دریاچۀ ارومیه؛ کابوس مجسم قایق های به گل نشسته
[h=5]پایان آمال و آرزوهای یک قایق، زمانی است که دیگر شناور نباشد؛ زمانی که به جای رهایی در آب، خود را اسیر خاک و سنگ ببیند. کابوس شب های قایق، زمینی بی آب است که قایق به گل نشسته را از دور دست ها، انگشت نما می کند. حالا اما برای قایق های «رضائیه» کار از کابوس و تجسم گذشته و خاک و سنگ و نمک، بستر واقعیت های ملموس آنان است. لابد خود را به خواب زده اند و تا بلکه رویای دریاچه سرخ فام را ببینند؛ چشمِ آبی گربۀ خاورمیانه... کابوس روزگاران قدیم، حالا به واقعیت تبدیل شده، اما آیا رویای روزهای خشک، تحقق پیدا می کند؟! [/h]