جستجو در تالارهای گفتگو

نگاه به دورکاری از زاویه ای دیگر در مورد کارایی و اثربخشی دورکاری، چالش هایی مطرح است که در تمام دنیا در مورد آن بحث شده است و به عنوان یک نظریه و همچنین یک راهکار اجرایی نوین دارای نقاط قوت و ضعف بسیار است. اما با توجه به تعداد کارمندان موجود در دولت و هزینه های جاری این کارکنان که بخش بزرگی از بودجه کشور را به خود اختصاص داده است، می توان اجرای این طرح را بسیار مثبت ارزیابی کرد (روش به مرگ بگیر تا به تب راضی شود) زیرا بر خلاف آنچه که عنوان می شود تا امروزدولت حاضر نبوده نیروی کار خود را کاهش دهد و تقریبا در همه ادارات دولتی صحبت از نیاز به نیروی جدید جزئی لاینفک از دغدغه مدیران اجرایی آن ادرات است. پس از طریق بهانه ای به نام دورکاری، می توان ادارات را خلوت تر کرد، با توجه به اینکه دورکاری برای همه فعالیت ها مناسب نیست ولی با توجه به فرهنگ اداری غالب در ایران می تواند دلیلی باشد برای عدم حضور فیزیکی افرادی که حضور غیر فیزیکیشان هم برای سازمان زیاد است (نویسنده امیدوار است که ادارت دولتی فقط کارمندان خود را دورکار کنند و نیروهای جدیدی تحت عنوان دورکار مجددا جذب سازمان ها نشوند). البته روش اصولی تر مدیریت صحیح منابع انسانی، تعدیل نیرو و حرکت به سمت خصوصی سازی فعالیت ها است. در ادامه با یک محاسبه ساده به شما نشان خواهم داد که این طرح با توجه به کمبودهایی که در مقاله اشاره شده است، باز هم قابل تأمل است: به صورت خیلی ساده متوسط هزینه حضور هر نفر در یک اداره به صورت زیر محاسبه می کنیم: ۱٫ حداقل ۱۰ متر مربع فضای استقرار + ۱۰% فضای مشاع ۲٫ هزینه های جاری آب، برق، گاز و تلفن برای هر نفر ۳٫ ملزومات اولیه جهت استقرار (میز، صندلی، رایانه، لوازم التحریر و…) ۴٫ هزینه ارائه خدمات به هر نفر (نظافت، پذیرایی و …) ۵٫ هزینه رفت و آمد به محل کار ۶٫ هزینه بابت پرداخت اضافه کار و پاداش (معمولا در ادارات دولتی این بند بخشی از هزینه های ثابت جاری اداره است و تقریبا همه کارکنان از این موهبت که دیگر جزء لاینفک حقوقشان است، برخوردارند) ۷٫ هزینه غذا و مسکن میزان بودجه ای که برای هر کارمند به هر اداره تعلق می گیرد و معمولا هم حدود ۲۰% بیشتر محاسبه می شود (حکایت قالب یخی که دست به دست منتقل می شود تا مصرف کننده برسد..) با توجه به حداقل های مطرح شده دربند قبلی بین چهارمیلیون تا هشت میلیون ریال می باشد (این هزینه برای مدیران بسیار بیشتر است). حال تصور کنید اگر دولت تصمیم بگیرد به آن دسته از کارمندانی که هر روز فقط بیهوده به محل کار خود می روند و جز مصرف انرژی، ایجاد ترافیک، گرفتن وقت دیگر کارمندان، پیچیده تر کردن فرایندها و کند تر نمودن فرایند پاسخگویی، پیچیده کردن مدیریت و… (حضور هر فرد در یک سازمان، علاوه بر بار مالی مستقیم، باعث افزایش تعارضات و هزینه های کنترلی زیادی می شود که در ازمحاسبه آن ها چشم پوشی شده است) فقط حقوق پرداخت کند و از ایشان تقاضا کند که دیگر به اداره نیایند چه می شود؟ به نظر نویسنده، با این روش که شاید در نگاه اول خنده دار و غیر علمی است ولی با کمی تأمل شبیه همین پیشنهاد دورکاری خواهد بود یا به زودی دورکاری شبیه این نظریه خواهد شد (البته اگر منجر به افزایش کارمندان تحت عنوان دورکار نشود)؛ کارمندان اضافه و بی کار در ادارات (متأسفانه وجود کارمندان اضافه در ادارت که منجر به اتلاف وقت و انرژی می شوند به نظر اکثریت جامعه امری طبیعی است) به زندگی خود می رسند و از همه مهمتر اینکه به سایر مردم هم اجازه می دهند به زندگی خود برسند در پایان به آن دسته از افرادی که به هر دلیلی باور دارند همه کارمندان کارشان زیاد است و حتما این همه نیرو برای اداره امور لازم است فقط می توانم بگویم “به خواب رفته را می شود بیدار کرد اما کسی که خود را به خواب زده را هرگز نمی توان بیدار کرد” فربد خدایی، کارشناس ارشد مدیریت اجرایی