استفاده از ایمپلنتهایی که انرژی مورد نیاز را بوسیله سلولهای مهندسی ساز تأمین میکنند، یکی از روشهای نوین برای مصرف دوزهای دارویی در بیماریهای مزمن محسوب میشوند.
مبتلایان به دیابت یا بیماران دچار کم خونی خطرناک نیازمند مدیریت برنامه تزریقات روزانه هستند.
ایمپلنتها قادر به نظارت بر مواد سمی درون بدن بصورت لحظهیی هستند، دادههای طولانی مدت از وضعیت سلامت فرد تهیه میکنند، هشدار لازم جهت مصرف بموقع داروها را اعلام کرده و حتی روند مصرف داروها را مدیریت کنند.
محققان دانشگاه تورنتو با همکاری محققان دانشگاه هاروارد بدنبال توسعه ایمپلنتهایی از جنس هیدروژل – یک ماده پلیمری سازگار با بافت – هستند.
نسل جدید این ایمپلنتها از جنس پلیمر شفاف دارای سلولهای دستکاری ژنتیکی شده در درون خود هستند که در واکنش به نور فعال میشوند؛ سلول ها میتوانند برای آزاد کردن مواد شیمیایی درون بدن برنامه ریزی شوند.
ابعاد هر ایمپلنت هیدروژل چهار در 40 میلیمتر و ضخامت آن تنها یک میلیمتر است که هر ایمپلنت با سلولهای مهندسیساز به نور پاسخ میدهد.
ایمپلنت جدید در دو روش انتقال دوز انسولین و آشکارساز مواد سمی مورد آزمایش قرار گرفتند.
سیستم انسولین بر روی موشهای مبتلا به دیابت مورد آزمایش قرار گرفت و با ارسال نور آبی از طریق فیبر نوری به ایملنت، سلولها درون ایمپلنت وادار برای تولید یک پروتئین برای تحریک تولید انسولین شدند؛ برای تشخیص سموم نیز سلولهای مهندسی ساز در حضور فلزات سنگین نور سبز منتشر میکنند.
آزمایشات مختلفی برای توسعه و کاربردی شدن ایمپلنتهای هوشمند مورد نیاز است؛ نتایج این دستاورد در مجله Nature Photonics منتشر شده است.
منبع: مجله بسپار