جستجو در تالارهای گفتگو

دانشمندان آمريکايي روشي براي وارد کردن يک روبشگر به درون سلولها يافتهاند تا بتوانند فعاليتهاي سلولي را ردگيري كنند. به گزارش سرويس فناوري ايسنا، سامانههاي ردگيري نانوذرهاي که در حال حاضر استفاده ميشوند، بر ورود غيرفعال روبشگر به درون سلولها مبتني هستند؛ اين سامانهها کارايي بالايي ندارند، زيرا بسياري از اين نانوذرات وارد اندوزومها شده و غيرفعال ميشوند. حال گروهي از محققان آزمايشگاه ملي «لورنس برکلي» به رهبري «برت هلمز» يک نانوبلور را با يک کلوئيد پليمري روکش داده و گروههاي آميني و مسيريابهاي مورد نياز را به اين پليمر متصل کردند؛ بدين ترتيب اين نانوبلور همانند يک ويروس عمل ميکند. اين روش ميتواند در درمانهايي همچون درمانهاي مبتني بر سلولهاي بنيادي که در آنها نياز به بررسي کل بدن با استفاده از روشهاي غيرمخربي همچون MRI وجود دارد، مفيد باشد. «هلمز» ميگويد: با استفاده از اين روش قادر خواهيم بود توانايي يک ويروس در ورود سريع به درون سلول را در روبشگر نانوبلوري خود ايجاد كنيم. روبشگرهاي نانوبلوري مورد توجه دانشمندان قرار دارند، زيرا ميتوان آنها را به نحوي تنظيم کرد که براي تصويربرداريهاي خاص همانند MRI و يا تصويربرداري فلورسانس از کل بدن مناسب باشند. اين گروه همچنين دريافتند که اين روکش پليمري نه تنها ورود روبشگر تصويربرداري به درون سلول را تسهيل ميکند، بلکه در درازمدت نيز اثرات جانبي منفي بر سلامتي سلول باقي نميگذارد. «هلمز» توضيح ميدهد: ما فرض را بر اين گذاشتهايم که دليل اين امر مدت زمان اقامت کوتاه نانوبلورهاي روکشدهي شده درون اندوزومهاست که در محيط اسيدي آنجا ميتوانند به يونهاي سمي تجزيه شوند. دليل ديگر اين ويژگي ميتواند ممانعت از انتشار نانوبلورها در تمام بخشهاي سلول توسط روکش پليمري باشد؛ حضور اين نانوبلورها در کل سلول ميتواند فرايندهاي طبيعي آن را مختل کند. «اِوا هارث»، متخصص توليد مسيرياب براي عوامل وضوح تصوير در دانشگاه «وندربيلت» آمريکا ميگويد: مسيريابهاي کلوئيدي پليمري ميتوانند تحول بزرگي در عرصه زيستشناسي سرطان ايجاد كنند، زيرا با استفاده از آنها امکان رديابي درونتني سلولهاي مختلف براي آناليز فراهم ميشود. ترکيبي از محدود شدن نانوبلورها درون مسيرياب کلوئيدي، جذب سريع و غلظت بالاي نانوبلورها در سلولهاي سالم، لومينسانس الگوي موضعي را در سيتوسول (مايع درون سلول) به شدت تقويت ميکند. گروه «هلمز» در حال برنامهريزي براي وارد کردن اين نانوبلورها درون بدن موش و انجام تصويربرداري از آنهاست تا آمادگي اين ذرات براي استفاده در رديابي سلولي را نشان دهند. جزئيات اين تحقيق در مجله «Chemical Science» منتشر شده است.

ستاد ویژه توسعه فناوری نانو: پژوهشگران دانشگاه تورنتو ابزار نیمه رسانایی با كارایی بیشتر، با رنگ زنی یك مایع روی یك قطعه شیشه به وجود آورده اند. این تراشه، ابزار خیس نامیده می شود و در آشكارسازهای نوری كه ده برابر حساس تر از آشكارسازهای كنونی هستند، جهت تصویربرداری های پزشكی و تجهیزات دید در شب به كار می روند. به گفته پروفسور «تد» عضو گروه مهندسی الكترونیك و كامپیوتر و راهنمای این گروه تحقیقاتی: «روش های سنتی ساخت تراشه های كامپیوتری، لیزر فیبر نوری، دوربین دیجیتال و حسگرهای تصویری هزینه های بالایی تحمیل می كنند. نیمه رساناهای قدیمی نتایج خارق العاده ای مانند كامپیوترهای شخصی، اینترنت، عكاسی دیجیتال و... داشته اند، ولی آنها را باید با رشد بلورهای اتمی كامل در دمای ۱۰۰۰ درجه سیلسیوس یا بالاتر ایجاد كرد.» این محققان نانوذرات نیمه رسانا را در یك بالن حاوی اسید اولئیك، عنصر اصلی روغن زیتون، تهیه كردند. سپس قطره ای از محلول توسط پوشش دهی چرخشی به صورت لایه ای روی اسلاید شیشه ای درآمده و توسط الكترودهای طلا الگودهی شد. پوشش دهی چرخشی فرآیندی برای اعمال لایه های یكنواخت و نازك روی زیرلایه های صاف است. در این فرآیند مقداری از محلول روی زیرلایه ریخته شده و سپس زیرلایه با سرعت زیاد شروع به چرخش می كند. محلول در اثر نیروی گریز از مركز به طور یكنواخت روی زیرلایه پخش می شود. چرخش تا رسیدن به ضخامت لایه دلخواه ادامه خواهد داشت. پس از قرار دادن لایه در حمامی از متانول به مدت دو ساعت و تبخیر حلال، یك لایه حساس به نور از نانوذرات به ضخامت ۸۰۰ نانومتر به دست می آید.