی گسترانده است. این در حالی است که نگرش زنان ( حداقل گروهی از آنان ) نسبت به هویت جنسی خود تغییر کرده است. آنان دیگر حوزه خانگی را فضای مناسبی برای کشف توانایی ها و استعداد های خود نمی دانند و در تلاش برای کسب موقعیت های مطلوب تر در حوزه عمومی هستند. این هویت نوین با تصور درونی شده ای که جامعه از هویت زن تعریف کرده ، متفاوت است. البته الزاما" این مردان نیستند که این هویت را پذیرفته و آن را راهکاری مثبت برای حفظ ثبات جامعه و خانواده می دانند.بلکه برخی از زنان نیز این نگرش قالبی پذیرفته شده را درونی کرده، اما ارائه الگویی جدید هم پوشانی این نظام اجتماعی را برهم ریخته و قالب های جدیدی در راستای تحول فراهم آورده است. نفوذ الگو های سنتی در شکل گیری هویت زن آنچنان قوی و موثر است که نقش خود را در باز تولید هویت فرهنگی جدید و حتی باز تولید سبک های زندگی به جای گذارده است ( سجادپور و جمالی ،نگرش قالبی ...:1386). این تغییر نگرش در واقع همان باز تولید هویت زنانه در جامعه است که با الزامات درونی توسعه نیز همخوانی دارد. البته در حوزه مطالعات زنان همیشه باید توجه داشت که در ساختار شکل گیری تصور عمومی از جایگاه زن - نقش یا وظایف او- عناصر متعددی چون قومیت ، دین ، ملیت ،اقتصاد و حتی جغرافیا دخالت داشته اند، همانطور که مثلا" نقش زنان شمال ایران در مناسبات اقتصادی با نقش زنان در مناطق مرکزی یا جنوبی کاملا" متفاوت است. این چندگانگی فرهنگی،شکل یابی هویت زنانه را دچار چالش بیشتری کرده،الزام شکل گیری سبک های زندگی متنوعی را فراهم می آورد. برای رد یابی این هویت باید به فرهنگ عمومی که در شکل گیری ساختار های زیر بنایی آن نقش داشته و موجب شکل دادن نگر شهای قالبی پیرامون زنان شده نیز توجه کرد. در پژوهش حاضر فقط به یکی از شاخص های موثر در شکل گیری هویت زنانه هپرداخته شده و بی تردید نقش سایر عوامل نیز غیر قابل انکار می باشد.

موضوع این مقاله بررسی رابطه بین فرهنگ و تولید فرهنگی و نیز برنامه ریزی فرهنگی (Cultural Planning) و برنامه ریزی شهری است. به نظر نویسنده سیاستگذاران، برنامه ریزان و مدیران شهری بیش از پیش ضرورت توجه به برنامه ریزی های فرهنگی شهری و یافتن نقطه اتصال میان برنامه ریزی شهری و برنامه ریزی فرهنگی را احساس می کنند. علاوه بر این، برنامه ریزان شهری اخیراً این ضرورت را دریافته اند که شهر بیش از آنچه که پیش تر تصور می شد هویتی فرهنگی دارد و لذا هرگونه برنامه ریزی شهری منطقی و واقعی می باید حساسیت های لازم را نسبت هب هویت فرهنگ شهرها و نیز تقویت هویت فرهنگی شهروندان در زندگی شهری مدرن در خود داشته باشند. با توجه به انی امر نویسنده مقاله بر چند نکته عمده تأکید ورزیده است: 1- عدم توجه برنامه ریزی شهری به مقوله فرهنگ شهری، آن را با محدودیت های نظری و تجربی بحرانی مواجه می سازد. 2- برنامه ریزی شهری و طراحی شهری به عنوان دو فرآیند به هم بسته هنری و فرهنگی، با تولیدات فرهنگی دیگر - و به ویژه شهر که خود یکی از صورت های تولید فرهنگی است - پیوند دارد. 3- از بعد نظری، ضروری است که آموزش فرهنگی برنامه ریزان شهری و نیز وارسی انتقادی نظریه های شهری و برنامه ریزی شهری از چشم انداز فرهنگی پیگیری شود. 4- این ضرورت نظری نیز احساس می شود که می باید برای به دست دادن تعریف مجددی از برنامه ریزی شهری بر مبنای دیدگاه فرهنگی، اقدام کرد. 5- برای صورت بندی سیاستگذاری های فرهنگی شهری و برنامه ریزی های فرهنگی شهری در سطح محلی، منطقاً توجه به مشخصه های فرهنگی محلی در زمینه های گوناگون آن (هنرها، ادبیات، میراث فرهنگی، سنت های فرهنگی و مانند آن) دارای ضرورت است. 6- رویکرد برنامه ریزی فرهنگی در برنامه ریزی شهری مستلزم در نظر گرفتن چندین حوزه مرتبط با زندگی شهری مدرن است. اینها عبارتند از: حوزه اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، هنری، نمادی، آموزشی و زیست محیط شهری 7- برای تحقق رویکرد فرهنگی در برنامه ریزی شهری، لازم است که نقش مدیران فرهنگی، کارکنان فرهنگی، تصمیم گیران و سیاستگذاران فرهنگی محلی و شهری نیز همانند نقش مقامات محلی شهر دیده شود. نویسنده: فرانکو بیانچینی مترجم: سید محمود نجاتی حسینی دانلود مقاله