جستجو در تالارهای گفتگو

بطور معمول بهترین عایق کاری لوله با استفاده از پشم سنگ لوله ای انجام می شود. دمای کارکرد برای لوله ها با عایق پشم سنگ تا 620 درجه سانتیگراد می باشد و دمای سطح تا 80 درجه سانتیگراد است. عایق پشم سنگ لوله ای از یک طرف دارای یک شکاف است و درست در طرف مقابل شکاف ضخامت عایق پشم سنگ لوله ای کمتر می شود که این باعث شده یک حالت لولا در عایق بوجود آید و نصب و استفاده از آن را آسان کرده است. از طرفی عایق پشم سنگ لوله هم یک عایق حرارتی است و هم یک عایق صوتی. بهترین روش عایق کاری لوله با بهترین مقاومت تراکمی این است که از یک لایه عایق بدون فضای اضافی استفاده شود. بنابراین تعداد پل های حرارتی که تاثیرات منفی بر روی عایق کاری دارند، به شدت کم می شود. اتصالات برای محکم کردن عایق پشم سنگ بر روی لوله از نوار استیل استفاده می شود که با فاصله mm 100 از لبه عایق لوله ای قرار گرفته اند یا می توان از یک مارپیچ استفاده کرد. در هر قسمت از عایق باید از سه سیم یا یک مارپیچ استفاده شود. چند لایه عایق حرارتی زمانی که به ضخامتی بیش از یک عایق نیاز باشد می توان از چند عایق پشم سنگ لوله ای بر روی هم استفاده کرد. پیشنهاد می شود که هر لایه به طور جداگانه با نوار محکم شود تا عایق حرارتی کاملا بر روی لوله فیت شود. عایق کاری حرارتی زانویی به منظور عایق کاری زانویی، عایق پشم سنگ لوله ای باید بصورت چند تکه و زاویه دار بریده شود، بطوری که حالتی شبیه به زانویی داشته باشد. تعداد تکه ها و زاویه ی برش بستگی به ابعاد لوله و زاویه زانویی دارد. زمانی که عایق های پشم سنگ اطراف لوله فیت شدند، باید توسط یک نوار استیل یا یک سیم در هر قسمت محکم شود. هر فضای خالی بین قطعات پشم سنگ لوله ای را می توان با تکه های از پشم سنگ پر کرد. منبع: [Hidden Content]

محققان مرکز اختر فیزیک هاروارد-‌اسمیتسونین، نسل جدیدی از ابرکامپیوترها را به هدف شبیه سازی چگونگی ترکیب اتم‌ها در فضا و تشکیل مولکول‌ها و خوشه های غنی از کربن به کار گرفتند. تصویر یک شبیه سازی کامپیوتری از تشکیل مولکول‌های آلی‌ پیچیده در فضا را نشان می‌‌دهد. ساختارهای مولکولی کروی که بر روی سطح گرافین در دمای ۳۰۰۰ درجه ی کلوین تشکیل شده است مشابه فولرن‌ها هستند. اتم‌های قرمز رنگ در حالت گازی و اتم‌های سفید رنگ مربوط به سطح هستند. فضای بین ستاره‌ها خالی‌ نیست، اما شامل مقدار فراوانی‌ از ماده ای پراکنده است، که حدود ۵ تا ۱۰ درصد از جرم کل کهکشان ما را (بدون در نظر گرفتن ماده ی تاریک) تشکیل می دهد. در حالی‌ که قسمت عمده ی این ماده از گاز تشکیل شده(گاز هیدروژن بیشترین سهم را داراست)، بخش کوچک و در عین حال مهم، از این ماده شامل مولکول‌های غنی از کربن مانند اتان، بنزن، پروپاینال، متانول و سایر الکل ها، سیانیدها، اسید آمینوهای ساده و حتی مولکول های بزرگ تر( هیدروکربن‌های آروماتیک چند حلقه‌ای و فولرن باکمینستر‌ها) با حداقل ۵۰ اتم کربن میباشد. فراوانی نسبی بعضی از اجزا مانند سیانیدها تقریبا مشابه آنچه در دنباله دارها در سامانه ی خورشیدی ما دیده شده، می باشد. مسئله‌ ی مهم و در عین حال حل نشده برای ستاره شناسان این است که این مولکول های آلی‌ پیچیده چگونه به وجود آمده اند. پاسخ به این سوال احتمالا به ذرات غبار میان ستاره‌ای مرتبط است. این ذرات ریز حدود یک درصد از جرم ماده ی بین ستاره‌ای را تشکیل داده و عمد‌تاً از سیلیکات به همراه کربن و/یا سایر عناصر شیمیایی ساخته شده اند. به نظر می‌‌رسد وجود این ذرات به منظور فراهم ساختن بستری برای واکنش شیمیایی بین مولکول‌های گاز و سایر مولکول‌ها در فضای بین ستاره‌ای ضروری هستند. دو اخترفیزیکدان بنام های دیوید مارشال‌ و حسین صادقپور دانشمند ایرانی، نسل جدیدی از ابرکامپیوتر ادیسه هاروارد به هدف شبیه سازی ترکیب اتم‌ها در فضا و تشکیل مولکول‌های غنی از کربن و خوشه‌ها چه در حالت گازی و چه بصورت سطحی از ذرات غبار کیهانی به کار بردند. آنها در این شبیه سازی، دمایی‌ بین ۱۰۰ تا ۳۰۰۰ درجه کلوین (معرف دمای‌ فضای بین ستاره ای) و تعداد ۴۱۲۸ اتم ( در هر دو حالت ذکر شده در بالا) را در نظر گرفتند. اگرچه این تعداد اتم بسیار بیشتر از تراکم واقعی‌ ماده ی بین ستاره‌ای است و تخمینی غیر واقعی‌ به نظر می‌‌رسد؛ اما هنوز این محاسبات کامپیوتری نشان دهنده ی یک روند معقول میباشد. محققان دریافتند که در دماهای پایین، سطح ذرات به تسریع واکنشی که در حالت گازی اتفاق می‌‌افتاد کمک می‌‌کند. همچنین آنها افزودند که دمای سطح، فاکتور مهمی در تعیین ساختار مولکولی و به خصوص پیچیدگی‌ هندسی آنها می‌‌باشد. مطالعات صورت گرفته، بینش جدیدی را در مورد تشکیل مولکول‌های بزرگ غنی شده ی کربن در سطوح کربنی اختر فیزیکی‌ به وجود آورده است. محققان در این مطالعات اینطور نتیجه گیری کردند که، به عنوان مثال، اگرچه امکان شکل گیری مولکول های شاخ دار و زنجیره‌‌ای بزرگی‌ بر روی سطوح ذرات وجود دارد ولی‌ آنها انرژی کافی‌ برای چسبیدن به سطح مربوطه را نداشته و در نتیجه به حرکت در می‌‌آیند. حال در دمای‌ ۱۰۰۰ درجه کلوین، این مولکول‌ها تمایل دارند که به سطح چسبیده و تشکیل خوشه‌های بزرگ مجرد را بدهند که ممکن است به شکل ساختار‌های پیچیده تری مانند فولرن باکمینستر ظاهر شوند. جزئیات بیشتر این پژوهش در Royal Astronomical Society منتشر شده است. منبع: سایت بیگ بنگ

