جستجو در تالارهای گفتگو

کشف "فضالرزه" در لایه بالایی اتمسفر زمین محققان پروژه ماهواره THEMIS به تازگی دریافته اند انرژی فراوانی که از خورشید به اتمسفر زمین وارد می شود می تواند منجر به پدیده ای به نام "فضالرزه" در لایه های بالایی اتمسفر زمین شود. به گزارش خبرگزاری مهر، خورشید می تواند به اندازه ای به میدان مغناطیسی زمین انرژی وارد کند که در لایه بالایی اتمسفر این سیاره "فضالرزه" رخ دهد. این پدیده فضایی که در اصل ارتعاشی شدید در میدان مغناطیسی زمین است می تواند بر روی شفق های قطبی تاثیر گذار بوده و منجر به تولید "گردبادهای فضایی" شود که از توانایی تخریب شبکه های نیرو بر روی زمین برخوردارند. به طور کلی خطوط میدان مغناطیسی زمین را می توان به رشته های لاستیکی تشبیه کرد که توسط بادهای خورشیدی که از ذرات باردار متحرک در تمامی جهات تشکیل شده اند، ارتجاع پیدا می کنند. دنباله میدان مغناطیسی بخشی از میدان است که مانند یک بادسنج توسط بمبارانهای خورشیدی منبسط می شود. اطلاعات جدیدی که از ماهواره THEMIS ناسا به دست آمده نشان می دهد زمانی که خط میدان مغناطیسی در بخش دنباله مقادیر زیادی انرژی دریافت می کند از هم گسیخته شده و بخشی از این خط به سوی زمین پرتاب می شود. در این رویداد خط شکسته شده می تواند ذرات پر انرژی را به اتمسفر زمین روانه کند تا فوران پلاسمایی تازیانه مانندی را به وجود آورد. این فورانها در ارتفاع 32 هزار کیلومتری بر بالای سطح سیاره با دیگر بخشهای میدان مغناطیسی زمین برخورد می کنند، منطقه ای که این فورانها در آن مانند توپهای تنیسی رفتار می کنند که در حال برخورد با یک فرش هستند. به گفته متخصصان پروژه THEMIS مطالعات نشان داده اند فورانهای پلاسمایی از خط دنباله میدان مغناطیسی به صورت مداوم نوسان دارند تا زمانی که بتوانند انرژی خود را به صورت کامل از دست بدهند. هر یک از برخوردهای پلاسمایی می توانند انرژی برابر زمین لرزه ای 5 تا 6 ریشتری به وجود آورند. در واقع این برخوردها منجر به مرتعش شدن میدان مغناطیسی زمین شده و گردبادهای مغناطیسی بسیار قدرتمند یا گردبادهای فضایی را خلق می کنند که به اتمسفر زمین نفوذ می کنند. این گردبادها به دور میدان مغناطیسی در قطبهای شمال و جنوب زمین گردش کرده و امواجی درخشان و شفقهای قطبی را به وجود می آورند. اثر این گردبادهای مغناطیسی را بر روی زمین نیز می توان احساس کرد زیرا این امواج در خطوط نیرو انرژی القا می کنند و می توانند شبکه های نیرو را در مناطقی وسیع از کار بیاندازند. بر اساس گزارش نشنال جئوگرافیک، دانشمندان با مطالعه بر روی "فضالرزه" ها در ایستگاه های کنترل قطبی و یا حتی به واسطه تحت نظر گرفتن نشانه های محسوسی که در شفقهای قطبی دیده می شوند، اعلام کردند "فضا لرزه های" اصلی یک بار در سال رخ می دهند. همچنین نمونه های کوچکتر این رویداد هر چهار ساعت یکبار رخ می دهد و از این رو فرصتهای متعددی برای مطالعه آنها وجود دارد.

سیارکهای تروایی زمین را تهدید می کنند ... :ws2: مطالعات جدید نشان می دهد مواد سیارکهای تروایی در مدار سیاره نپتون می توانند به ستاره های دنباله داری تبدیل شوند که زمین را با خطر برخورد تهدید می کنند. به گزارش خبرگزاری مهر، هر 200 یا 300 سال ستاره های دنباله دار متعددی به بخشهای داخلی سامانه خورشیدی وارد می شوند. منشا این ستاره های دنباله دار کوتاه مدت ناشناخته است اما گمان می رود منشا آنی این اجرام "قنطروس"ها باشند، سیارکهایی با مدارهای ناپایدار که از ویژگی هایی مشابه سیارکها و ستاره های دنباله دار برخوردارند. تنها در حدود 250 نمونه از این اجرام توسط تلسکوپها به تصویر کشیده شده اند تمامی آنها در مدارهایی ناپایدار قرار داشته و احتمال اینکه در زمان نزدیک شدن مدار آنها به مشتری یا دیگر سیاره های عظیم نیروی گرانشی آنها به شدت تقویت شود وجود دارد. چنین اختلالی می تواند مسیر آنها را به سوی داخل سامانه خورشیدی و به احتمال زیاد به سوی زمین منحرف کند. زمانی که یک "قنطروس" خودسر به خورشید نزدیک می شود، حرارت خورشید منجر به تبخیر بخشهای یخی آن شده و دنباله ای مشابه دنباله ستاره های دنباله دار برای آن به وجود می آورد. شبیه سازی های پیشین از قنطروسها نشان می دهند پدیده ای باید با استفاده از مواد مازاد جمعیت این اجرام ناپایدار را تغذیه کند، زیرا هر یک از این اجرام قبل از برخورد با یک سیاره، سقوط بر روی خورشید، خروج از سامانه خورشیدی و یا متلاشی شدن، در حدود سه میلیون سال در حرکت خواهند بود و پس از آن به شکلی نابود خواهند شد. به گفته "جاناتان هورنر" از دانشگاه دورهام جمعیت این اجرام همواره در حال نابودی است و عاملی از جایی ناشناخته در جهان این جمعیت را همواره تقویت می کند. طی مطالعات جدیدی که در ژاپن و توسط دانشمندان دانشگاه "کینکی" انجام گرفته، منابع احیای مجدد جمعیت این اجرام، سیارکهای تروایی نپتونی هستند، سیارکهایی که در مسیری مشابه مسیر حرکت نپتون به دور خورشید در حرکتند. محاسبات جدید نشان می دهند یکی از هر 6 سیارک تروایی نپتونی شناخته شده طی 600 میلیون سال از 50 درصد احتمال مهاجرت و تبدیل شدن به یک قنطروس برخوردارند. بر اساس گزارش ایندیپندنت، از آنجایی که احتمال می رود در حدود 10 میلیون سیارک شناخته نشده تروایی نپتونی به وسعتی بزرگتر از یک کیلومتر وجود داشته باشند، محققان احتمال می دهند این سیارکها جمعیت قنطروسها را تقویت کرده و پس از مهاجرت در میان قنطروسها می توانند به عنوان خطری زمین را تهدید به برخورد کنند.

