جستجو در تالارهای گفتگو

برنج نقش مهمي در تغذيه نيمي از مردم جهان دارد که بيشتر آنها در کشورهاي در حال توسعه زندگي ميکنند دارد (اسدي و همکاران، ۱۳۸۴). اين محصول يک سوم سطح زير کشت غلات دنيا را اشغال کرده است و تأمين کننده ۲۵ تا ۶۰ درصد کالري ۷/۲ ميليارد نفر از جمعيت جهان مي باشد و بيش از ۹۰ درصد برنج دنيا در آسيا توليد و مصرف ميشود. برنج ، گياهي است که نسبت به ديگر گياهان تحت آبياري، بيشترين سطح زير کشت را دارا است. بيش از ۸۰ درصد منابع آب شيرين در قاره آسيا براي اهداف کشاورزي مورد استفاده قرار مي گيرد که نيمي از کل اين آب صرف توليد برنج مي شود ((Dawe et al, ۱۹۹۸. در ايران نيز، کشاورزي بزرگترين متقاضي آب است، بطوريکه حدود ۹۳ درصد از آب قابل استحصال، سالانه در اين بخش استفاده مي شود لذا، لازم است که توجه ويژه اي به نحوه بکارگيري اين منابع و برنامه ريزي دقيقي براي استفاده بهينه از منابع آبي موجود، ولي محدود براي کشت پايدار صورت گيرد. همانطور که ذکر شد نياز آبي برنج از ساير غلات بيشتر است و مقدار آن تابع عوامل متعدد نظير رقم، اقليم و حتي نوع کشت است. کمبود منابع آبي و پايين بودن راندمان آبياري در مزارع برنج ، لزوم استفاده بهينه و افزايش بهره وري از منابع موجود را مي طلبد (اسدي و همکاران، ۱۳۸۳). روش مرسوم آبياري برنج در مناطق برنج خيز ايران، غرقاب دائم با ارتفاع مناسب آب در تمامي طول فصل رويشي است (اسدي و همکاران، ۱۳۸۳). محيط رشد برنج به دليل نياز آبي فراوان آن را از ديگر نباتات متمايز مي سازد، بطوريکه علاوه بر آبياري در مرحله داشت؛ مقدار قابل توجهي از آب آبياري قبل از نشاءکاري جهت تهيه و آماده سازي زمين و غرقاب نمودن آن و نيز تعداد ديگري در طول دوره رشد محصول بطور مستمر به صورت نفوذ عمقي مصرف مي شود (Glecik, ۱۹۹۳). استفاده از اين روش آبياري موجب مصرف بيش از اندازه آب و پايين آمدن کارآيي مصرف آب آبياري ميگردد. بنابراين لازمه کشت آن مديريت صحيح آبياري مي باشد، چرا که کمبود آب در شرايط فعلي و بحران آينده آب در ايران واقعيت انکار ناپذيري مي باشد که تنها با اتخاذ تمهيداتي بر پايه يافته هاي علمي قابل کنترل خواهد بود . آينده توليد برنج به فعاليت ها، اتخاذ و گسترش استراتژي هايي بستگي دارد که آب را در برنامه ريزي هاي آبياري بطور مؤثري استفاده نمايد. اين چنين استراتژي ها و فعاليت هايي براي ديگر قسمت هاي جهان نياز مهم است. فعاليت هاي اجرايي براي تأمين آب در ايران داراي سابقه طولاني است که وجود سدها و شبکه هاي آبياري در شاليزارهاي کشور مؤيد اين نکته مي باشد. بنابراين به نظر مي رسد استفاده بهينه از آب در کشوري چون ايران که از نظر اقليمي داراي وضعيت خشک تا نيمه خشک است از اهميت بخصوصي در گسترش و توسعه فعاليت هاي کشاورزي برخوردار است