هدایت الکتریکی یا کنداکتیویته آب نشان دهنده توانایی عبور جریان برق از آب است. در واقع آب کاملاً خالص ، هادی جریان برق نیست. چون یون های موجود در آب باعث انتقال جریان برق می شوند از این رو بین هدایت الکتریکی و غلظت کل املاح در آب رابطه ای وجود دارد. واحد هدایت الکتریکی آب مو بر سانتی متر (mho/cm) است. ( واحد مقاومت الکتریکی Ohm است و چون هدایت الکتریکی عکس مقاومت است ، از این رو واحد آن ohm می باشد). مو بر سانتی متر عدد بزرگی است از این رو معمولاً از واحد μmho/cm استفاده می شود که یک میلیون برابر کوچک تر است. هدایت الکتریکی آب خالص در 25 درجه سانتی گراد برابر با μmho/cm 0/056 است. به μmho/cm ، میکروزیمنس نیز می گویند. در آب تقریباً خالص رابطه بین هدایت الکتریکی و غلطت کل املاح به صورت زیر است: EC = 2 TDS وقتی غلظت ناخالصی ها در آب زیاد شود ، یون ها بر روی حرکت یکدیگر اثر منفی گذاشته و دیگر هدایت الکتریکی محلول با غلظت یون ها رابطه خطی نخواهد داشت. در واقع رابطه بین TDS و EC برای هر نمونه آب فرق دارد و بستگی به غلظت و نوع ناخالصی های موجود در آب دارد.برای بسیاری از آب های شهری و طبیعی μmho/cm 1/55 = (mg/l)TDS می باشد. هدایت الکتریکی آب بر روی سرعت خوردگی آب و درجه یونیزاسیون نمک های آب تأثیر می گذارد ، بدین صورت که : 1- با افزایش EC یا TDS سرعت خورندگی آب افزایش می یابد. به عبارت دیگر دو نمونه آبی که از لحاظ اکسیژن و pH در شرایط یکسان هستند آن که EC بیشتری دارد تمایل به خورندگی بیشتری دارد. 2- با افزایش EC ، درجه یونیزاسیون نمک های موجود در آب کاهش می یابد.

دانشمندان دانشگاه كاليفرنيا با استفاده از فشار بالا موادي توليد كردند كه در برابر حرارت منبسط نشده و خصوصياتي مانند فلز با ساختار شيميايي متفاوت دارد. براي خلق اين مواد، دانشمندان نوعي آلياژ را تحت فشاري صدها هزار برابر فشار عادي اتمسفر قرار دادند. اين كشف مي تواند ديدگاهي جديد را از خصوصيات عجيب مواد موجود در فشار بالا كه 90 درصد از مواد موجود در منظومه خورشيدي را تشكيل داده اند ارائه مي كند. تلاش براي ابداع اين نوع از آلياژها با درجه انبساط صفر به سال 1896 باز مي گردد. در اين سال فيزيكداني با نام چارلز ادوارد گوئيلاوم مطالعات فراواني را براي ارائه اين نوع از مواد به انجام رساند.