جستجو در تالارهای گفتگو

[TABLE] [TR] [TD=colspan: 2]رصد خون آشامی که ستاره همسایه خود را می بلعد [/TD] [/TR] [TR] [TD=colspan: 2]ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپهای VLT موفق شدند اطلاعات دقیقی درباره یک ستاره خون آشام که جرم ستاره همسایه خود را می بلعد به دست آورند. [/TD] [/TR] [TR] [TD=colspan: 2] به گزارش خبرگزاری مهر، به دفعات از منظومه های دوتایی که در آنها یکی از دو ستاره ماده همسایه خود را احاطه می کند صحبت شده است. به تازگی چهار تلسکوپی که در کنار هم مجموعه تلسکوپهای VLT واقع در رصدخانه جنوبی اروپا (اسو) در شیلی را می سازند به ستاره شناسان این امکان را داده اند که یک تلسکوپ مجازی 130 متری با چشم اندازی 50 برابر دقیقتر از چشم انداز تلسکوپ فضایی هابل را ایجاد کنند. دانشمندان با کمک تصاویری که از این تلسکوپ مجازی به دست آوردند، انتقال فعال از یک ستاره به ستاره دیگر را در منظومه دوتایی SS Leporis (اس. اس. خرگوش) کشف کردند. این محققان در این خصوص توضیح دادند: "اکنون می توانیم رصدهای چهار تلسکوپ VLT را با هم ترکیب و از آنها برای ایجاد تصاویر بسیار دقیقی استفاده کنیم. این تصاویر به حدی واضح هستند که نه تنها می توانیم ستارگانی که یکی به دور دیگری می چرخند را تماشا کنیم، بلکه می توانیم ابعاد ستاره بزرگتر را هم اندازه گیری کنیم." منظومه غیرمعمول SS Leporis در صورت فلکی خرگوش قرار گرفته و از یک ستاره غول پیکر سرخ که در مدار اطراف یک ستاره داغتر می چرخد تشکیل شده است. این دو ستاره عظیم سرخ از طریق سوخت هیدروژنی که میان آنها تبادل می شود با یکدیگر ارتباط دارند و درحال نزدیک شدن به هم هستند. این دو ستاره هر 260 روز به دور یکدیگر می چرخند و در فاصله کمی بیشتر از فاصله میان زمین و خورشید از هم قرار دارند. ستاره بزرگتر و سردتر در یک چهارم از این فاصله گسترده شده است. بررسیها نشان می دهد از زمانی که این دو ستاره تا این حد به هم نزدیک شده اند، ستاره داغتر در حدود نیمی از جرم ستاره غول پیکر سرخ را بلعیده است. دانشمندان در این خصوص توضیح دادند: "می دانستیم که ستاره دوم به طور کاملاً ویژه ای غیرمعمول است و از ماده ستاره دیگر تغذیه می کند. اما چیزی که اکنون کشف کرده ایم روشی است که انتقال جرم از طریق آن انجام می شود. این روش احتمالاً کاملاً متقاوت از مدلهایی است که در گذشته برای این سناریو فرض کرده بودیم." براساس گزارش یونیورس تودی، مشاهدات اصلی نشان می دهند که ستاره غول پیکر سرخ در حقیقت کوچکتر از آن چیزی است که تاکنون تصور می شد. این مسئله، توضیح درباره اینکه این ستاره چگونه ماده خود را نسبت به ستاره همسایه اش از دست می دهد دشوار می کند. در این راستا، این دانشمندان فکر می کنند که این ماده باید از ستاره غول پیکر منفجر شده باشد و همانند یک باد ستاره ای به همسایه داغتر رسیده باشد. [/TD] [/TR] [/TABLE]

