جستجو در تالارهای گفتگو

مایا یینگ لین؛ هنرمند و معمار، همواره طرح های حماسی و سازگار با زمین رو خلق کرده و هر چند گرایش های معماری او بیشتر در بناهای یادبود خلاصه میشه، ولی شاید در دنیای هنر و معماری معاصر اسم لین رو بتونیم در کنار "ضحی حدید" به کار ببریم. مجسمه ها، بناهای یادبود، طرح های چند رسانه ای لین همیشه با عناصر طبیعی در هم می آمیخته. شهرت مایا لین، بیشتر به خاطر برنده شدن در مسابقه ی طراحی بنای یادبود سربازان جنگ ویتنام، در ۲۱ سالگیش هست. مایا لین، هنرمند و معمار، هنگامی که در 21 سالگی برنده ی مسابقات سال 1981 برای طراحی بنای یادبود سربازان جنگ ویتنام در شهر واشنگتن شد، به عنوان یک شخصیت جنجال انگیز به زندگی عمومی پای گذاشت. طراحی برانگیزنده و غیرمعمول او، دیواری از سنگ سیاه خارا به شکل ٧ که نام های کشته و ناپدید شدگان آمریکایی جنگ ویتنام بر آن نقش شده است، در آغاز مورد انتقاد برخی از سربازان قدیمی قرار گرفت، ولی امروز، بنای لین یکی از تکان دهنده و نمادین ترین بناهای یادبود در ایالات متحده محسوب می شود. درحالی که نام لین برای همیشه به آن شاهکار برازنده که وی در دوران دانشجویی اش در رشته ی معماری در دانشگاه ییل طراحی کرد، ربط داده خواهد شد، بر حرفه و دلبستگی های او اثراتی به مراتب گسترده تر مترتب است. به عنوان یک مجسمه ساز و هنرمند چند رسانه ای، لین که غالبا" مواد بازیافت شده یا طبیعی را به کار می گیرد، آثاری را خلق می کند که نشان دهنده ی نگرانی او درمورد محیط زیست اند. او یک رشته مبل به نام "زمین مسطح است / نیست" برای شرکت نول طراحی کرده است، و در 1994، زندگیش موضوع یک فیلم مستند به نام "مایا لین: یک بینش نیرومند و روشن" شد و برنده جایزه اسکار بود.

گیسو حریری در سال 1956 در ایران متولد شد. لیسانس معماری را از دانشگاه كرنل در سال 1980 دریافت نمود. همزمان با تحصیل در دانشگاه، در برنامه‌ای مطالعاتی در زمینه معماری هلند و خانه‌سازی مدرن به همراه پروفسور گریگوری لسنیكوفسكی شركت جست. پروژه‌های دانشجویی‌ او در گالری فیلیپه بونافونت در سان‌فرانسیسكو به نمایش درآمدند و در مجله معماری دانشگاه كرنل نیز به چاپ رسیدند. زمانیكه در سان‌فرانسیسكو بود با دفتر جنینگز و شتوت همكاری داشت، در نیویورك هم به عنوان معمار طراح در دفتر مشاورین پل‌سیگل مشغول به كار بود. از سال 1987، گیسو زمانی را نیز به تدریس اختصاص داده است تا بر اهمیت دوره آكادمیك و فلسفی ضمن تجربه حرفه‌ای تاكید نماید. او به عنوان استادیار رشته معماری در دانشگاه كلمبیا و منتقد در دانشگاه‌های كرنل، مك‌گیل و مدرسه طراحی پارسونز به تدریس و سخنرانی پرداخته است. چندین انستیتوی معتبر و انتشارات سرشناس به دنبال گیسو بوده‌اند تا از وی در هیات داوری اعطای جوایز سالانه خویش استفاده نمایند: جوایز طراحی انجمن معماران آمریكا جوایز طراحی سالانه i.dش مژگان حریری در سال 1958 در ایران متولد شد. لیسانس معماری خود را در سال 1981 از دانشگاه كرنل دریافت نمود. او نیز همانند خواهرش، ضمن تحصیل، در برنامه مطالعاتی‌ای كه در هلند انجام می‌گرفت شركت داشت. در سال 1981، به واسطه دستاوردهای ارزشمندی كه ضمن مطالعاتش برای دریافت فوق‌لیسانس داشت، موفق به دریافت جایزه الكساندر اشویلر شد. مژگان، طراحی شهری را با راهنمایی كالین راو ادامه داد و در سال 1983 فوق‌لیسانس معماری خود را با گرایش طراحی شهری از دانشگاه كرنل دریافت نمود. تا زمان تاسیس دفتر حریری ‌و ‌حریری در سال 1986، در شركت جیمز‌استورات‌پلشك و شركا در نیویورك مشغول به كار بود. شركت Hariri & Hariri در سال 1986 به وسیله گیسو و مژگان حریری تاسیس شد. این دو خواهر و شریک، همكاریشان را در عرصه معماری، خیلی زود و زمانیكه هنوز دانشجو بودند با كار بر روی مسابقات مختلف و مباحث تئوری آغاز نمودند. كاربرد خلاقانه و نوآورانه مصالح، درك روشن از نور و فضا، رویكردی مداوم و پایدار در تمامی پروژه‌هایشان بوده است. در كارهای آنها، حقیقت شاعرانه شرقی و فرهنگ ایرانی به صورتی کلی نگرانه به زندگی و بخصوص به معماری بوده است، انعكاس یافته و نتیجه آن هم فضاهای جالبی می‌باشد كه با استفاده متضاد از مصالح، خلق شده‌اند. آنها در كنار طراحی معماری، به طراحی مبلمان به عنوان محصول جانبی فضاهایی كه خلق كرده‌اند نیز می‌پردازند. خواهران حریری در مسابقات زیادی شركت كرده و جوایز بسیاری دریافت نموده‌‌اند و آثارشان در نشریات مختلف به چاپ رسیده‌ است: برنده جایزه كنگره معماران جوان در سال 1990. برنده مسابقه 40under40، یكی از گروه‌های دعوت شده برای شركت در جشنواره خانه‌سازی شهری در هلند.Architectural Record كار آنها را در مسابقه «آینده دارد می‌آید»، در دسامبر 1999، به عنوان یكی از دیدگاه‌های استثنایی برای هزاره جدید، در نمایشگاهی كه در گالری مكس پروتچ نیویورك برپا كرده بود، به نمایش گذاشت. بلوك دیجیتالی حریری‌وحریری در مسابقه ساعتچی و ساعتچی كه با عنوان «جایزه سال 2000 نوآوری در ارتباط» برگزار شد، در جمع كارهای انتخاب شده برای مرحله پایانی قرار گرفت. آنها در كتاب خود با عنوان WORK IN PROGRESS تجربیاتشان را در زمینه موارد مهمی كه طراحی و تمرین معماران را تحت تاثیر قرار می‌دهد، بیان كرده‌اند. نویسنده: سحر خیزی