محقق ارشد پروژه کپلر در کنفرانسی در انگلستان به صورت ناگهانی و غیر منتظره اعلام کرد بر اساس اطلاعات خام تلسکوپ کپلر کهکشان راه شیری از 100 میلیون سیاره شبه زمینی برخوردار است کد خبر : 06072 تاریخ انتشار : ۰۶ مرداد ۱۳۸۹ ناسا هرگز فکر چنین روزی را نمی کرد، اما در اوایل ماه جولای یکی از محققان پروژه ماهواره کپلر ناسا، پروژه ای که با هدف جستجوی سیاره های شبه زمینی در جهان راه اندازی شده است در کنفرانسی در آکسفورد انگلستان اعلام کرد سیاره هایی مشابه سیاره زمین فراوانند و کهکشان راه شیری مملو از این نوع از سیاره ها است. این خبر که تا قبل از ارسال تصاویر ویدیویی کنفرانس بر روی وب سایتها، منتشر نشده بود به شدت جنجالی و تاثیرگذار بود زیرا به صورت کامل بر اساس اطلاعات به دست آمده از تلسکوپ کپلر ارائه شده، اطلاعاتی که تیم اعضای این پروژه باید آنها را برای تحلیل بیشتر تا ماه فوریه آینده نزد خود نگاه می داشتند. معمولا چنین اطلاعاتی باید به صورت رسمی و با ذکر نام تمامی دانشمندانی که در آن نقش داشته اند منتشر شود. این اطلاعات توسط اخترشناس و محقق پروژه کپلر "دیمیتار ساسلوف" ازدانشگاه هاروارد و در کنفرانس سالانه TEDGLobal منتشر شده است. وی در سخنرانی 18 دقیقه ای خود نمودار میله ای از تعداد سیاره ها را نشان داد که از میان 265 سیاره مورد بررسی کپلر، در حدود 140 سیاره برچسب شبه زمینی خورده بودند و شعاع آنها بیشتر از دو برابر شعاع زمین نبود. تا کنون یافته های شبه زمینی اخترشناسان بیشتر به سیاره های گازی مشابه سیاره مشتری شبیه بوده اند تا به سیاره سنگی زمین و حتی محققان پروژه کپلر از ارائه اطلاعات درباره کشف هر نوع سیاره ای به اندازه و شکل زمین بر حذر داشته شده اند. "ساسلوف" تاکید کرد این سیاره ها تنها سیاره های کاندید هستند و هنوز به تایید نرسیده اند و طی مطالعات بیشتر نیمی از آنها به عنوان نمونه های اشتباه و نادرست از میان لیست حذف خواهند شد. حتی شاید بسیاری از آنها به حدی در نزدیکی مدار ستاره خود در حرکت باشند که هیچ ویژگی به جز ابعادشان شباهتی به زمین نداشته باشد. به گفته "ساسلوف" اخترشناسان در نهایت قادر خواهند بود حداقل 60 سیاره شبه زمینی را از میان این سیاره های کاندید شناسایی کنند. از این رو می توان نتیجه گرفت انتشار بدون مجوز نتایج اولیه کپلر تاییدی بر موفقیت این تلسکوپ در ثابت کردن تنها نبودن سیاره زمین است. بر اساس گزارش ان بی سی، زمانی که ناسا در برابر چنین نشت اطلاعاتی قرار گرفت در پاسخ تاکید کرد تیم کپلر تنها شناسایی پنج سیاره شبه زمینی را به تایید رسانده اند اما "ساسلوف" در پاسخ به نشریه اسپیس گفت به راحتی آنچه در کنفرانس گفته را دوباره تکرار خواهد کرد و تردیدی درباره این اطلاعات ندارد.

