جستجو در تالارهای گفتگو

زنان و رشد اقتصاد زنان به عنوان عامل پرورش و رشد نیروی کار، در جریان بهره وری و تولید ناخالص ملی سهم دارند که با سرمایه گذاری در اطلاعات، دانش ها، نگرش ها و مهارت های زنان این ارزش افزوده خواهد شد؛ بنابراین تلاش حاکمان و نظارت و توجه ملی به این امر بازخورد مستقیم در پیشرفت کشور دارد؛ زیرا هرگاه منابع انسانی در محیطی سالم و با انگیزه و احساسات و عاطفه و خیرخواهی و... پرورش یابد و با عزت نفس و مناعت زندگی را بگذراند، نیروی قوی تری در چرخش امور اقتصادی و اجتماعی خواهد داشت. زنان با فراهم کردن و آماده ساختن محیطی با نشاط و صمیمی برای تامین نیازهای مادی و معنوی و توجه به بهداشت روحی، جسمی و روانی اعضای خانواده اثر مستقیم بر اقتصاد جامعه می گذارند؛، اما در جامعه ما به رغم این واقعیت، ازآنجاکه دستاورد و زحمات بانوانمان بویژه بانوان خانه دار به صورت کالا یا محصولی ملموس قابل چیدن در ویترین مغازه و ارائه آن به صورت تجاری نیست، به چشم نمی آید و ارزشمند نیست (تامین آسایش، آرامش، رشد و شکوفایی اعضای خانواده و خلاصه تربیت فرزندان). به همین دلیل بانوان جامعه ما تنها با اشتغال رسمی در ادارات و سازمان های دولتی یا غیردولتی و ترک منزل و گرفتن حقوق در ازای انجام وظایفشان احساس خوب و ارزشمندی را کسب می نمایند و با این حساب رکن اصلی خانواده (یعنی مادر) برای کسب درآمد و منزلت اجتماعی مجبور به اشتغال در خارج از منزل می شود و تبعاتی چون بزرگ شدن فرزندان در مهدکودک ها، منازل پدربزرگ و مادربزرگ ها، سپری کردن زمان های طولانی بدون حضور بزرگ تر در منزل، اوقات تلخی، اضطراب، انجام کارهای سخت در کنار وظایف مادری را بر خود و اعضای خانواده شان تحمیل می نمایند و در یک کلام می توان گفت بهای اشتغال بانوان در خارج از منزل از بین رفتن کانون گرم خانواده و آرامش و آسایش اعضای خانواده در اکثر موارد است. ولی از طرف دیگر نیز حضور ناآگاهانه و تحمیلی بانوان در خانه بدون شناخت خویش و قداست و عظمت مسوولیتشان در خانه برای تربیت نسل آینده نه به درد خودشان می خورد و نه به درد اعضای خانواده و این دقیقا امری است که موضوع بحث ماست و می خواهیم از این منظر به سبک زندگی بانوان خانه دار نگاهی نو و اثرگذار شود. درددل گروه بانوان خانه دار فعال در محله قزل قلعه در منطقه ۶ تهران این است که دولت سرمایه گذاری عظیمی برای تحصیلات عالیه بانوان خانه دار انجام داده و آنان سرمایه های ملی این مملکت به شمار می آیند؛ اما غالبا دختران مان بدون کسب مهارت زندگی و توانمندی روحی و روانی و شایستگی تشکیل خانواده و فرزنددار شدن تنها با داشتن مدرک تحصیلی خود را آماده ازدواج می بینند و مبادرت به این امر (ازدواج) کرده و بعد از تشکیل زندگی مشترک و آوردن فرزند به حکم وظیفه ای که در قبال انجام این امر مقدس در منزل دارند، خانه نشین می شوند؛ بدون اینکه وظیفه خطیر خویش را به درستی درک کرده و ابزار لازم را برای انجام وظایفشان در منزل داشته باشند، گیج و منگ، ناآگاه و به صورت تحمیلی با شرایط جدید زندگی خویش روبه رو می شوند، باید با انجام تدابیری از طرف دولت و مسوولان این قشر عظیم با شناخت و آگاهی درست از وظیفه خطیرشان در امر تربیت نسل آینده کشورمان به روشی اندیشمندانه در منزل بازدهی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی نیز داشته باشند و به حال خویش رها نگردند؛ به این بهانه که در حال تربیت و بزرگ کردن فرزندان در منزل هستند، بلکه این باور ایجاد شود برای تربیت درست نسل آِینده به مادرانی جامع و کامل نیاز است که بتوانند به درستی نقش الگویی خود را برای فرزندانشان ایفا کنند. بدون شک این امر محقق نخواهد شد مگر با یک برنامه ریزی صحیح و جامع بانوان خانه دارمان را متوجه