مانی كه قرن بیستم آغاز شد، افراد معمولی بسیار سخت میتوانستند درك كنند كه خودروها و هواپیماها چگونه كار میكنند. بهرهگیری از انرژی اتمی فقط در حد تئوری وجود داشت و شاید اكنون نیز برای عدهای در ابتدای قرن بیست و یكم بسیار سخت باشد كه باور كنند بشر روبوتهای میكروسكوپی خواهد ساخت و خط مونتاژ میكروسكوپی داشته باشد. تولید چنین محصولات خارقالعادهای حاصل بخشی از دانش بشری است كه به آن نانوتكنولوژی میگویند. بحث نانوتكنولوژی یكی از رایجترین مباحث در مجامع علمی دنیاست و كشورهایی كه نتوانند در این فنآوری موقعیت مناسبی بدست آورند، در آینده در بسیاری زمینهها از گردونه رقابت اقتصادی خارج میشوند چرا كه از جمله مهمترین شاخصههای قابلیت اقتصادی در آینده، توانایی خروج موفقیتآمیز از بحران انرژی است و از نانوتكنولوژی به منزله سلاحی جدید برای مقابله با این بحران یاد میشود.
امروزه از طرفی به دلیل كاهش یافتن منابع اولیه انرژیهای فسیلی در دنیا و از طرف دیگر به دلیل ایجاد آلودگیهای شدید زیستمحیطی در اثر افزایش مصرف این منابع، توجه خاصی به منابع جدید تامین انرژی مانند انرژیهای خورشیدی، بادی و … می شود. اما استفاده از این منابع مستلزم دستیابی به تكنولوژی تبدیلكننده این پتانسیلها به انرژیهای الكتریكی، مكانیكی و … است. (مثل پیلهای سوختی، سلهای خورشیدی و …)
از سوی دیگر، نانو تكنولوژی، به سبب بهبود كیفی ابزارها، مصرف كمتر مواد اولیه، مصرف كمتر انرژی، كاهش تولید مواد زائد و افزایش سرعت تولید در كشورهای پیشرفته به عنوان مهمترین روش تولید و ساخت این ابزارها، مطرح است. همچنین به كمك این فناوری گامهای موثری در جهت كاهش آلودگی زیستمحیطی حاصل از سوختهای فسیلی، برداشته شده است. از این رو از مهمترین بسترهای بكارگیری نانوتكنولوژی در ساخت و تولید مبدلهای انرژیهای نو (مثل سلهای خورشیدی و پیلهای سوختی)، كاهش آلایندههای زیستمحیطی نیروگاههای گازسوز (با استفاده از كاتالیستهای احتراق) و افزایش راندمان این نیروگاهها (با بكارگیری نانوپوششها و نانومگنتها) است.