جستجو در تالارهای گفتگو

[TABLE=align: right] [TR] [TD] ترویج دین با زبان هنر [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: td]این روزها توسعه و پیشرفت در هر کاری مستلزم تحقیق و پژوهش است و این مساله یک اصل بدیهی در دنیای مدرن مطرح شده است؛ به گونه ای که شاخه جدیدی از علم تحت عنوان «تحقیق و توسعه» در دانشگاه ها و موسسات تحقیقاتی به چشم می خورد که به میزان زیادی از نتایج آن در عمل استفاده می شود. دامنه فعالیت های این رویکرد در حوزه هنر و فرهنگ نیز بشدت گسترش پیدا کرده است؛ به طوری که در مواردی مانند سینما، تئاتر، رسانه و... نیز صاحب نظران زیادی از نتایج تحقیقات و مطالعات گوناگون استفاده می کنند. به همین دلیل نهادهایی فرهنگی مانند صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران که یکی از دغدغه های اصلی شان «تبلیغ دین به زبان هنر» است، باید بیشتر از گذشته به ابزارها و سازوکار پژوهشی مجهز شده تا به اهداف و آرمان های خود سریع تر برسند و با لحظه ای غفلت از رسانه های بیگانه و متضادگو بازنمانند. آنچه از گذشته تا حال در حوزه ادبیات و رادیو و تلویزیون و سینمای ما از سوی هنرمندان، متفکران و استادان مختلف درخصوص سینمای دینی مطرح شده، بیشتر جنبه «فلسفی ـ کلامی» داشته و بیشتر یک تعریف فلسفی(به معنای اخص کلمه) بوده است نه یک تعریف علمی و عینی که با همه قشرهای مخاطبی بخصوص در رسانه ای مانند تلویزیون که مخاطب گسترده و عام دارد، همخوانی داشته باشد. برخلاف تعاریف فلسفی که وظیفه اصلی آنها، شناسایی ماهیت یا ذات هر پدیده است، تعاریف علمی مبتنی بر ویژگی های عینی و مشاهده پذیر همگانی بوده که به هر محقق و پژوهنده ای امکان این کار را فراهم می کند که بین داده ها و اطلاعات پراکنده بتواند در عمل مصداق های آن را در زندگی خود و اطرافیانش پیدا کند. شاید همین پیچیدگی کلام و انتقال سخت مفاهیم یکی از نقاط کور برنامه سازی های دینی در رسانه ملی بوده است که به رغم توجه همگان و تلاش بالای دست اندرکاران هنوز به نتیجه قطعی و مطلوب خود نرسیده است. برنامه سازی دینی اگرچه با نزدیک شدن به مراسم و ایام خاصی اوج و فرود پیدا می کند، اما هرگز نباید در ردیف برنامه های مناسبتی قرار بگیرد و مثلا با اتمام ماه مبارک رمضان، فریضه روزه داری به دست فراموشی سپرده شود. آموزه ها و اخلاقیات دینی باید به طور محسوس در برنامه های تخصصی و مهم تر از آن به طور نامحسوس در تمام برنامه های تلویزیون و رادیو اعم از سریال ها و نمایش های رادیویی و مسابقات و حتی مجموعه های طنز تزریق شود و به نوعی روح فرهنگ دینی در کنداکتور تمام شبکه های ملی و برون مرزی تجلی پیدا کند. البته به هیچ وجه نباید این مساله را با تک بعدی نگری و محدود کردن موضوع برنامه های رسانه ملی هم معنی بدانیم زیرا این طرز تفکر با ایجاد دلزدگی در محیط جامعه عملکرد مثبت برنامه های پیشین را هم زیر سوال ببرد و جوانان را از تماشای برنامه های شبکه های ایرانی منصرف کند. بلکه باید حضور این روح دینی را به طور کاملا نامحسوس و در لفافه در هر برنامه ای لحاظ کنیم. این آموزه های دینی می تواند از راه های خیلی ساده شروع شود. مثلا ما می توانیم سوال های مذهبی ساده را در ردیف اطلاعات عمومی مسابقه های رادیو تلویزیون بگنجانیم حتی بدون این که نام مسابقه مذهبی روی آن بگذاریم. می توانیم لباس های مطلوب و مورد قبول جامعه را به تن بازیگران سریال های مختلف بپوشانیم و رویشان مانور دهیم بدون آن که ادعای مستقیم ترویج حجاب در فلان سریال مذهبی را داشته باشیم، می توانیم نام های زیبا و پسندیده روی شخصیت های نمایشی مان بگذاریم، می توانیم شغل های گمنام و خداپسندانه به کاراکترهایمان بدهیم، می توانیم زندگی ساده خانواده هایی که با پول حلال از سطح خوبی از شادی و منزلت اجتماعی برخوردارند، در قالب مجموعه های تلویزیونی مختلف نشان دهیم، بی آن که روی جملات شعاری و کلیشه ای تکیه کنیم و هزاران هزار کاری که تا به حال انجام داده ایم و باید ادامه دهیم یا هنوز انجام نداده ایم و باید راهش را کشف کنیم. به هر حال حتی ساده ترین مسائل برای آموزش و تاثیرپذیری محیط خاص و گوینده خاصی را می طلبند که با تحقیق و پژوهش و دوری از اصلاحات عجیب و غریب و تندروی های بی نتیجه، می تواند رسانه ملی را در انجام فریضه مهم آموزش از طریق هنر به توفیقی چند برابر امروز برساند. توفیقی که علاوه بر جذب و افزایش مخاطب، اثری ماندگار و اخروی نیز محسوب می شود. [/TD] [/TR] [/TABLE]