جستجو در تالارهای گفتگو

فردی بیان کرد که ازدواج ما به جایی رسانده که دیگر احساسی به هم نداریم و حتی تفاهم لازم را نداریم. پاسخ به او این است:"باید عشق بورزی، اگر این احساس وجود ندارد، بهترین دلیل برای عشق ورزیدن به اوست. احساس عشق ثمره ی عمل به عشق است، به او عشق بورز، فداکاری کن، به حرف های او گوش کن، با او همدردی کن، برایش ارزش قائل شو و از او حمایت کن." سینما و داستان ها ما را معتقد ساخته اند که عشق یک احساس است؛ ارتباط‌های عشقی از دست رفتنی هستند؛ ازدواج و تشکیل خانواده، بیشتر مسئله قرارداد و توافق است تا همبستگی و همدلی. ولی این پیام، اشتباه است و تصویر مخدوشی از واقعیت را ارائه می دهد. آرزوی خود عشق، به تنهایی خود عشق نیست...عشق یک عمل ارادی است، یعنی یک نیت و یک عمل. میل اغلب دلالت بر انتخاب دارد. مسئله این نیست که چقدر فکر می کنیم که عشق می ورزیم. اگر حقیقتاً در حال عشق ورزیدن نباشیم، به این دلیل است که عاشق نشدن را انتخاب کردیم و بنابراین علیرغم نیت های مثبتمان، عاشق نمی شویم. از سوی دیگر هرگاه خود را به دلیل رشد معنویمان بیرون بریزیم، به این دلیل است که عشق ورزیدن را انتخاب کرده ایم. عاشق شدن انتخاب شده است. فردی را در نظر بگیرید که از این نیروی فعال عشق ورزی استفاده می کند. وقتی از سر کار به خانه باز می گردد، دورنمایی از زندگی اش را تصور می کند، درباره ی اعضای خانواده اش و آنچه در خانه اش در جریان است، می اندیشد. او فکر می کند که دوست دارد وقتی وارد خانه می شود به ایجاد چه جو و احساساتی کمک کند. به خودش میگوید: خانواده ی من بسیار دوست داشتنی هستند و مهم ترین بخش زندگی من هستند. به خانه می روم و احساس عشقم را به آنها بیان می کنم. وقتی از در وارد می شود به جای اشکال تراشی و انتقاد، وارد منزل می شود و با هریک از اعضای خانواده خوش و بش و با آنها همدلی و همکاری می کند و در کارها کمک می نماید. او با انجام دادن این کارها خستگی اش را در می کند. موانع و مشکلات کاری، تمایلاتش به عیب جویی یا مخالفت را فراموش می کند. او به یک نیروی وجدانی، اخلاقی و مثبت در خانواده تبدیل می شود. درباره ی انتخاب این مرد و تأثیری که بر خانواده اش می گذارد، بیندیشید؛ درباره ی ارتباطی که او برقرار می کند و درباره ی اینکه چگونه بر هر یک از جنبه های زندگی خانواده و حتی نسل های آینده اثر می گذارد، نیز فکر کنید. هر ازدواج موفق و هر کار موفق، کار و زحمت می خواهد. اینجا پای اتفاق یا تصادف در میان نیست، بلکه مسئله دستیابی به موفقیت است. اینجا پای کوشش و فداکاری به میان می آید و مستلزم دانستن این است که، خوب یا بد، عشق یک فعل است.