[TABLE] [TR] [TD=colspan: 2]رصد انفجار شگفت انگیز پرتوهای گاما در دو کهکشان دور دست [/TD] [TR] [TD=colspan: 2]تیمی از ستاره شناسان بین المللی با استفاده از تلسکوپ VLT توانستند انفجار شگفت انگیز پرتوهای گاما در دو کهکشان بسیار دور را رصد کنند.[/TD] [/TR] [TR] [TD=colspan: 2] به گزارش خبرگزاری مهر، ستاره شناسان بین المللی با استفاده از تلسکوپ VLT رصدخانه جنوبی اروپا (اسو) واقع در شیلی یک نور کوتاه اما بسیار شدید را از یک انفجار پرتوهای گاما در یک زوج کهکشان بسیار دور رصد کردند. این انفجار را در ابتدا تلسکوپ فضایی پرتوهای گامای فرمی ناسا و ماهواره سوئیفت شناسایی کردند و سپس سیستم GROND تلسکوپ MPG/ESO در شیلی آن را مشاهده کرد و بعد تلسکوپ VLT جزئیات دقیق آن را یک روز پس از انفجار مورد بررسی قرار داد. رصدهای تلسکوپ رصدخانه جنوبی اروپا نشان می دهد که نور برانگیخته از این انفجار که GRB 090323 نام دارد از میان گازهای کهکشانی عبور کرده است که در آن انفجار رخ داده و بعد به کهکشان همسایه رسیده است. این کهکشانها بسیار دور هستند و در فاصله 12 میلیارد سال نوری از زمین قرار دارند. این محققان در این خصوص توضیح دادند: "در مدت این تحقیق، ما هیچ تصوری از اینکه چه چیزی کشف خواهیم کرد نداشتیم. گاز سرد این کهکشان دلیلی از ماهیت شیمیایی شگفت انگیز آنها بود. این دو کهکشان محتوی مقادیر بالایی از عناصر سنگین هستند. ما هرگز انتظار نداشتیم که جهان تا این حد از نظر شیمیایی بالغ و تکامل یافته باشد." زمانی که نور حاصل از انفجار پرتوهای گاما از کهکشانها عبور کرد این گاز به نوعی ***** تبدیل شد و بخشی از نور را در برخی از طول موجها جذب کرد. براساس گزارش Astronomy Now Online، برپایه تئوریهای تشکیل کهکشانها، عناصر سنگین تر باید در بخش دوم چرخه حیات ستارگان ساخته شوند و به تدریج، زمانی که این ستارگان می میرند در گازهای کهکشانی جمع شوند. به همین دلیل، فرایند غنی سازی عناصر سنگین به دانشمندان این اجازه را می دهد که سن کهکشانها را تعیین کنند. این درحالی است که این دو کهکشان که کمتر از دو میلیارد سال پس از بیگ بنگ به وجود آمده اند غنی از عناصر سنگین هستند و همین مسئله شگفتی ستاره شناسان را برانگیخته است. رصدهای تلسکوپ VLT از این فرضیه حمایت می کند که انفجارهای پرتوهای گاما در این کهکشانها با فرایندهای شدید تشکیل ستارگان مرتبط هستند. این ستاره شناسان افزودند: "ما بسیار خوش شانس بودیم که توانستیم GRB 090323 را در لحظه ای که به اندازه کافی درخشان بود رصد کنیم. به این ترتیب موفق شدیم نتایجی با جزئیات بسیار بالا به دست آوریم. انفجارات پرتوهای گاما در دوره های بسیار کوتاهی رخ می دهند و بنابراین جمع آوری اطلاعات دقیق درباره آنها بسیار دشوار است." [/TD] [/TR] [/TR] [/TABLE]

رصد لکه بزرگ سفيد بر روي زحل جام جم آنلاين: وقوع توفانی عظیم در سیاره زحل منجر به شکل گرفتن "لکه بزرگ سفید" و رعد و برقهایی 10 هزار برابر شدیدتر از رعد و برقهای زمینی در این سیاره شده است. به گزارش خبرگزاری مهر، وقوع این توفان در زحل منجر به ایجاد "لکه سفید بزرگی" بر روی سطح سیاره زحل شده است که امکان دیدن آن از روی زمین نیز وجود دارد. رصدهایی که توسط فضاپیمای کاسینی انجام گرفته به همراه رصدهای انجام شده توسط تلسکوپهای زمینی نشان دهنده مناظری از رعد و برقهای فرازمینی