جستجو در تالارهای گفتگو

اینترنت و دسترسی به آن، به بخش لازم و جدایی‌ناپذیر زندگی و كار میلیون‌ها نفر از ساكنان جهان بدل شده است. كار روی اینترنت، تفریح روی اینترنت و حتی زندگی روی اینترنت! خواسته خیل عظیمی از جوانان هر كشور را تشكیل می‌دهد. امروزه، یكی از معیارهای پیشرفت یا عقب‌ماندگی هر كشور عملاً تعداد مشتركان اینترنتی آن است. از طرف دیگر، دسترسی سنتی به اینترنت از طریق خطوط كُند و عذاب‌آور تلفنی، دیگر جوابگوی بسیاری از انتظارات كاربران نیست. بنابراین در عمل ملاك و معیار سازگاری هر جامعه با فضای مجازی اینترنتی، به میزان گستردگی دسترسی پرسرعت یا به زبان فنی‌تر باندپهن (Broadband Access) مربوط می‌شود. اینترنت پرسرعت نه تنها برای پاسخگویی به نیاز روزافزون كاربران معرفی شده است، بلكه خود به صورت بستری برای ارائه انواع و اقسام خدمات ارتباطی همچون تلفن اینترنتی (VoIP)، تلویزیون اینترنتی (IPTV) و مانند آن‌ها به‌كار گرفته می‌شود. اولین و مهم‌ترین انتخاب هر شركت فراهم‌كننده خدمات دسترسی پرسرعت به اینترنت (موسوم به AP)، معماری شبكه دسترسی است كه البته بخش فیزیكی آن (توپولوژی، فواصل كابل‌ها، و وجود یا عدم وجود فیبرنوری) معمولاًً تحت كنترل و اراده این شركت‌ها نیست (مگر آن‌كه خود آن‌ها شركت‌های مخابرات تلفنی باشند). بنابراین آنچه در حوزه كنترل این شركت‌ها می‌ماند، گزینش صحیح پروتكل‌های ارتباطی همچون DHCP ،L2TP ،PPPoA ،PPPoE است كه در ادامه با نقاط قوت و ضعف هر یك از آن‌ها آشنا می شویم. در صنعت خدمات مخابراتی و ارتباطی، شركت‌های كهنه كار تلفن با اتكا به میلیون‌ها كیلومتر كابل، فیبر و بسترهای آماده و فراهمِ خود از طرفی و شركت‌های نوظهور با اتكا به فناوری و روش‌های نوین از طرف دیگر، پا به این عرصه گذاشته‌اند تا به رقابت بپردازند و از این خوان پرنعمت سهمی نصیب خود كنند. در ایران نیز، در چند سال اخیر شاهد حضور شركت‌های فراهم كننده خدمات دسترسی (PAP) هستیم كه البته به دلایل بسیاری كه از حوصله این نوشتار خارج است، هنوز نتوانسته‌اند نیازهای روزافزون جمعیت جوان و تحصیلكرده كشور را پاسخ گویند. از دیدگاه فنی، مودم‌های ADSL یكی از مناسب‌ترین گزینه‌های ایجاد دسترسی به اینترنت پرسرعت در سراسر جهان محسوب می‌شوند و در مركز ثقل تجارت شركت‌های فراهم‌كننده خدمات دسترسی قرار دارند. البته به كارگیری این مودم‌ها بدون چالش‌ نیز نیست. برای مثال، مشكلات ارائه خدمات در ابعاد كلان، هزینه‌های نصب كه با توجه به لزوم اعزام متخصصان به محل سكونت یا كار كاربران افزایش می‌یابد، حفظ امنیت و جلوگیری از استفاده‌های غیرمجاز، برخی از این مشكلات به حساب میآیند. ADSL انواع متعددی دارد، ولی دسترسی به سرعت‌های تا چند ده مگابیت بر ثانیه با آن امكانپذیر است. البته سرعت معمول در سمت دریافت (Downstream) معمولاً میان 348Kbps تا 1Mbps و سرعت ارسال (Upstream) معمولاً كمتر از 224kbps در نظر گرفته می‌شود. در واقع زیرساختار ارتباطی شبكه‌های دسترسی مبتنی بر ADSL فرق چندانی با سایر گزینه‌های متداول دسترسی پرسرعت همچون مودم‌های كابلی ندارد. مهم‌ترین مشخصه این شبكه‌ها، تركیب و تجمیع ترافیك ارتباطی گروه بزرگی از مشتركان در لبه شبكه (Edge) و ارسال این ترافیك یكپارچه به سمت هسته اینترنت (Core) از طریق لینك‌های بسیار سریع مخابراتی است. لبه شبكه علاوه بر تجمیع ترافیك‌ها، بسیاری از عملیات مدیریتی و امنیتی را نیز برعهده دارد و از این لحاظ یكی از مهم‌ترین عناصر این ساختار به‌شمار می‌رود. شكل 1 مدل ساده شده‌ای از یك شبكه دسترسی مبتنی بر مودم‌های DSL را نشان می‌دهد. اگر از سمت راست تصویر شروع كنیم، در اولین مرحله كامپیوتر استفاده كننده قرار دارد كه به یك مودم ADSL متصل است. ازآنجا زوج سیم خط تلفن را داریم كه تا نزدیك‌ترین مركز مخابراتی امتداد یافته است. شکل 1- نمایی ساده از شبکه دسترسی مبتنی برdsl