با نگاهی به تاریخ معماری، تاثیر انحرافات درونی انسان از فطرتش، به صورت های مختلف: تکبر، قدرت طلبی، آزمندی، خوی درندگی و حیوانی، هوا و هوس و غیره، به نحوی در معماری مشاهده می شود…..
خانه های مسکونی امروزه، تداوم نیاز اولیه بشر به داشتن نوعی سرپناه هستند. شرایط جغرافیایی و حضور مصالحی خاص در فضاهای در دسترس انسان، او را به سمت انعطاف با طبیعت سوق داده است. با نگاهی به تاریخ معماری جهان متوجه خواهیم شد که ساختمان سازی در شرایط جغرافیایی و منطقه ای هر گوشه از جهان، نیاز به سازگاری با محیط اطراف و طبیعت و تلاش برای این سازگاری داشته است. در کشور ما نیز این امر در هر دو گونه از معماری ایرانی ، یعنی گونه ی درونگرا و گونه ی برونگرا، و در انواع بناهای عمومی و مسکونی متجلی شده است.
از آنجایی که برگزیدن کوهستان ها به عنوان مکان هایی امن، قسمت های مهمی از ساختمان های مسکونی در جهان را تشکیل می دهند، گونه های برونگرا در مقایسه با گونه های درونگرا، چه در ایران و چه در دیگر نقاط جهان مقدم هستند. چرا که ساختمان سازی در این مناطق به دلیل شرایط موجود جغرافیایی خود به خود به سمت نوعی برونگرایی پیش میرود. اما با این حال اینگونه بناها در ایران تا کنون مورد مطالعه هایی اندک قرار گرفته اند و آنجا که خواسته شده است درباره ی معماری مسکونی ایرانی سخن به میان بیاید، بیشتر به معماری درونگرا پرداخته شده است. البته یکی از دلایل این امر را می توان در این امر دانست که درونگرایی یکی از ارکان اصلی خصایص معماری ایرانی است. اما به هر حال، نباید از بررسی گونه های برونگرا غافل شد.