جستجو در تالارهای گفتگو

چکیده: رویکردهای مختلف نوسازی در فرانسه، در دوره های تاریخی نشان دهنده موارد استفاده و چگونگی برخورد با مقوله هایی چون ""بازسازی""، ""بهسازی"" و ""مرمت"" است. بررسی این تجربه ها نشان می دهد تعاریف متفاوت از مفاهیم، چگونه می تواند با رویکردهای متفاوت اتخاذشده توسط مدیران در رابطه ای دوجانبه باشد. این ارتباط، در راستای سیاست های دولت های مختلف سبب ایجاد تعاریف گوناگونی در این حوزه نیز شده است. چنانچه در هر دوره یک لغت یا تعریف خاص مصطلح شده و تفکر آن دوره به آن نام شناخته می شود. در فرانسه این دوره ها را می توان به دو بخش سیاست های بهسازی_تخریب و سیاست های حفاظتی و مرمتی تقسیم کرد. در بخش نخست، سیاست های تخریبی از دوران امپراتوری دوم با مبارزه با مسکن ناسالم آغاز شد. این سیاست از یک قرن بعد با تفکرات مدرنیستی و با اسکان ساکنان بافت های تخریب شده در مجتمع های بزرگ ادامه یافت و از سال 2003 به بعد با تخریب همان مجتمع های مسکونی دوره قبل پایان یافت. پایان این دوره همزمان با دو رویکرد و سیاست عمومی دیگر در برخورد با معضلات مسکن بود. سیاستی برخاسته از تفکرات کمونیستی که قانون ""همبستگی و باززنده سازی شهری"" را مطرح می کرد و قانون دوم که با عنوان ""تعهد ملی برای مسکن"" توسط وزیری میانه رو مطرح شد. به موازات این سیاست ها، رویکردهایی نیز در زمینه ""مرمت"" در ابعاد مختلفش توسط دولت دنبال می شد. رویکرد مدرنیستی، که به حفاظت محدود برخی آثار معماری می پرداختند، رویکرد بعدی که به حفاظت از پهنه های شهری پرداخت و رویکرد سوم که با کمک های مالی دولت یا سیاست هایی تسهیلی سعی در نگاه داشتن ساکنان در بافت های مسئله دار داشت. در مجموع می توان رویکردهای مختلف فرانسه در بهسازی، نوسازی یا مرمت بافت های شهری هم با ""تخریب"" و هم با ""مشارکت ساکنان"" درگیر دانست. بدین ترتیب اصطلاحات رایج هر دوره از طرفی نماینده تفکر آن دوره و از طرف دیگر هدایت کننده رویکردها و سیاست های مورد نظر سیاستمداران شهری بوده است. مشخصات مقاله: مقاله در 6 صفحه به قلم موریس بلان(ستاد بازنشسته جامعه شناسی،دانشگاه استراسبورگ،فرانسه).منبع:منظر بهار 1393 شماره 26,ensani.ir دگرگونی رویکردهای نوسازی در فرانسه.pdf

نوسازی بافت های فرسوده شهری با توجه به اهمیت آن در ارتقا کیفیت زندگی ساکنان شهر از یکسو و بازتولید ارزش های اقتصادی برای پیشبرد اهداف توسعه ای جامعه از سویی دیگر توجه مدیران و پژوهشگران عرصه شهری را به خود جلب کرده است. این امر نه تنها در کشورهای در حال توسعه بلکه در کشورهای توسعه یافته نیز به عنوان یکی از اهداف حوزه مدیریت شهری قرار گرفته است. در این میان طیف گسترده ای از اندیشه های راهبردی و اجرایی جهت تحقق فرآیند نوسازی مورد تجربه قرار گرفته است که شاکله اصی رویکردهای نوین بر ایجاد و تقویت بسترهای توسعه ای در مقیاس محلی و بر پایه مشارکت های درون زای مردمی استوار است. در ایران نیز طی دهه گذشته تجارب متفاوتی مدنظر قرار گرفته است که در مواردی با تخریب و بازسازی کامل و در دیگر موارد بر بهسازی و ساماندهی فضاهای فرسوده استوار بوده است. نتایج مطالعات نشان می دهد که برنامه های نوسازی به اتخاذ رویکردی چندجانبه احتیاج دارند. رویکردهای کالبدمحور که در پی اجرای استانداردهای شهری در محلات، محرک اولیه نوسازی هستند ولی به الزامات اجتماعی - اقتصادی توجهی ندارند نمی توانند در دستیابی به اهداف توسعه ای خود به صورت پایدار و همه جانبه موفق باشند. اهمیت توجه به مواردی نظیر توجه به نظرات ساکنین محله و افزایش ظرفیت های اجتماعی و نهادی آنها، توجه به ابعاد اقتصادی و ارتقاء ظرفیت های اقتصادی محله، توجه به فرآیندهای اجرایی و پیوند طرح با واقعیت و زمینه های اجرایی و در نهایت تحریک مردم ساکن و گروه های ذینفع و ذی نفوذ برای ارتقاء شرایط محیطی مواردی هستند که در برنامه اقدام، با توجه به مطالعات انجام شده در محله خانی آباد و برگزاری نشست های گروهی، به آن اشاره گردیده است. انجام پاره ای از اقدامات کالبدی در تقویت شاخص های هویتی، بهبود مرکزیت های مکانی و اجتماعی، بهبود شبکه های دسترسی و الگوهای تجمیع و یکپارچه سازی قطعات از جمله اقدامات منتج از فرآیند مطالعاتی انجام شده به شمار می رود. کلمات کلیدی: بافت فرسوده، نوسازی شهری، برنامه ریزی وطراحی مشارکتی، پتانسیل های اجتماعی و اقتصادی نویسنده: مهندسان مشاور دیارگاه شهر دانلود مقاله