جستجو در تالارهای گفتگو

روایت اسماعیل فصیح از دیدارش با ارنست همینگوی در سال ۱۹۵۶ به آمریکا رفتم ایالت مانتانا؛ آنجا در کالج ایالتی مانتانا درجه شیمی گرفتم. بعد به سانفرانسیسکو رفتم و حدود یک سال کار کردم؛ بعد شیمی را کنار گذاشتم؛ به مانتانا برگشتم و به دانشگاه مانتانا مزولا رفتم. بله آنجا بود که من آقای همینگوی را دیدم. سال ۱۹۶۱ که من به مزولا آمده بودم و مدرک ادبیات انگلیسی ام را می گرفتم در آن موقع ایشان در شهر کوچک کچوم در آیداهو عمرش را می گذراند، جنوب مانتانا. دانشکده زبان و ادبیات دانشگاه مانتانا در مزولا ایشان را دعوت کرد. بالاخره یک روز همینگوی آمد، در محوطه نشست ولی تو نیامد. در همان جا روی چمن ها نشست و صحبت کرد و دانشجوها و استادان هم دایره وار جلوش توی چمن؛ یک روز بهاری آفتابی مانتانا بود. این خاطره هم شاید به یادآوری اش بیارزد، گرچه با دلتنگی. من و یکی از دوستان، خیلی جلو تقریبا کنار همینگوی نشسته بودیم. او آن روز یک شلوار کوتاه نظامی پوشیده بود، یک پیراهن اسپرت و صندل. هرکس یک سؤالی می کرد و او جواب کوتاهی می داد؛ کمی با دلخستگی. من فقط محو خودش و کلام و صدایش بودم، که برای مردی به آن قوی هیکلی و عاشق شکار و تیراندازی، نازک و ظریف بود. خودش هرگز در این دانشگاه حضور پیدا نکرده بود، ولی من خوب یادم بود که رابرت جردن، قهرمان اصلی رمان بزرگش زنگها برای که به صدا درمی آید را یکی از استادان این دانشگاه انتخاب کرده بود. در دقایق آخری که می خواست بلند شود نفس بلندی کشید، به اطراف به صورت وداع نگاه کرد ... بعد باز به من که نزدیکش بودم نگاه کرد و چون قیافه ام زیاد مانتانائی نبود به شوخی پرسید: «شما از کجایید؟» لابد فکر می کرد مال آمریکای لاتین و آنجاها هستم که خودش چندین سال آخر را در آنجا، در کوبا گذرانده بود قبل از اینکه انقلاب ضد آمریکایی فیدل کاسترو بشود و او بیاید به کچوم، آیداهو. من همانطور که نشسته بودم با لهجه خوب آمریکایی گفتم: “Iran … Good old Persia.” با لبخند سرش را تکان تکان داد و گفت: “Right... “ حالا نمی دانم مقصودش ”Right …“ بود یا «Write... «. به هر حال گفتم: “I۰۳۹;m.“ پرسید: “Going back?”. گفتم: “I will” بعد جمله ای گفت که هنوز توی مغزم مثل ناقوس طلسم شده زنگ می زند و در آن لحظه نفهمیدم مربوط به آینده زندگی من بود یا زندگی خودش. گفت: “There۰۳۹;s hard times in the end”. این اواسط آوریل بود. اوایل ژوئیه، یک روز صبح از رادیو شنیدم همینگوی با شلیک گلوله تفنگ توی دهانش خودکشی کرده و خبرش توی آمریکا بدجوری پیچیده بود، چون شهر کچوم قبرستانش دست کشیش های سنت پرست کاتولیک بود و آنها اجازه دفن یک میّت «خودکشی» کرده را نمی دادند و با تراکم سیل خبرنگارها و عکاس ها، جنازه اش تا دو روز روی زمین مانده بود تا بالاخره پرزیدنت جان.اف. کندی به عنوان رئیس جمهور ایالات متحده و یک کاتولیک سنتی کشور، فرمان دفن داد. شب خاکسپاری او، من فکر می کردم آن جمله ”hard times” آن روز توی میزولا، لابد مال آخرین ایام عمر خودش بوده... اما حالا مطمئن نیستم. او آن تابستان، ۶۰ سالش بود. من هم حالا ۶۰ سال دارم، و اوقات سختی درون خودم دارم. به هرحال این از این ...