بزرگترین ساختارهای جهان کدامند ... شاید "فالکن میلنیوم" یکی از سریعترین فضاپیماهای جهان در کهکشان به شمار بیاید اما درباره بزرگترین اجرامی که در جهان یافت می شوند چه نظری دارید. به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان طی هفته جاری ستاره ای یافته اند که از خورشیدی که از نظر زمینیان بسیار عظیم است، 265 بار بزرگتر است اما خوب است بدانید این غول پیکر کیهانی نیز در برابر برخی از بزرگترین ساختارهای کیهانی کاملا ناچیز به شمار می آید. واحد اصلی در فضا ستاره است که گروهی از آنها کهکشانی مانند کهکشان راه شیری را به وجود می آورند. سپس گروهی از کهکشانها ساختارهایی خوشه مانند تشکیل می دهند، ساختارهایی که بزرگترین آنها "ابر خوشه" نام دارند. یکی از بزرگترین این ابرخوشه ها که به شکلی ناباورانه عظیم است "دیوار بزرگ" نام دارد. ساختار عظیمی به طول 500 میلیون سال نوری و وسعت 300 میلیون سال نوری که در سال 1989 کشف شد. جهت مشاهده در اندازه واقعی اینجا کلیک کنید. اندازه اصلی این عکس 595x397 می باشد. چهارده سال پس از آن "دیوار بزرگ اسلوان" در پی یافتن ابر فضای خالی (Supervoid) که اگر بتوانید آن را تصور کنید وسعتی برابر یک میلیارد سال نوری دارد، کشف شد. خوشه ها و خویشاوندان عظیم تر آنها به واسطه فضاهای خالی از یکدیگر جدا می شوند، ساختاری که گاه ساختار عظیم اسفنجی و یا شبکه کیهانی خوانده می شوند. بر اساس گزارش تلگراف، تحلیل چنین ساختارهای عظیمی دانشمندان را وادار می کند عنوان عظیم دیگری را به وجود آورند: "نهایت عظمت"، این عنوان به مقیاسی تعلق دارد که در آن غول پیکرترین ابرخوشه ها در برابر جهان هستی به ذراتی پراکنده تبدیل می شوند. این تنها بخشی کوچک از جهان هستی است که دانشمندان از آن به عنوان "بخش قابل مشاهده" جهان یاد می کنند.

کشف سیاره در نزدیکی خورشید ... :ws2::ws2: فضا- همشهري آنلاين: دانشمندان از کشف سیاره‌ای خبر دادند که به قدری به خورشید نزدیک است که سطح آن بخار می‌شود ... اين سياره ظاهری شبیه به ستاره دنباله دار دارد. به گزارش واحد مرکزی خبر به نقل از شبکه تلویزیونی الجزیره انگلیسی، این سیاره اوسایروس نام دارد و بخشی از منظومه شمسی محسوب نمی‌شود. سیاره اوسایروس صدو پنجاه و سه سال نوری با زمین فاصله دارد. این سیاره هر سه و نیم روز یک بار در مدار خورشیدی خود گردش میکند که در این صورت، سرعت آن حدود بیست و پنج بار بیش از سیاره عطارد است که نزدیکترین سیاره به خورشید محسوب می‌شود. سرعت سیاره کشف شده به حدی است که دمای سطح آن به دوهزار درجه سانتیگراد می‌رسد.

زادگاه جديد سيارات اخترشناسان، ستارگان منفرد را در جستجوي سيارات فراخورشيدي جستجو مي‌کنند، درحالي‌که تازه‌ترين تحقيقات از احتمال بالاي وجود سيارات در منظومه‌هاي دوتايي و تشکيل نسل دوم و سوم سيارات در آنها حکايت دارد. اغلب دانشمندان، ستارگان را عامل ايجاد سيارات مي‌دانند و گمان مي‌کنند هر ستاره نوظهوري که توسط ابري از گاز و غبار کهکشاني احاطه شود، مي‌تواند سياره‌ يا سياراتي را نيز به يکباره خلق کند. اين در حالي است که مطالعات تازه نشان مي‌دهند ستارگان دوتايي مي‌توانند عامل خلق نسل دوم يا حتي سوم سيارات باشند. بيش از نيمي از ستارگان آسمان در منظومه‌هاي دوتايي قرار دارند. به گزارش نيوساينتيست، هاگاي پيترز از مرکز اختر‌ فيزيک هاروارد، ساز و کار خلق نسل‌هاي تازه سيارات از ستارگان را ساده، اما حيرت‌انگيز توصيف مي‌کند. البته نسل اول سيارات در اين مکانيسم نيز مانند تشکيل هر سياره ديگري از اجتماع صفحات دايره‌اي شکل گرد و غبار در اطراف ستارگان ايجاد شده است. زماني که يکى از ستارگان همدم يک منظومه دوتايي مي‌ميرد، ماده بازمانده از مرگ آن در اطراف جفت ديگر، صفحاتي از غبار و گاز تشکيل خواهد داد که اين صفحه و متعلقات آن، اجزاي ساختماني براي ايجاد نسل دوم سياره را در اختيار آن قرار خواهند داد. لازم به يادآوري است که چنين صفحاتي پيش از اين نيز رصد شده‌اند. نسل سوم يک سياره هم مي‌تواند از خاکسترهاي حاصل از مرگ جفت دوم ستاره مرده سربرآورد. پيترز مي‌گويد: «بسياري از افراد تنها در اطراف ستارگان جوان به دنبال رصد سيارات هستند. در حالي که سيستم‌هاي جفت‌ستاره‌اي که مدام در حال تغيير هستند، رويه کاملا متفاوتي را براي رصد سيارات و يافتن آن‌ها مي‌طلبند». پيدا کردن چنين سيستم‌هايي چندان غيرممکن به نظر نمي‌رسد، چرا که ستارگان دوتايي در طول زمان با کم‌کردن جرم و افزايش سن يا از يکديگر دور مي‌شوند، يا بسيار‌‌نزديک‌تر از قبل نسبت به يکديگر قرار خواهند گرفت. در اين صورت سياراتي که بسيار‌نزديک‌تر از