کودکانی که در عکس بالا می بینید رفقای من هستند.
این کودکان، در محدوده ای که من برای پایان نامه ام طراحی می کنم، زندگی می کنند. این محلی هم که شما میبینید محل بازی شان است.
این کودکان هنگامی که برایشان به طور کامل توضیح دادم که میخواهم در محله ی آنها چه کار کنم و شاید برای آنها یک زمین فوتبال هم طراحی کنم، تا آنجایی که توانستند و با صداقت کامل به من کمک کردند. و حتی منتظر من می مانند تا دفعه بعد که امدم حتی جدول کشی و آسفالت هم بکنند. نتوانستم بگویم که من تنها طراحی خواهم کرد و به احتمال زیاد شهرداری زیاد جدی نخواهد گرفت.
سوال این است که چگونه می شود با مردم موضع طراحی ارتباط برقرار کرد و از آنها کمک گرفت؟ آیا با هر بافت اجتماعی باید یکسان برخورد کرد؟ با توجه به عدم تمایل مردم ایرانی به مشارکت، طراح ایرانی چگونه میتواند از آنها مشارکت گیری کند؟ آیا نیازمند آموزش هستند یا اینکه نه، ما نمیدانیم چگونه مشارکت گیری کنیم؟
این جستار می تواند در برگیرنده ی نکات نغز و سنجیده شما دوستان، پیرامون این موضوع باشد.