نصب سرعت گیر به شیوه ای که در ایران معمول است یک اشتباه فاحش است که به مراتب بدتر از نمونه های قبلی است. میزان استافه از سرعت گیرها در کشور ما بیشتر از میزانی است که در کشورهای دیگر مورد استفاه قرار می گیرد و ما بیش از میزان استاندارد از این روش استفاده می کنیم و استفاده بیش از حد از سرعت گیرها در خیابان دو مشکل اساسی به وجود می آورد که یکی مزاحمت مضاعف بر تردد خودروهاست و دیگری که البته از بعد فرهنگی پیامدهای سوئی نیز دارد این است که خودروها در برابر آن ها واکسینه می شوند ؛ یعنی نسبت به رعایت آن بی تفاوت می شوند و به جای اینکه سرعت خود را کم کنند و به آرامی برانند و گاز می دهند و از روی آن می پرند ، در حالی که اگر تعداد سرعت گیرها به اندازه لازم بود و استانداردهای فنی از نظر فاصله نصب آن ها رعایت می شد، رانندگان بیشتر رعایت می کردند. باید دقت کرد همانگونه که استانداردها در حوزه های دیگر رعایت می شود در مسائل و طرح های شهری نیز رعایت شود و این لازمه هر طرح و برنامه ای در مسائل مربوط به شهر است. کما اینکه ما در بخش های دیگر نیز دچار این مشکل شده ایم و نصب سرعت گیرها در خیابان های اصلی و شریانی شهر و استفاده بیش از حد از آن ها برای آرام سازی ترافیک تنها نمونه ای از خطاهای موجود در این زمینه است و این خطا در مورد استفاده از پل عابر پیاده نیز تکرار شده و ما در هیچ کدام از کلانشهرهای دنیا این قدر پل عابر نمی بینیم که در تهران وجود دارد. یکی از اشتباه هایی که مدیران در این ارتباط مرتکب شده اند افراط و تفریط در استفاده از ابزارهای فنی است که متأسفانه کلانشهرهای دیگر کشور به تقلید از پایتخت آن را تکرار می کنند.
نظر شما چیه؟