حد انتظار مشغول به گردش دور ستارگان هستند يا سياراتي که فاصله بيش‌تري نسبت به سيارات نسل اول از ستاره خود گرفته‌اند، مي‌توانند سيارات نسل دوم باشند. پيترز مشاهده و بررسي چندتايي از اين سيارات را در برنامه کار خود قرار داده است. بسياري از ذرات تشکيل‌دهنده نسل دوم سيارات مي‌توانند در يک صفحه يا صفحه‌هاي متفاوت و در جهت‌هاي مختلف گردش کنند. اين سيارات حتي مي‌توانند در هنگام مرگ يک ستاره، در فضايي کهکشاني مانند خوشه‌هاي ستاره‌اي کروي که ذخيره چنداني از عناصر سنگين مورد نياز براي تشکيل سيارات در اختيار ندارد، تشکيل شوند. عناصر سنگين مورد نياز براي ايجاد سياره را خاکستر غني از عناصر سنگين که حاصل مرگ ستاره است، تأمين خواهد کرد. بسياري از ذرات تشکيل‌دهنده نسل دوم سيارات مي‌توانند در يک صفحه يا صفحه‌هاي متفاوت و در جهت‌هاي مختلف گردش کنند. علاوه بر اين احتمالا مي‌شود اين سيارات را از روي حجم عظيم آن‌ها نسبت به ديگر سيارات شناسايي کرد. بعضي از سيارات نسل دوم هم زماني شکل مي‌گيرند که ماده حاصل از مرگ يک ستاره به سمت سياراتي که در حال حاضر وجود دارد حرکت کند و منجر به ايجاد اجرام بسيار‌سنگيني شود که کوتوله‌هاي قهوه‌اي ناميده مي‌شوند. جرم کوتوله‌هاي قهوه‌اي از 8درصد جرم خورشيد کم‌تر است و نمي‌توانند فرآيند هم‌جوشي هسته‌اي را در هسته خود آغاز کنند و به يک ستاره تبديل شوند. اين فرايند مي‌تواند با افزايش اصطکاک در مدار حاضر، تهديدي براي موجوديت سياراتي باشد که در تشکيل کوتوله‌هاي قهوه‌اي نقش داشته‌اند. افزايش گاز و غبار کهکشاني مي‌تواند اصطکاک را در اين منطقه آن‌قدر بالا ببرد که به خروج اين سيارات از مدار منجر شود و حتي باعث تصادم آن‌ها با ستاره‌اي شود که به دور آن در گردش هستند. ماريو ليويو از مؤسسه علوم تلسکوپ فضايي با اين مسئله که احتمالا اغلب سيارات در اطراف ستارگان در حال رشد ايجاد مي‌شوند، موافق است و مي‌گويد: «از آن‌جايي که اطلاعات چنداني در مورد فرايند تشکيل سيارات در دسترس نيست، مطالعات رصدي اين فرضيه مي‌تواند بسيار‌جالب‌توجه باشد و ما را به شناخت راه‌هاي ممکن در طبيعت برساند. کشف يا عدم‌کشف اين سيارات مي‌تواند به ايجاد محدوديت‌هايي در الگوهاى نظرى منجر شود و ما را به آنچه که در طبيعت رخ مي‌دهد نزديک‌تر کند». به نقل از: خبرآنلاين

كشف پيچيده‌ترين مولكول زنده در فضاي بين ستاره‌يي سرويس: علمي 1389/04/02 06-23-2010 13:17:02 8904-01160: كد خبر خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران سرويس: علمي دانشمند‌ان موفق به كشف يكي از پيچيده‌ترين مولكول‌هاي ارگانيك شده‌اند كه تاكنون در مواد بين ستاره‌اي موسوم به «محيط بين ستاره‌اي» شناسايي شده است. به گزارش سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، كشف اين مولكول موسوم به آنتراسين از سوي محققان انستيتو اخترفيزيك كانارياس و دانشگاه تگزاس مي‌تواند به حل يك راز اختر شناسايي بسيار قديمي در ارتباط با توليد مولكول‌هاي ارگانيك در فضا كمك كند. سوزان ايلاسياس محقق اين پروژه علمي خاطرنشان كرد: ما حضور مولكول‌هاي آنتراسين را در يك ابر متراكم در راستاي ستاره سرنيس 52 به فاصله حدود 700 سال نوري از خورشيد شناسايي كرده‌ايم. اين محقق معتقد است كه گام بعدي جست‌وجو وجود اسيدهاي آمينه است. به گفته دانشمند‌ان، مولكول‌هايي شبيه به آنتراسين پروبيوتيك هستند، بنابراين وقتي در معرض پرتوهاي فرابنفش قرار مي‌گيرند و با آب و آمونياك تركيب مي‌شوند، مي‌توانند اسيدهاي آمينه يا تركيبات ضروري ديگر براي حيات را توليد كنند. به گزارش نيوساينتيست تاكنون اين مولكول فقط در شهاب سنگ‌ها مشاهده شده بود و هرگز در محيط بين ستاره‌يي شناسايي نشده بود.

كشف 706 سياره‌ كه به زمين شبيه هستند ... :ws2::ws2: خبرگزاري فارس: تلسكوپ ناسا 706 سياره جديد را كه احتمال دارد به زمين شبيه باشند را كشف كرده است. به گزارش خبرگزاري فارس، تلسكوپ كپلر آژانس فضايي آمريكا «ناسا» با رصد كردم 156 هزار ستاره در كيهان توانست 706 سياره را پيدا كند كه اين سياره‌ها همانند زمين به دور ستاره‌اي در حال گردش هستند. كشف اين جرم‌هاي آسماني حاصل مأموري 43 روزه تلسكوپ كپلر بود و در اولين اطلاعات ارسال شده اين نتايج به دست آمده است، به همين دليل بايد آزمايش هاي لازم روي اين 706 جرم كشف شده، انجام شود تا به طور قطع سياره بودن آن‌ها ثابت شود. تلسكوپ فضايي كپيلر در طي مأموريت خود ستارگان و تغيير در نورهاي آن‌ها را رصد مي‌كند تا با اطلاعاتي كه به زمين ارسال مي‌كند، دانشمندان بتوانند دانش خود را در مورد زمين و ستاره مادر آن خورشيد به دست آورند.

