بعضا در برخی از تاپیک ها، مواردی رو مشاهده میکنم که برایم جالب است. کاربرهایی با کمال اطمینان در بحثی شرکت میکند که از آن هیچ نمیداند و یا در پاسخ سوالات چنان صحبت میکند که گویی کاملا بر بحث مسلط است. این ویژگی غالب ما ایرانی هاست. توهم همه چیز دانی!
این متاسفانه در جامعه ی دانشگاهی ما هم نفوذ کرده است. به عنوان مثال دانش آموختگان هر رشته ای رشته ی دیگر را آدم به حساب نمی آورند و رشته ی خود را مادر بقیه ی رشته ها میدانند!
کمتر هموطنی را ملاحظه میکنید که هنگامی که در مقابل سوالی قرار بگیرد و پاسخ آن را نمی داند از کلمه ی نمیدانم استفاده کند.
مخصوصا در بحث های فروم گفتگوی آزاد. از استثنا که بگذریم این روش تقریبا مقبول و جا افتاده است که اگر هم نمیخواهیم پاسخ غیر واقعی بدهیم، چون نمیدانیم، سعی میکنیم سوال را با یک سوال دیگر پاسخ دهیم.
به قول نراقی در کتاب جامعه شناسی خودمانی: برخلاف آنچه شعار می دهیم پرسیدن عار نیست نداستن عار است، باطنا بیشتر علاقه داریم از ما بپرسند و ما هم "حتما جواب میدهیم" حتی اگر جواب را حاضر نداشته باشیم.
وقت آن نرسیده خودمان را اصلاح کنیم؟