جستجو در تالارهای گفتگو

محققان آمریکایی موفق به طراحی پلیمر هوشمندی شدند که قادر به رهاسازی داروی ضد سرطان است. آن‌ها برای این کار از خودآرایی رشته‌های دی‌ان‌ای استفاده کردند. این ساختار جدید می‌تواند برای رهاسازی داروهای ضد سرطان نظیر دوکسوروبیسین مورد استفاده قرار گیرد. اطلاعات بیشتر درباره این دستاورد پزشکی در نشریه ACS Nano به چاپ رسیده است. خودآرایی نانوذرات یکی از شاخه‌های علم نانو است که از آن در حوزه‌هایی نظیر اپتیک، حسگری و رهاسازی دارو استفاده می‌شود. در طول فرآیند خودآرایی ترکیبی به نانوذره اضافه می‌شود که می‌تواند منجر به واکنشی شود. در پایان فرآیند خودآرایی، نانوذره‌ای ایجاد می‌شود که حالت جامد داشته یا به صورت یک خوشه مولکولی است. این گروه تحقیقاتی اخیرا به بررسی چگونگی استفاده از DNA برای رسیدن به ساختارهایی مفید پرداخته‌اند. نتایج بررسی‌های اولیه نشان داد که فرآیند خودآرایی نانوذرات بسیار سریع و محصول نهایی بسیار پایدار است، اما این فرآیند خودآرایی بسیار چالش برانگیز است. «مای» از محققان این پروژه می‌گوید: ما به دنبال پاسخ این سوال بودیم که چگونه می‌توان فرآیند خودآرایی در نانوذرات را آغاز یا به پایان رساند. در نهایت دریافتیم که با عامل گرما می‌توان تغییرات ساختاری در یک پلیمر ایجاد کرد و در نهایت یک پلیمر هوشمند طراحی کردیم که ساختار آن در مقیاس نانو تغییر می‌کرد. پلیمر هوشمند به مولکول بزرگی اطلاق می‌شود که از واحدهای سازنده اتمی ساخته شده است؛ این پلیمر در صورت قرار گرفتن در معرض محرک‌های خارجی نظیر نور، گرما یا اسید می‌تواند واکنش نشان دهد. این گروه موفق به طراحی پلیمری شدند که نه تنها با تغییر دما واکنش می‌داد، بلکه در حضور نانوذرات طلا خودآرایی می‌کرد. آنچه در طراحی این پلیمر تازگی دارد، این است که به نانوذرات طلا رشته‌های منفرد دی‌ان‌ای متصل شده است. این پلیمر می‌تواند در دماهای بالا ( 50 درجه سانتی‌گراد) چروکیده شود و فعالیت از پیش تعیین شده‌ای را انجام دهد و با کاهش دما بسط ساختاری پیدا کرده و رشته دی‌ان‌ای از فعالیت باز بماند. این گروه تحقیقاتی دریافته‌اند که در صورت افزایش دما داروی ضد سرطان می‌تواند از پوسته دی‌ان‌ای رهاسازی شود. منبع: پینا

نانوتكنولوژی و فراپزشكی نانوتكنولوژی به عنوان یك دانش پایه در تولیدات صنعتی بشر است. زمینهای مختلف نانوتكنولوژی مرطوب دنیای فن آوری را تحت تاثیر قرار خواهد داد.پزشكی ودرمان یكی ازمواردمهمی است كه انسان درطول تاریخ برای حفظ بقا به عنوان مساله ای اساسی به آن نظر داشته است تا آنجا كه طبیبان همواره جدای ازدستمزد اقتصادی از اعتبار اجتماعی و گاه از تقدیس هم برخوردار بوده اند. درپی تلاشهایی كه در تاریخ حیات بشر صورت گرفته امروزه پیشرفتهای شگرفی در غلبه بربیماریها و حفظ سلامتی به دست آمده است كه مناسب است برای روشنتر شدن اوضاع پزشكی عصرخود مواردی را یادآوری كنیم. متخصصان امروزه موفق شده اند بسیاری ازبیماری های واگیردار نظیر وبا طاعون وموارد متعدد دیگر را كه در گذشته دسته دسته قربانی می گرفتند درمان كنند. با شناخت سلول DNA و سپس ویروس ها امروزه بسیاری از بیماری هایی كه ویژگی تكامل دارند هم درمان می شوند. بعضی بیماری های مسری كه شاید ساده ترین آنها سرماخوردگی باشد قادرند متناسب با دارویی كه آنها را از بین می برد تكامل پیدا كنند و برای بار دوم از یك دارو صدمه نبینند. اكنون به جایی رسیده ایم كه چنین بیماری هایی را هم با داروهای تكامل یافته از بین می بریم! در كنار شناخت بیماری ها و روش های درمان امروزه چنان آگاهی و دسترسی دقیقی نسبت به اجزای بدن حاصل شده كه می توانیم اندام هایی را به بدن پیوند بزنیم و یا عضوهای مصنوعی را جایگزین عضوهای از كار افتاده نماییم. این به معنای پایان راه حفظ سلامتی نبوده و نیست. با اندكی تعمق خطرات نه چندان كوچكی را در كنار خود و در حیطه پزشكی امروز مشاهده خواهیم كرد. داروهایی كه برای درمان بیماری ها ساخته ایم خود آسیبهای