آغاز شکار اخترواره ها توسط بزرگترین دوربین دیجیتال جهان ... :icon_gol: تلسکوپ جدیدی که عنوان بزرگترین دوربین دیجیتال جهان را یدک می کشد، جستجوی آسمانها برای شکار اخترواره هایی که می توانند برای زمین خطر ساز باشند را آغاز کرد. به گزارش خبرگزاری مهر، تلسکوپ جدید قله آتشفشان "مائویی هالیکالا" آیینه ای 60 اینچی دارد که شاید در مقایسه با تلسکوپ 10 متری "کک" بر فراز قله "مائونا کی" کوچک به نظر بیاید اما دوربین هزار و 400 پیکسلی این تلسکوپ با 1.4 میلیارد پیکسل بر روی تراشه ای 40 سانتیمتری برای تصویربرداری خود کار از آسمان شب، بسیار عظیم بوده و هر شب به جستجوی اخترواره های خطرناک خواهد پرداخت. به گفته "نیک کایسر" مدیر تلسکوپ شکار اخترواره، مشهور به Pan-STARRS با وجود ابعاد کوچک، این تلسکوپ یکی از پیشرفته ترین تکنولوژی های حال حاضر به شمار می رود. این تلسکوپ می تواند بخشهایی از آسمان را با وسعتی 40 برابر وسعت ماه کامل پوشش دهد. محدوده ای که بسیار وسیع تر از محدوده قابل پوشش هر یک از تلسکوپهای مشابه زمینی یا فضایی به شمار می رود. شکار اخترواره ها در اصل از 13 می 2010، زمانی که تلسکوپ جدید PS1 جستجوی صخره های فضایی خود را آغاز کرده آغاز شده است. به گفته مقامات این پروژه آغاز این برنامه درست زمانی بود که "جهان به مکانی امن تر برای زندگی تبدیل شد." اکنون تلسکوپ جدید به ائتلاف علمی PS1 واگذار شده است، گروهی بین المللی از 10 نهاد علمی از آمریکا، آلمان، تایوان، و انگلستان و دانشگاه هاوایی در "مانوا" که ساخت تلسکوپ Pan-STARRS را نیز به عهده داشته است یکی از اعضای آن به شمار می رود. این تلسکوپ نمونه ای آزمایشی از رصدخانه پیشرفته تر P4، تلسکوپی با قدرت چهار برابر تلسکوپ P1 که بر فراز "مائونا کی" در هاوایی قرار خواهد گرفت به شمار می رود. انتظار می رود تلسکوپ P1 طی جستجوی نخستینش برای یافتن اخترواره ها 75 درصد از آسمان را پوشش دهد. طی سه سال آینده انتظار می رود تلسکوپ جدید 100 هزار اخترواره را شناسایی کرده و میزان خطر ساز بودن هر یک از آنها را برای زمین تعیین کند. این رصدخانه در عین حال باید پنج میلیارد ستاره و 500 میلیون کهکشان را طبقه بندی کند. این تلسکوپ به گونه ای طراحی شده تا بتواند در طول یک شب بیش از 500 عکس گرفته و چهار ترابایت اطلاعات را که با حجم هزار دی وی دی برابری می کند. به منظور تحلیل و بررسی به مرکز رایانه ای "مائویی" ارسال کند. در این مرکز تصاویر قدیمی و جدید با یکدیگر مقایسه خواهند شد تا اجرامی که به تازگی حرکت کرده و یا درخشش آنها تغییر کرده را شناسایی کنند. اخترشناسان در عین حال امیدوارند بتوانند از این تلسکوپ در شناسایی کوتوله های قهوه ای، اخترنماهای دور افتاده و انفجارهای ابرنواختری قدرتمند در کهکشانهای دوردست استفاده کنند. بر اساس گزارش AP، از میان اخترواره های فراوانی که در فضای اطراف زمین در پروازند، تنها 85 درصد از بزرگترین آنها شناسایی شده اند و در عین حال در حدود 15 درصد از اخترواره های بزرگتر از 140 متر که می توانند بر روی زمین تخریبهای منطقه ای وسیعی به بار آورند نیز تا کنون ردیابی و شناسایی شده اند.

