جستجو در تالارهای گفتگو

جویدن ناخن عادتی است که معمولاً در کودکان و نوجوانان دیده می‌شود اما بعضی افراد بزرگسال نیز به آن مبتلا هستند. این مقاله به فراتر از این عادت در افراد می‌پردازد، پس اگر می‌خواهید از روانشناسی این عادت باخبر شوید، تا انتهای مقاله به خواندن ادامه دهید. جویدن ناخن که معمولاً در کودکان و نوجوانان دیده می‌شود، یک عادت اجباری دهانی و یکی از رفتارهای تکرارشونده است که موجب آسیب رساندن به ظاهر فرد یا هرگونه آسیب فیزیکی می‌شود. از دیگر این قبیل عادت‌ها می‌توان به کندن پوست (درماتیلومانیا)، کشیدن مو (تریکوتیلومانیا)، گاز گرفتن پوست (درماتوفاژیا)، و گرفتن بینی (هینوتیلکسومانیا) اشاره کرد. جویدن ناخن در پزشکی اونیکوفاژیا نام دارد. اکثر افرادی ‌که دچار این عادت هستند، اینقدر ناخن‌هایشان را می‌جوند که ناخن‌ها به خون‌ریزی می‌افتند. نوک انگشتان این افراد همیشه قرمز و زخمی است و احتمال عفونی بودن آنها هم بسیار زیاد است. این افراد معمولاً دست‌هایشان را پنهان می‌کنند تا کسی ظاهر نامساعد ناخن‌های آنها را نبیند. این مسئله بر اعتماد‌به‌نفس آنها نیز تاثیر منفی دارد. شیوع جویدن ناخن جویدن ناخن عادتی است که معمولاً از اواخر کودکی آغاز می‌شود. بسیاری از کودکان این عادت را از سن خیلی پایین شروع می‌کنند. اما در اکثر موارد، این عادت در اواخر کودکی یا اوایل نوجوانی آغاز می‌شود. این عادت آنقدر شایع است که برخی تحقیقات نشان می‌دهد، بین 30 تا 33 درصد از کودکان گروه سنی 7 تا 10 سال به آن مبتلا هستند. جویدن ناخن فقط منحصر به کودکان نیست، بلکه نوجوانان، جوانان و حتی بسیاری از بزرگسالان نیز دچار این عادت هستند. بسیاری از کودکانی که با این عادت بزرگ می‌شوند، تا بزرگسالی و حتی سالخوردگی هم آن را با خود دارند. شیوع جویدن ناخن در نوجوانان 44 درصد و در جوانان 20 تا 30 درصد است. جالب توجه است که 5 درصد از افراد بزرگسال نیز به این عادت مبتلا هستند. روانشناسی جویدن ناخن بااینکه جویدن ناخن مثل کشیدن مو، گرفتن بینی و سایر رفتارهای تکرارشونده عادی بسیار شایع است اما معمولاً به درستی تشخیص داده نشده و درمان نمی‌شوند. تئوری‌های مختلفی درمورد جویدن ناخن وجود دارد که متداول‌ترین توضیح برای این عادت این است که نوعی روش تخلیه استرس می‌باشد. برخی تئوری‌ها عنوان می‌کنند که این عادت با ژنتیک افراد مرتبط است درحالیکه تئوری‌های دیگر باور دارند که اختلالی وسواسی-جبری است. همچنین مشاهده شده است که برخی افراد از روی گرسنگی یا بی‌حوصلگی ناخن‌هایشان را می‌جوند. در برخی کودکان، جویدن ناخن با مکیدن شست دست مرتبط است اما لزوماً تمامی کودکانی که شست دست‌هایشان را می‌مکند، به جویدن ناخن هم روی نمی‌آورند. ازآنجاکه این عادات بعنوان رفتارهای تکرارشونده متمرکز بر بدن طبقه‌بندی می‌شوند، زیر‌گروه اختلالات وسواسی-جبری نیز می‌باشند. اما برخی متخصصین سلامتی بر این عقیده هستند که این عادات را نمی‌توان جزء اختلالات وسواسی-جبری تلقی کرد. بااینکه هنوز تحقیقات زیادی در این زمینه در دست انجام است، در‌اینجا به بررسی عوامل متداول تاثیرگذار بر روانشناسی عادت جویدن ناخن می‌پردازیم. ژنتیک: یکی از تئوری‌های مربوط به عادت جویدن ناخن این است که این عادت با ژنتیک فرد مرتبط است. اگر یکی از والدین این عادت را چه در زمان کودکی یا تاکنون داشته باشد، این احتمال وجود