دیگری به سلامت بدن وارد می سازند و بدین دلیل كه محیط و هدف خود را به طور دقیق نمی شناسند و قدرت حركت به سوی هدف خود -خلاف حركت طبیعی مواد در بدن –را ندارند ناگزیر از درمان حدودی می باشند و این یعنی نجات به بهای یك ذره كوچكتر. كه البته این ضرر كوچكتر می تواند مولد زیان هایی حتی بزركتر از مشكلات اولیه باشد. علاوه بر این ظهور بیماری های نظیر ایدز با ویروس مرموز HIV كه داروهای كنونی از شناسایی و نابود كردن ان عاجزند به همراه گسترش روز افزون آن در در میان مردم جهان مشكل بسیار بزرگی محسوب می شود. دیگر آنكه اعضای پیوندی و اندام های مصنوعی هنوز كارایی بافت های طبیعی و اولیه را پیدا نكرده اند. برای مثال باید گفت اگر اكنون دست یك كارگر زیر تیغ دستگاهای صنعتی قطع شود خوشبختانه می توانیم دست را به بدن متصل كنیم و به حیات باز گردانیم. اما متاسفانه همه قابلیتهای اولیه را نخواهد داشت زیراهنوز دقت لازم برای اتصال اعصاب و بافتهای جدا شده را مطابق حالت طبیعی به دست نیاورده ایم. توجه به موارد فوق احتمالا شما را برای شنیدن یك پیش بینی قریب الوقوع در دنیای ((فرا پزشكی)) آینده یر انگیخته است. انقلاب صنعتی آینده در پزشكی هم دگرگونی عظیمی به همراه خواهد داشت. پژوهش های انجام شده ساختاری را ارائه می كند كه می تواند پبشرفت حیرت انگیزی را در صنعت دارو و درمان بیماری ها و آسیب های زیستی ایجاد كند. ماشین های ملكولی هوشمند نمونه بسیار كوچك یك سیستم شناساگر ترمیم كننده و متحرك بسیار دقیق اندكه می توانند تمام مشكلات مذكور در پزشكی امروز را برطرف سازند. این ماشین ها با اطلاعات كامل از ساختار بدن و حتی اجزای سلولهای بدن به راحتی قادر به حفاظت جسم در برابر باكتری ها میكروب ها و ویروس ها بیماریزا خواهند بود. مثلا با داشتن اطلاعات دقیق از DNA سلول های بدن می توانند مهاجمین را قبل از آسیب زدن به سلولهای سالم شناسایی كرده و از بین ببرند. ماشینهای ملكولی هوشمند (مجموعه ای از ملكولهای متصل و برنامه ریزی شده كه به وسیله موتورهای مولكولی حركت می كنند و قابلیت انجام اعمال سودمند و دقیق در مقیاس درون سلولی دارند) می توانند مواد دارویی لازم برای بیماری های خاص را دریافت و تا محل سلول های بیمار حمل كنند و پس از شناسایی تك تك آنها دارو را اثر داده و با حداقل ماده مورد نیاز و آسیب جانبی بیماری را درمان نمایند و در عین حال این ماشین ها با ابعاد كوچك می توانند از دیواره سلولها عبور كرده حتی اجزای سلولها را هم ترمیم نمایند.با چنین قابلیتهایی نانوماشین های مولكولی به راحتی میتوانند حتی ویروسHIV را از مقایسه اطلاعات آن باDNA بدن انسان شناسایی كرده و از بین ببرند. اضافه بر روشهای درمانی خارق العاده نانوتكنولوژی امكان ایجادساختارهای زیستی عجیبی رافراهم می سازد. مثلا میتوانیم بافتهای آنچنان مقاومی در بدن بسازیم كه با افتادن از یك ساختمان بلندكوچكترین خدشه ای درعملكردشان وارد نشود و سلامت خود را حفظ كنند و این یعنی……! چه زمانی به چنین ابزارهایی دست می یابیم ؟ زمان آن نزدیك است; اما در جواب این سؤال كه شاید از بیم سرآمدن عمر قبل از دست یابی به نانوتكنولوژی در پزشكی به ذهنها خطور می كند بهتر است مفهوم جدید ”cryonics” یا ”انجماد بدن در هنگام مرگ” را بیان كنیم تا انگیزه این پرسش فروكش كند: وقتی قلب شخص ازتپش می ایستد (معنای قدیمی مرگ) ولی قبل از آنكه نابودی ساختار مغز آغاز شود او را به دستگاه قلب مصنوعی متصل كرده و مرحله به مرحله بدن را با یك مایع ضد انجماد و برخی متعادل كننده های سلولی پر می كنند. سپس دمای بدن فرد را تا دمای نیتروژن مایع پایین می آورند. در این نقطه همه تغییرات مولكولی برای دوره نا محدودی متوقف میشود و بدن شخص را در محیط بسته ای نگهداری می كنند. در آینده وقتی دستگاههای تعمیر سلولی نانوتكنولوژی به بهره برداری میرسد بیماریهای مهلكی كه سبب مرگ شده اند به همراه سموم ماده ضد انجماد از بین میروند و فرد دوباره گرم میشود و به صورت زنده و سالم در می آید.