مناطقی تازه در راه شیری ... :icon_gol::ws2: اخترشناسان در حال بررسی راه شیری، مناطق ناشناخته‌ی جدیدی را کشف کردند که ستاره‌های غول‌پیکری در آن در حال شکل‌گیری هستند. این یافته‌ی جدید اطلاعات مهمی را در مورد کهکشان ما ارائه داده و نیز حاوی سرنخ‌های مهمی درباره‌ی ساختار شیمیایی راه‌شیری است. توماس بانیا از دانشگاه بوستون معتقد است ما به راحتی می‌توانیم این مناطق را به ساختار کلی راه‌شیری نسبت دهیم. مطالعات بیشتر به ما اجازه می‌دهد که روند شکل‌گیری ستاره‌ها را بهتر درک کرده و قادر به مقایسه‌ی ساختار این مناطق در فواصل دوردست نسبت به مرکز راه شیری باشیم. مناطق جدیدی که اخترشناسان شناسایی کردند به نام نواحی هیدروژن 2 شناخته می‌شوند. در این مناطق به خاطر تابش‌های شدید ستاره‌های جوان، اتم‌های هیدروژن یونیزه می‌شوند (الکترون‌های خود را از دست می‌دهند). این مناطق به خاطر گاز و غبار موجود در راه شیری از دید تلسکوپ‌های نور مرئی مخفی هستند و محققان برای یافتنشان از تلسکوپ‌های فروسرخ و رادیویی کمک گرفتند. اندرسن توضیح می‌دهد که ما یافته‌هایمان را با استفاده از نتایج کاوش‌های انجام شده توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا و کاوش‌های رادیو تلسکوپ سبک VLA، بدست آوردیم. اجسامی که هم در تصاویر اسپیتزر و هم در VLA، پرنور ثبت شده باشند، نامزدهای خوبی برای نواحی هیدروژن 2 هستند. اخترشناسان سپس سراغ تلسکوپ غول پیکر و فوق‌العاده حساس گرین بنک (GBT) در ویرجینیای غربی رفتند. آن‌ها با کمک GBT قادر به شناسایی طول موج‌های خاص رادیویی حاصله از الکترون‌هایی شدند که در حال بازآمیزی با پروتون‌ها برای تشکیل هیدروژن بودند. این یافته‌ها وجود ناحیه‌ی هیدروژن 2 را تایید می‌کند. کاوش‌های بیشتر به اخترشناسان اجازه می‌دهد که حتی محل قرارگیری نواحی هیدروژن 2 را نیز شناسایی کنند. آنان هم‌اکنون تراکمی از این نواحی را در انتهای میله‌ی مرکزی کهکشان و بازوهای مارپیچی‌اش یافته‌اند. همچنین، این کاوش‌ها نشان دهنده‌ی آن است که 25 عدد از این نواحی نسبت به خورشید در فاصله‌ی دورتری از مرکز کهکشان قرار گرفته‌اند. بانیا اضافه می‌کند: یافتن این نواحی در ورای مدار خورشید برای ما اهمیت دارد، چراکه مطالعه‌ی آن‌ها اطلاعات مهمی را در مورد تحول شیمیایی کهکشان به ما ارائه می‌دهد. همچنین شواهدی دال بر این وجود دارد که فراوانی عناصر سنگین با افزایش فاصله از مرکز کهکشان تغییر پیدا می‌کند. ما هم‌اکنون موضوعات بسیار بیشتری برای مطالعه‌ در اختیار داریم تا با استفاده از آن‌ها به درک بهتری از این مفهوم برسیم.

نشانه‌های حیات در بزرگ‌ترین قمر زحل ... :icon_gol::ws2: هرچند یافتن آثاری از فعالیت‌های غیرمعمول شیمیایی در تیتان، قمر زحل، گمانه‌زنی‌های وجود موجودات فضایی را بر سطح این قمر افزایش داده، اما هیچ‌کدام به تنهایی سندی بر وجود حیات فرازمینی نیست. در میان قمرهای منظومه شمسی، تیتان از همه شگفت‌انگیزتر است. با قطر 5050 کیلومتر، این قمر زحل بزرگ‌ترین قمر منظومه شمسی و تنها قمری است که جوی غلیظ (با ضخامت 600 کیلومتر) به دور خود دارد. در سطح آن چرخه اقلیمی متان وجود دارد و به تازگی کشف آثاری از فعالیت‌های غیرمعمول شیمیایی در سطح آن، گمانه‌زنی‌های وجود موجودات فضایی را بر سطح این قمر تقویت کرده است. محاسبات جدید زمینه‌ساز این تصور بوده‌اند. با این حال هیچ‌کدام به تنهایی سندی بر وجود حیات فرازمینی نیستند. نیوساینتیست این موضوع را مورد بررسی قرار داده است. جنجال‌ها برای چیست؟ تیتان سطحی یخ‌زده با دمای 178 درجه سانتی‌گراد زیر صفر دارد که برای وجود آب مایع بسیار سرد است. با این حال ممکن است حیات راهی برای نفوذ یافته باشد. محققان در سال 2005 / 1384 اعلام کردند که ارگانیسم‌های روی سطح تیتان ممکن است با استنشاق هیدروژن و خوردن مولکول‌های آلی مانند استیلن و اتان بتوانند به زندگی خود ادامه دهند. اکنون فضاپیما کاسینی مدارکی را یافته که نشان می‌دهد استیلن موجود در تیتان کم‌تر از آنی است که تصور می‌شد و میزان هیدروژن موجود در سطح نیز پیوسته کاهش می‌یابد. این موضوع احتمال وجود موجودات بیگانه‌ مصرف‌کننده این مواد را افزایش می‌دهد. به نظر که شاهدی بر حیات است. ممکن است ما با نوعی حیات روبرو باشیم که برای زندگی بر روی تیتان یخی تکامل یافته باشد. این هم می‌تواند مشابه مدارک وجود حیات بر ماه باشد. چه چیز دیگری می‌تواند باعث فعالیت‌های شیمیایی غیرمنتظره شود؟ کریس مک‌کی، از مرکز تحقیقاتی آمس ناسا در کالیفرنیا و یکی از محققانی که نخستین بار نظریه موجودات استیلن‌خوار را مطرح کرد، معتقد است یکی از محتمل‌ترین توضیحات در این زمینه این است که ممکن است مدل‌های استفاده شده برای محاسبه جریان هیدروژن، شرایط این قمر را دقیقا شبیه‌سازی نکرده باشند. این یعنی مدل مورد استفاده، میزان هیدروژن موجود در تیتان را بیش از حد محاسبه کرده و همین باعث این تصور می‌شود که عده‌ای در حال مصرف هیدروژن هستند؛ درحالی‌که این‌طور نیست. احتمال دیگر این است که محاسبات کاسینی نامطمئن‌تر از تصور ماست. اما اگر مدل‌های دیگر نیز مشخص کنند که هیدروژن واقعا در حال مصرف شدن است؟ با این حال این موضوع هنوز مدرکی بر وجود حیات نیست. مک‌کی می‌گوید همچنین این احتمال وجود دارد که هیدروژن طی یک روند غیر زیستی مصرف شود، به عنوان مثال واکنش با استیلن برای تولید متان. اما احتمال این فرضیه کم است، زیرا تصور نمی‌شود کاتالیزورهایی چون مس و آهن که برای چنین واکنشی مورد نیاز هستند، در سطح یخی تیتان وجود داشته باشند و یا در سرمای بیش از حد، چندان تاثیرگذار باشند. اما مسلما این یک احتمال است. گام‌های بعدی چیست؟ تابه‌حال تنها یک مدل برای محاسبه هیدروژن موجود بر روی تیتان مورد استفاده قرار گرفته است. هنگامی که مدل‌های بیشتری استفاده شده و اطلاعات کامل‌تری از کاسینی به‌دست آید، ما نظرات بهتری در مورد مصرف هیدروژن بر تیتان خواهیم داشت. در این‌صورت آزمایش‌هایی که شرایط تیتان را بر روی زمین شبیه‌سازی می‌کنند، می‌توانند تاثیر کاتالیزورهای واکنش هیدورژن و استیلن را در تیتان بررسی کنند. آیا این مدرکی بر وجود حیات خواهد بود؟ خیر. ماموریت‌های بسیاری به سطح تیتان باید انجام شود تا مدارک روشنی در مورد حیات بر تیتان بیابیم. یکی از نخستین گام‌ها شاید ارسال روباتی مجهز به انواع طیف‌سنج‌ها باشد که می‌تواند به دنبال ملکول‌های زیستی پیچیده باشد که به نوبه خود می‌توانند مدرکی دال بر وجود حیات بر تیتان باشند. گروهی از محققان از ناسا درخواست کرده‌اند که بودجه‌ای را برای چنین عملیاتی در نظر بگیرد. در صورت موافقت، این فضاپیما در سال 2017 / 1386 پرتاب خواهد شد. سال گذشته، ناسا طرح پیشنهادی برخی دانشمندان را برای ارسال یک بالن و یک سطح‌نشین به مقصد تیتان را نپذیرفت و به جای آن، پروژه تحقیقاتی مشتری و قمرهایش را تصویب کرد که در سال 2020 / 1399 پرتاب خواهد شد... منبع : khabaronline.ir

حل معمای ادغام کهکشانها ... :icon_gol::ws2: دانشمندان در آزمایشگاه تحقیقاتی نوال (NRL) پس از مطالعات طولانی مدت معمای ادغام کهکشانها را حل نمودند. از آنجایی که کهکشانها بزرگترین ساختارها در گیتی می باشند، یادگیری هرچه بیشتر درباره شکل گیری آنها کلیدی برای فهم چگونگی کارکرد هستی به شمار می آید. دکتر فیشر و دکتر روت برگ با استفاده از داده های جدید تلسکوپ 8 متری جنوب جمینی (Gemini-South) واقع در شیلی به همراه نتایج اولیه به دست آمده از تلسکوپ 10 متری W.M.Keck و تلسکوپ 2/2 متری دانشگاه هاوایی و همچنین داده های آرشیوی تلسکوپ فضایی هابل مشکل را حل نمودند. آنها مقاله ای در رابطه با یافته های تحقیقاتی خود مبنی بر تکامل کهکشانها در ژورنال اخترفیزیک (Astrophysical Journal) به چاپ رساندند که پرده از این معمای بزرگ برداشت. روت برگ چنین شرح می دهد: کهکشانها در هستی کلاً به دو صورت دیده می شوند. یکی به صورت مارپیچی شبیه کهکشان خودمان و یکی به صورت بیضی که در آن ستاره ها در مدارهای تصادفی حرکت می کنند. بزرگترین کهکشانها در گیتی به صورت کهکشانهای بیضوی بوده و برای فهم اینکه هستی در 15 میلیارد سال گذشته چگونه شکل گرفته اول بایست چگونگی شکل گیری این کهکشان ها را فهمید تئوریهای بسیار قدیمی براین استوار بوده است که کهکشانهای مارپیچی باهم ادغام شده و کهکشانهای بیضی را در جهان به وجود می آورند. کهکشانهای مارپیچی دارای مقادیر معنی داری گاز هیدروژن سرد می باشند. زمانی که آنها باهم ادغام می شوند الگوی زیبای مارپیچی آنها در هم می ریزد و گاز به ستاره جدیدی منتقل می شود. هرچه مقدار گاز موجود بیشتر باشد، ستاره های بیشتری شکل می گیرد و به همراه آن مقدار زیادی غبار. این غبار توسط ستاره های جوان داغ شده و با موج مادون قرمز تشعشعاتی از خود ساطع می کند. تا این اواخر دانشمندان تصور می کردند که این کهکشانهای در حال ادغام با درخشش مادون قرمز به اندازه کافی بزرگ و متراکم نیستند تا به عنوان پیش سازه های اکثر کهکشانهای بیضی در جهان تلقی شوند. در واقع مشکل در روش اندازه گیری جرم آنها بود. در متد جایگزین از نور نزدیک مادون قرمز استفاده می شود که به کمک آن حرکات تصادفی ستارگان مسن سنجیده می شود. هرچه حرکات تصادفی بزرگتر باشد میزان جرم موجود بیشتر خواهد بود. استفاده از نور نزدیک مادون قرمز این امکان را فراهم می سازد تا به دورن غبار نفوذ کرده و تا حد امکان بسیاری از ستارگان مسن و قدیمی را مشاهده نمود. ترکیب زمانی اتفاق می افتد که کهکشانهای مارپیچی ادغام می شوند، چراکه اکثر گاز آن به مرکز گرانشی سیستم کشیده شده و یک دیسک چرخان را تشکیل می دهد. گاز از این دیسک چرخان به درون دیسک چرخان یک ستاره جوان منتقل می شود که خود این ستاره نیز بسیار درخشان بوده و امواج نزدیک مادون قرمز از خود ساطع می کند. دیسک چرخان ستاره های جوان هم ستارگان مسن را روشن می سازد و هم اینکه اگر ستارگان مسن دارای حرکات تصادفی بسیار کمتری باشند آنها را مشخص می سازد. روت برگ و فیشر به جای مشاهده حرکات تصادفی ستارگان مسن در طول موج های کوتاهتر، به طور موثری از غبارها برای بلوکه نمودن نور ستاره های جوان استفاده نمودند. نتایج جدید آنها نشان داد که ستارگان مسن در کهکشانهای ادغام یافته دارای حرکات تصادفی بزرگتری هستند و این بدین معنی است که آنها سرانجام کهکشانهای بسیار بزرگ بیضوی خواهند شد. گام بعدی در تحقیقات NRL مشاهده مستقیم دیسک های ستاره ای با استفاده از طیف سنجی سه بعدی نور مادون قرمز است. هر ذره یک طیف است و با کمک آن محققان می توانند یک نقشه دوبعدی از حرکات ستاره ای و سن ستاره ها تهیه نمایند. این نقشه به آنها این امکان را می دهد که اندازه، چرخش، میزان درخشش و سن دیسک مرکزی را اندازه گیری نمایند. منبع : سایت نجوم ایران ...