هستند، رعدهایی که با سرعت 10 بار در ثانیه بر فراز زحل ایجاد شده اند. لکه های سفید بزرگ به این دلیل چنین نامگذاری شده اند که بزرگی آنها به اندازه ای است که می توان هر سی سال یکبار آنها را با استفاده از تلسکوپهای زمینی مشاهده کرد. این توفان از دسامبر گذشته آغاز شد، زمانی که کاسینی و تعدادی از تلسکوپهای زمینی شاهد روند تکامل این توفان بر روی زحل بودند. به گفته اخترشناسان توفانهای "لکه های بزرگ سفید" که 10 برابر بزرگتر و شدیدتر از توفانهای عادی به شمار می روند، بسیار نادر بوده و در هر سال زحلی یکبار رخ می دهند. (یک سال زحل برابر 29.5 سال زمینی است.) بر اساس گزارش اسپیس، این ششمین باری است که این رویداد از سال 1876 تا کنون با آغاز بهار در نیمکره شمالی این سیاره، مشاهده شده است. طول و عرض جغرافیایی این توفان به ترتیب 16 هزار و 800 و 9 هزار و 900 کیلومتر بوده است، این به آن معنی است که بزرگی این توفان می تواند نیمی از زمین را پوشش دهد.

رصد دورترین جرم کیهانی که تاکنون شناسایی شده است ماهواره "سوئیفت" ناسا با رصد انفجارات پرتوهای گاما موفق شد دورترین جرم جهان را که تاکنون مشاهده شده است، کشف کند. به گزارش خبرگزاری مهر، 29 آوریل 2009 ستاره شناسان دانشگاه کالیفرنیا در برکلی و دانشگاه ایالتی پن موفق شدند با استفاده از اطلاعات ماهواره "سوئیفت" ناسا انفجار پرتوهای گامایی یک اخترنما را که در فاصله 13.04 میلیارد سال نوری از زمین واقع شده بود را کشف کنند. این پرتوهای گامایی زمانی در اثر انفجار ستاره ای تابیده شده اند که جهان کمتر از 4 درصد یعنی از سن فعلی و کمتر از 10 درصد از ابعاد کنونی خود را داشت و تنها 520 میلیون سال از زندگی خود را پشت سر گذاشته بود. این محققان در این خصوص اظهار داشتند: "کهکشانی که میزبان ستاره مادر این اخترنما با شناسه grb 090429b بوده است به عنوان یکی از کهکشانهای نخستین جهان شناخته می شود. Grb 090429b نشان می دهد که چگونه انفجار پرتوهای گاما می توانند برای نشان دادن و ردیابی موقعیت ستارگان عظیم در جهان نخستین و برای بازسازی فرایندهای حضور این ستارگان در کهکشانهای اولیه مورد استفاده قرار گیرند." انفجارات پرتوهای گاما می توانند اطلاعاتی درباره درخشان ترین انفجارات کیهانی ارائه کنند. به خاطر نور شدید این انفجارها ماهواره سوئیفت و سایر رصدخانه های فضایی می توانند آنها را حتی در فاصله میلیاردها سال نوری نیز ردیابی کنند. درحالی که این انفجارها حداکثر چند دقیقه به طول می انجامند نور بعد از آنها تا روزها قابل رصد است. مطالعات انجام شده بر روی این نورها به ستاره شناسان اجازه می دهد که فاصله زمین از انفجار گامایی را محاسبه کنند. اندازه گیریهای اولیه ای که در سال 2009 بر روی جرم grb 090429b انجام شد نشان داد که این اخترنما در فاصله 13.04 میلیارد سال نوری از زمین قرار دارد. بعدها این رقم با کشفیات جدیدی که در سال 2010 و 2011 انجام شد به 13.07 میلیارد سال نوری افزایش یافت. براساس گزارش ساینس دیلی، به گفته دانشمندان به احتمال 23 درصد، اخترنمای grb 090429b دورترین جرم کیهانی است که تاکنون رصد شده است.