جستجو در تالارهای گفتگو

ویلیام استنلی مروین، شاعر بزرگ آمریکایی، سی‏ام سپتامبر ۱۹۲۷ در نیویورک به دنیا آمد. پدرش کشیش کلیسای پروتستان بود که در شرایطی سخت و خشونت‏بار بزرگ شده بود. مادرش از کودکی یتیم بود و بعدها برادرش و بعد اولین فرزندش را نیز از دست داد. ثمره‏ی خشونت و فلاکت که از کودکی زندگی مروین را احاطه کرده بود، در تمام شعرهای این شاعر بزرگ مشهود است. مروین از پنج سالگی مشغول سرودن سرودهای روحانی شد. کودکی‏اش در اونیون‏سیتی و اسکرانتون گذشت و سپس وارد دانشگاه پرینستون شد. او آنجا هم‏دوره‏ی گلاوی کینل بود. شعر را در کلاس بلاک‏مور، منتقد برجسته آموخت و جان بریمن از استادانش بود. پس از اینکه در ۱۹۴۸ فارغ‏التحصیل شد، یک سال اضافه همانجا ماند تا زبان لاتین بیاموزد. سپس با اولین همسرش دورونی جین فیری ازدواج کرد و به کار نوشتن نمایشنامه‏های منظوم و تدریس خصوصی به کودکان خانواده‏های ثروتمند پرداخت. مروین سپس به اروپا رفت و در سال ۱۹۵۰ بعنوان آموزگار پسر روبرت گریوز در اسپانیا استخدام شد. او آنجا با دیدو میلروی آشنا شد که او را در حیطه‏ی ادبیات و کار ترجمه پیش برد و به ازدواجی مجدد انجامید. اولین کتاب شعر مروین «نقابی برای ژانوس» در سال ۱۹۵۲ برنده‏ی جایزه‏ی یال شد. جایزه‏ی یال از قدیمی‏ترین جوایز شعر آمریکاست که از سال ۱۹۱۹ شاعران جوان آمریکایی را حمایت و تشویق می‏کند. دابلیو اچ اودن این اثر را بخاطر ذوق هنری شاعر و انقیادش به صنایع بدیع کلاسیک و اسطوره‏ها ستود. مروین را از جمله شاعران غزل‏سرا می‏ﺩانند در زمانه‏ای که غزل‏سرایی در غرب و بخصوص در میان آنگلوساکسون‏ها رواج پیدا کرده است. روبرت بلای، آدرین ریچ، جیم هریسون، گالوی کینل و ماریلین هکر از دیگر غزل‏سرایان مشهور آمریکایی‏اند. مروین همراه دیدو چند سالی در لندن و جنوب فرانسه زندگی کرد. او در خلال سال‏های ۵۶ و ۵۷ در کمبریج و ماساچوست نمایشنامه‏های منظوم می‏نوشت. اقامت در لندن دوستی عمیق با سیلویا پلات و تد هیوز را با خود داشت. مروین در بوستون با گروهی که اطراف روبرت لوول جمع شده بودند آشنا شد و کنار آنها به تمرین نوشتن شعرهایی کوتاه‏تر با وزن‏های نامتعارف پرداخت. در سال ۱۹۶۲ ویراستار شعرهای دی‏نیشن بود. در سال ۱۹۶۸ از دیدو جدا شد و چند سالی به نیویورک رفت. او در دهه‏ی شصت همپای بزرگانی چون روبرت بلای، آدرین ریچ، دنیز لورتوف، روبرت لوول، آلن ژینسبرگ و یوسف کومونیاکا، به شاعری ضد جنگ معروف شد. کتاب‏ «شپش» در ۱۹۶۷ و به دنبال آن «نردبان‏بر» در ۱۹۷۰ هردو با بیان افسانه‏های باستانی، جهت‏گیری سیاسی مشخصی ضد جنگ ویتنام داشتند. مروین بخاطر فعالیت‏های صلح طلبانه‏اش در ژوئن ۱۹۷۱ برنده‏ی جایزه‏ی پولیتزر شد و پول جایزه را برای ابراز مخالفت، به جنبش مقاومت ضد جنگ بخشید. مروین از سال ۱۹۷۶ به هاوایی رفت