ماه و زمین جوانتر از آن چیزی هستند که تصور می شد ... :ws2: نتایج بررسیهای گروهی از دانشمندان آمریکایی و دانمارکی نشان می دهد که عمر زمین و ماه 150 میلیون سال کمتر از آن چیزی است که تاکنون تصور می شد. به گزارش خبرگزاری مهر، سیارات منظومه شمسی از طریق یک سری از برخوردهای میان سیارکها ایجاد شده اند و این همجوشی ها آنقدر ادامه یافته اند تا سیاره های کوتوله به ابعاد کنونی خود رسیده اند. زمین و ماه باید از برخورد میان دو جرم آسمانی در اندازه های مریخ و زهره و در دوره ای که این دو جرم هسته ای فلزی از آهن و سیلیکات داشته اند تشکیل شده باشند. اکنون محققان موسسه تکنولوژی کالیفرنیا و دانشگاه کوپنهاگ در بررسیهای خود نشان دادند که زمین و قمر آن جوانتر از آن چیزی هستند که تصور می شود. این محققان در این خصوص اظهار داشتند: "ما سن زمین و ماه را با استفاده از ایزوتوپهای نتگستن تعیین کردیم. این ایزوتوپها در صورتی که هسته آهن و سنگهای سطحی در مدت برخورد باهم ترکیب شده باشند، می توانند ظاهر شوند. این برخورد باید در حدود 24 ساعت رخ داده و دمایی حدود 7 هزار درجه سانتیگراد را با همجوشی و ترکیب آهن و سنگها برانگیخته باشد." تاکنون اعتقاد بر این بود که این ترکیب با تشکیل ماه در حدود 30 میلیون سال پس از تشکیل منظومه شمسی یا حدود 4 هزار و 537 میلیون سال قبل تکمیل شده باشد. سن زمین می تواند با تجزیه حضور ذرات عناصر در جبه اندازه گیری شود. به خصوص در این تحقیقات جدید، این دانشمندان با بررسی هافنیم 182 و تنگستن 182 نشان دادند که حضور این ایزوتوپ عنصر هافنیم مربوط به 50 تا 60 میلیون سال قبل است و درحالی که تنگستن با فلزات پیوند ایجاد کرده هافنیم به راحتی با سیلیکاتها پیوند خورده است. این محققان افزودند: "ما کشف کردیم که ایزوتوپهای تنگستن مربوط به اولین شکل گیریهای زمین هستند. این تحقیق نشان می دهد برخوردی که منجر به تشکیل ماه شده است باید پس از آنکه تمام هافنیم در تنگستن زوال یافته اتفاق افتاده باشد." براساس گزارش سافت پدیا، این نتایج نشان می دهد که هسته فلزی و سنگها در برخورد میان سیارکهای با قطر بیش از 10 کیلومتر نمی توانستند به طور کامل در هم ترکیب شوند. بنابراین، محاسبات این دانشمندان نشان می دهند که تشکیل ماه نمی تواند 30 میلیون سال پس از تشکیل اولیه منظومه شمسی رخ داده باشد و بلکه دو جرم زمین و ماه 150 میلیون سال دیرتر شکل گرفته اند.

آیا خورشید هم زمین را خواهد بلعید؟ .... دانشمند‌ان برای اولین بار یك سیاره دوردست را مشاهده كرده‌اند كه به آرامی در حال خورده شدن توسط ستاره والد خود است. محققان به سرپرستی دكتر كارول هاسول از دانشگاه آزاد انگلیس در حال مشاهده تصاویری از سیاره WASP-۱۲b هستند كه توسط ستاره‌ای بسیار شبیه به خورشید ما در حال تجزیه و از هم گسیختن است. هاسول با ارائه گزارشی در مجله «آستروفیزیكال ژورنال لترز» این سیاره عظیم گازی را به عنوان داغ‌ترین سیاره شناخته شده در كهكشان‌ راه شیری توصیف می‌كند. هاسول می‌گوید: در این لحظه ما شاهد ابر عظیمی از ماده در اطراف این سیاره هستیم كه در حال گریز است و توسط این ستاره گرفتار شده است. به گفته محققان این تبادل ماده به طور معمول در منظومه‌های ستاره‌ای بیضوی نزدیك مشاهده می‌شود، اما این اولین باری است كه این مدار واضح در مورد یك سیاره چنین پدیده‌ای رصد شده است. دمای این سیاره بسیار بالا و حدود هزار و ۶۰۰ درجه سانتیگراد است. خبرگزارى ايسنا (www.isna.ir)