دارد که فرزند او هم دچار این عادت شود. این یعنی، احتمال ابتلا به عادت جویدن ناخن در این کودکان بیشتر است. تسکین استرس و تحریک: مشاهده شده است که اکثر افرادیکه به این عادت مبتلا هستند، وقتی استرس دارند، از این عادت خود به لذت و تسکین می رسند. جویدن ناخن تاثیری آرامش‌بخش بر اعصاب دارد و میزان تحریک را کاهش می‌دهد. به طور خلاصه، جویدن ناخن فعالیتی برای تحریک اعصاب در مواقعیکه احساس استرس و بی‌حوصلگی دارند، می‌باشد. مثل این می‌ماند که با جویدن ناخن فرد سیستم عصبی خود را تنظیم می‌کند. کمال‌گرایی: جویدن ناخن می‌تواند به خاطر تلاش مداوم فرد برای درست کردن نا‌منظمی‌های ناخن‌هایش باشد. این افراد به‌خاطر حساسیت بالای خود مدام ناخن‌هایشان را وارسی می‌کنند تا بی‌نظمی‌های آن را با جویدن اصلاح کنند. البته در اکثر موارد این کار موجب آسیب بیشتر می‌شود. روانشناسی جویدن ناخن این افراد به کمال‌گرایی آنها بر‌می‌گردد، یعنی دوست دارند ناخن‌هایی بی‌عیب داشته باشند. حالا دیگر جنبه‌های مختلف روانشناسی جویدن ناخن و عوامل مختلفی که بر آن تاثیرگذار است را می‌دانید. برخی تئوری‌ها عنوان می‌کنند که کمبود ویتامین هم ممکن است موجب پدید آمدن این عادت شود. اما، جویدن ناخن کاری ناسالم است و می‌تواند میکروب‌ها را از زیر ناخن به دهان منتقل کرده و موجب بیماری شود. علاوه‌بر‌این، این اختلال برای دندان‌ها نیز مضر است چون استرس و فشار زیادی به آنها متحمل می‌کند. روش‌های درمانی مختلفی برای ترک این عادت وجود دارد. داروهایی مثل داروهای ضدافسردگی، ویتامین B اینوزیتول و از این قبیل. برخی با رفتار‌درمانی که شامل تمرینات برگرداندن عادت و درمان کنترل محرک است بهبود می‌یابند. روش درمانی اول، تمرینات برگرداندن عادت به از بین بردن عادت ناخن جویدن و جایگزین کردن آن با یک عادت مفید و سازنده اقدام می‌کند اما روش دوم، درمان کنترل محرک، به شناختن و ریشه‌کن‌کردن محرکی که موجب این عمل می‌شود، می‌پردازد. گریزدرمانی نیز معمولاً برای درمان جویدن ناخن موثر است. در این روش درمانی، از راه‌های مختلفی مثل پوشاندن ناخن‌ها با لاک یا نوارهای لاستیکی و از این قبیل برای جلوگیری از جویدن ناخن ها استفاده می‌شود. ترکیبی از این روش‌ها معمولاً نتیجه بهتری به همراه خواهد داشت. برای درمان عادت جویدن ناخن در کودکان، سایر اعضای خانواده باید درک خوبی از روانشناسی این عادت پیدا کنند تا بتوانند برای از میان بردن این عادت به کودک کمک کنند. به نقل از سایت مردمان

اختلالات رفتاری در کودکان بررسي هاي مختلف نشان مي دهد كه بچه ها در سنين بزرگسالي نيز همان خصوصيات دوران كودكي را حفظ مي كنند. ما در اينجا براي آشنايي شما خوانندگان عزيز به چند مورد از رايج ترين اختلالات رفتاري اشاره مي كنيم : جــــويدن ناخـــن اين واكنش درهمه ي گروههاي سني ديده مي شود ولي بيشتر در سنين كودكي و اوائل بلوغ اتفاق مي افتد . بسياري از كودكان فقط مواقعي كه درفشار روحي قرار مي گيرند ( مانند عصبانيت ، زمان امتحان يا هنگام مشاهده فيلمهاي مهيج ) ناخن خود را مي جوند ولي بعضي ها هم بدون دليل خاصي مرتباً به اين كار اقدام مي كنند. ناخن جويدن عكس العملي است كه اغلب اوقات با انگشت مكيدن كاملاً تفاوت دارد ؛ زيرا برخلاف انگشت مكيدن يك عادت نيست ، بلكه وسيله اي است كه كودك براي پايين آوردن فشاردروني خود به كار مي برد. گاهي