این امر کنیم که زندگی صحیح، جامع و مسوولانه آنان بهترین درس زندگی برای فرزندانشان است و باید مادر علاوه بر سرمایه گذاری در زمینه های آموزشی توسط کلاس های خصوصی رایج در اجتماع بر کسب مهارت های زندگی نیز تاکید لازم را داشته باشد و برای انجام این امر ابتدا باید خود واجد این شرایط باشد تا با شناخت راه تربیتی درست را اعمال کند. چنانچه به نحوه صرف اوقات فراغت بانوان خانه دار توجهی نشود و زندگی این قشر از اجتماعمان معنی دار نشود و در صورتی که بانوی خانه دار ما آگاهانه این سبک زندگی را نپذیرفته باشد و در حین انجام مسوولیت هایش لذتی کسب نکند و ماشین وار کارهایش را انجام دهد، در درازمدت به علت روزمرگی و یکنواختی و بی معنی بودن فعالیت هایش دچار افسردگی، ناامیدی، یاس و احساس بیهودگی می شود و بالطبع با این نحوه زیستن به طور قطع نمی تواند الگوی مناسبی برای تربیت نسل آینده این مملکت شود؛ مگر از طرف مسوولان توجهی ویژه به این نیروی انرژی عظیم شود تا توانایی های بالقوه آنان بالفعل تبدیل شود. در نظام اقتصاد اسلامی کمیت و کیفیت سرمایه انسانی اصلی مهم در تحقق رشد عدالت محور منافع مادی و معنوی فرد و اجتماع در کوتاه و بلندمدت دارد. بر این اساس است که به زن به عنوان سرمایه انسانی می نگرد؛ اما نه سرمایه انسانی که مستقیما فعالیت اقتصادی کند، بلکه سرمایه انسانی که در پرتوی ارتقای کیفیت سرمایه اجتماعی فعالیت می کند. در نظام اقتصاد اسلامی سرمایه اجتماعی عاملی بنیادی تر نسبت به سرمایه انسانی است، چرا که سرمایه اجتماعی است که منجر به پرورش و ایجاد سرمایه انسانی و فیزیکی می شود و مبنایی برای تحول اقتصادی و پیشرفت سریع به سوی رشد عدالت محور یا به عبارتی جهاد اقتصادی است. هدف اصلی توسعه انسانی، خدمت به انسان و بشریت است. پرورش قابلیت ها، توانایی و شکوفایی استعدادها، گسترش فرصت ها و اشتغال، افزایش درآمد، بهبود کیفیت زندگی و برخورداری از زندگی سالم و خلاق در محیط زیستی پایدار هدف نهایی توسعه است. شاخص توسعه انسانی یکی از شاخص های مهم هر کشوری است که می توان با مقایسه آن با کشورهای دیگر به نتایج جالبی مانند میزان امید به زندگی افراد جامعه، کیفیت زندگی، تسهیلات آموزشی، میزان سطح خرید، بحران ها و مخاطرات مربوط به سلامت، وضعیت مردم نسبت به خط فقر استاندارد و... دست یافت. با توجه به جمعیت عظیم تحصیلکرده و متخصصان توانمند زن در ایران و تمایل گسترده این خیل عظیم برای مشارکت در عرصه های اقتصادی و همچنین با توجه به فراهم بودن بسترهای قانونی و حقوقی مناسب برای زنان، افزایش سطح مشارکت در عرصه های اجتماعی و اقتصادی، امری انکار ناپذیر و قطعی است. مشارکت زنان در عرصه های اقتصادی و اجتماعی باعث تقویت حس اعتماد به نفس، استقلال و افزایش قدرت تصمیم گیری آنها در عرصه های مختلف اجتماعی خواهد شد. واقعیتی انکارناپذیر است که نیمی از جمعیت زیادی از زنان جامعه ما بانوان خانه دار تحصیلکرده ای هستند که نمی توان آنها را فقط به عنوان مصرف کننده در نظر گرفت؛ زیرا شرط توانمندی جامعه در گرو تعامل و همکاری زنان و مردان است و جامعه ای که زنان نتوانند نقش اجتماعی و اقتصادی خود را بیابند، نظیر انسانی خواهد بود که نیمه فلج است و قادر نیست از تمام توانایی های خود بهره گیری کند. سخن پایانی از آنجا که خانواده، واحد بنیادین جامعه و کانون اصلی رشد تعالی انسان است، انتظار می رود که جامعه اسلامی با داعیه تحقق حیات راستین، حقیقی و متعالی برای افراد بشر، بیش از همه به پاسداری از این بنای مقدس و بنیادین همت گمارد. این مهم جز با ادای حقوق و تکالیف اعضای خانواده محقق نخواهد شد؛ زیرا در موارد بی شماری، فروپاشی خانواده ها به جهت عدم شناخت صحیح و اصولی وظایف و حقوق متقابل زوجین و سستی در ادای آنهاست.