منبع : پایگاه اطلاع رسانی ارتش جمهوری اسلامی ایران
در سال 1302 هجري شمسي، نيروي دريايي ايران به طور رسمي مجدداً تاسيس گرديد.
دانشجوياني در سال 1306 جهت تحصيل علوم دريايي به ايتاليا اعزام گرديدند و چند فروند ناو جهت ساخت به ايتاليا سفارش گرديد.در سال 1311 ناوهاي اول ببر، پلنگ، سيمرغ و كركس تحت فرماندهي ناخدا بايندر از طريق كانال سوئز، درياي سرخ، اقيانوس هند و درياي عمان عازم خليج فارس شدند ودر 14 آبان 1311 در بوشهر لنگر انداختند و با خريد يك حوض شناور 6000تني جهت تعميرات زيرآبي و ايجاد آموزشگاه درجه داري و پايگاههاي دريايي، نيروي دريايي يگانهاي خود را در درياي مازندران توسعه داد.
تا قبل از جنگ دوم جهاني، نيروي دريايي در شمال داراي تعميرگاه و ناوچههاي بابلسر، سفيد رود، گرگان، نهنگ، رامسر، نوشهر و شهسوار و قايقهاي كوچك آتش نشاني بود ودر جنوب داراي ستاد فرماندهي، آموزشگاه مهناوي، كشتي يدك بر، حوض شناور، تعميرگاه ثابت و متحرك، دو فروند نفت كش، بنگاه فانوسهاي دريايي، مركز تداركات بنادر و اداره بندري بندر شاهپور سابق و ناوهاي ببر، پلنگ، شهباز، سيمرغ، كركس، شاهرخ، دو گروهان نيروي آبخاكي، ناوچههاي شاهين، چلچله، كارون، كهف و ناوچههاي راهنما و ناوچههاي شماره 1 الي 10 بود.
در سوم شهريور 1320 در يورش متفقين به ايران، نيروي دريايي مقاومت قهرمانانهاي ازخود نشان داد كه منجر به غرق شدن ناوهاي ببر و پلنگ وتعدادي از ناوچهها وشهادت دريابان بايندر فرمانده نيروي دريايي و 600 نفر از افسران، درجه داران و ناويان گرديد.