هم واكنشي است در مقابل خصومتي كه ازجانب افراد محبوبي مانند مادر در طفل برانگيخته شده است. به رغم اختلاف نظر درعلت بروز اين اختلال ، غالب محققان برآنند كه درمانهايي از قبيل تلخ كردن و بستن ناخن ، يا تمسخر و تهديد شخص ، چندان مفيد نيستند بلكه درمان بايد شامل درك مشكلات و كمك به شخصي باشد كه ناخن خود را مي جود تا بتواند سازش شخصيتي كافي و راه هاي مناسب تري براي خالي كردن فشار روحي خود پيدا كند. مكيــــــدن شست معمولاً شروعِ عادتِ مكيدن شست دركودكان از 3-4 ماهگي است . وقتي كودك كوچك تر است اغلب بلافاصله بعد ازغذا خوردن شست خود را مي مكد . بعضي از كودكان به محض آن كه پستانك را از دهانشان بيرون بياورند، شروع به مكيدن شست خود مي كنند ولي بعدها قبل از شير خوردن هم انگشت خود را به دهان مي برند و بالاخره در مواقع ديگر روز هم اين عمل مشاهده خواهد شد . در سنين بالاتر ( 3- 5/3 سالگي ) بيشتر كودكان شبها به مكيدن شست خود مي پردازند. بهترين طريقه درمان اين عادت آن است كه به طورغيرمستقيم كودك به كارهاي ديگري كه مورد علاقه اوست وادار شود تا به تدريج اين عادت از سر او بيفتد. شــــب ادراری شب ادراري يا تخليه بي اراده ي ادرار پس از سه – چهار سالگي يكي از شايعترين نشانه هاي مشكلات هيجاني بچه ها در دوران كودكي است. اين تخليه ممكن است روزها نيز اتفاق افتد ولي اغلب موارد در شبهاست . تخليه ادرار معمولاً با خواب هايي كه در آنها كودك ، خود را در وضعيت مناسبي براي ادرار كردن مي بيند ، همراه است ولي بلافاصله بيدار مي شود و رختخواب را خيس مي يابد. شب ادراري ممكن است نتيجه يك دسته از عوامل جسمي يا رواني باشد ؛ ولي عوامل رواني در بچه ها نقش مهمي را به عهده دارند: اظهار غيــــرمستقيم نياز تشويق كـــوشش براي نشان دادن احتياج به كمك و يا توجه پــدر و مـــادر تمـــــايل به لذت حاصل از ادرار كردن اظهــــار خصـــــومت نسبت به والــــــدين بعضـــي از امــراض عصبـــي اختـــلال در مثانه و خــــواب بسيار عميق عدم تكامـــل بدنــــي و يا ناپختگـــي عاطفــــي درمــــان شب ادراری يكي از راه هاي درمان شب ادراري ، درمان با بازتاب هاي شرطي است ، اما تا چه حد عاقلانه خواهد بود كه ما اين مشكل را در كودك به زور از بين ببريم . كودك به دليل دچار بودن به واكنش هاي شرطي ضعيف تر به شب ادراري مبتلا نمي شود، بلكه براي آن شب ادراري دارد كه دچار مشكلات هيجاني است . در درمان شب ادراري ، اولاً بايد سابقه كامل خانوادگي كودك را گرفت، او را مورد معاينه كامل جسمي قرار داد و شخصيت كودك را بررسي كرد. ثانياً تمام روش هاي درماني بايستي در جهت تسكين و از بين بردن مشكلات هيجاني كودك باشد. بسياري از كودكان قبل از برقراري رابطه عاطفي با پزشك ، درباره شب ادراري خود صحبت نمي كنند. گاهي ممكن است پس از رفع مشكلات محيطي زندگي كودك ، بدون توسل به روان درماني ، در علائم مشكل ، پيشرفتي حاصل شده و بيمار بهبود يابد . در موارد شب ادراري شديد اگر مشكل منازعه اي بين كودك و والدين باشد، دادن دارو، محدود كردن مايعات و دادن پاداش به كودك ، خود جزء اين مشكلات مي شود . براي مثال مادري كه از شب ادراري كودكش ناراحت است ، مسلماً مايعات كمتري به او خواهد داد. به طور خلاصه مي توان گفت كه استفاده از اين وسايل و روشها فقط زماني موفقيت آميز است كه رابطه خوبي بين والدين و كودك وجود داشته باشد.