تا آیین بودا را از روبرت آیتکن بیاموزد. او آنجا در سال ۱۹۸۳ با پائولا شوارتز در آیینی بودایی ازدواج کرد و در جزیره‏ی مائوئه ساکن شد. خانه‏ای که او برای زندگی در این جزیره ساخت در میان هکتارها مرتعی قرار دارد که با تلاش‏های خودش از نابودی نجات یافته‏اند. تمرین‏های سخت بودایی و تلاش‏های فداکارانه‏ی مروین در حفاظت از محیط زیست تاثیر بسیاری بر کارهای بعدی او گذاشت. یکی از مشهورترین کارهای مروین «گل‏های بهاری وانتادور» است. این کتاب در سال ۲۰۰۲، وقتی که نشریه‏ی ناشنال ژئوگرافی از چند نویسنده‏ی نام‏آشنا خواست سفرنامه‏ای از مکان دلخواهشان بنویسند نوشته شد. مروین قلعه‏ی افسانه‏ای برنارد دو وانتادور را در دل دره‏ی لیموزین برگزید؛ قلعه‏ای بسیار قدیمی با رازهای کهن عاشقانه که اکنون جز خرابه‏هایی از آن باقی نمانده. این اثر بیشتر از اینکه سفرنامه باشد شاعرانه‏ای‏ست آمیخته به اسطوره‏ها. مروین رییس سابق آکادمی شعر آمریکاست و از سال ۱۹۹۹ در کنار ریتا داو و لوییز گلوک مشاور بخش شعر کتابخانه‏ی ملی است. ده‏ها کتاب شعر و بیشتر از بیست اثر ترجمه دارد. ترجمه‏ی افسانه‏های اسپانیایی، آثار ژان فولان، آنتونیو پورچیا، نرودا، لورکا و بخصوص برزخ دانته از جمله ترجمه‏های مشهور این شاعرند. به عقیده‏ی او «کار ترجمه به سادگی غیر ممکن و با اینحال ضروری‏ست». دابلیو اس مروین همچنین برنده‏ی جوایز بسیاری‏ست. آکادمی شاعران آمریکا جایزه‏ی تاینینگ را به او اهدا کرده. برای شعر مدرن آمریکا برنده‏ی جایزه‏ی ایکن تیلور شده است. در ادبیات هاوایی برنده‏ی جایزه‏ی گاورنرز است. برنده‏ی جایزه‏ی قلم برای ترجمه‏هایش شده. و بعلاوه جوایز لانان، بولینگن، روث لیلی، لینون مارشال، فورد فوندیشن، والاس استیون، راک فالر، شلی و تاج گل طلایی فستیوال شب‏های شعر استروگا از افتخارات این شاعرند. شب‏های شعر استروگا جشنواره‏ی بین‏المللی شعر است که با حمایت یونسکو در جمهوری چک سایق برای حمایت از شاعران جوان سراسر جهان فعالیت می‏کند. برندگان این جشنواره علاوه بر مروین بزرگانی هستند همچون رافائل آلبرتی، یهودا آمی‏چای، دابلیو اچ اودن، پابلو نرودا، ماکوتو اوکا، لئوپولد صدار سنگور و آندره فونسنسکی. نیویورک تایمز کتاب «مهاجرت» مروین را در فهرست صد کتاب برتر سال قرار داده است. این کتاب جایزه‏ی کتاب ملی در سال ۲۰۰۵ و جایزه‏ی پیک کتاب در سال ۲۰۰۶ را از آن خود کرده است. کتاب «کمپانی حاضر» مروین در سال ۲۰۰۶ برنده‏ی جایزه‏ی ملی ربکا جانسون بابیت شده است. او امسال بخاطر کتاب شعر «سایه‏ی شعرای یمانی» برای بار دوم برنده‏ی جایزه‏ی پولیتزر شد. دیوید سن‏ژان برای ویلیام اس مروین لقب «آخرین خنیاگر» و مارک ایروین «ویرجیل معاصر» را برگزیده‏اند. او هنوز در هاوایی زندگی می‏کند و همانجا به فعالیت‏های ادبی و اجتماعی خویش مشغول است. منبع