لوئيس ساليوان «لوييس ساليوان» معمار بزرگ آمريكايي و «پدر معماري مدرن» در چنين روزي به دنيا آمد. او با تفكرات و عقايد منحصربه فردش توانست تحولي شگرف در هنر و صنعت معماري به وجود آورد و تاثيرات عميق او بر كسي پوشيده نيست. ساليوان بنيانگذار مدرسه معماران شيكاگو است و «فرانك لويدرايت» معمار افسانه اي آمريكايي از شاگردان او بوده است. «لوييس هنري ساليوان» در سوم سپتامبر ۱۸۵۶ در شهر بوستون به دنيا آمد و مدت كوتاهي در «موسسه فناوري ماساچوست» (ام آي تي) به تحصيل مشغول شد و دريافت كه قادر است تحصيلات دبيرستان خود را يك سال زودتر تمام كند و با گذراندن يكسري امتحانات، دو سال در دانشگاه پيش بيفتد. او تنها ۱۶ سال داشت كه وارد دانشگاه ام آي تي شد و پس از يك سال تحصيل به فيلادلفيا رفت و براي خود شغلي در كنار معماري به نام «فرانك فرنس» (Frank Furness) پيدا كرد. ركود اقتصادي سال ۱۸۳۱ بسياري از زحمات «فرانك فرنس» را بر باد داد و او به واسطه مشكلات مالي مجبور به اخراج «ساليوان» شد. در اين زمان «ساليوان» به شيكاگو رفت تا در جريان ساختمان سازي آن شهر كه پس از وقوع يك آتش سوزي گسترده در سال ۱۸۷۱ آغاز شده بود شانس خود را بيازمايد. او خيلي خوش شانس بود كه موفق شد در كنار «ويليام لبارون جني» مشغول به كار شود. «جني» اولين معماري است كه از اسكلت فلزي در اجراي ساختمان بهره برده. پس از كمتر از يك سال فعاليت در كنار «جني»، «ساليوان» به قصد تحصيل بار سفر بست و يك سال در دانشگاه هنر پاريس مشغول به فراگيري شد. پس از اتمام دوره آموزشي به شيكاگو بازگشت در حالي كه هنوز هجده سالگي اش تمام نشده بود. او چند سال بعد را به فعاليت در كنار معماران مختلفي گذراند تا اينكه در سال ۱۸۷۹ «دانكمار آدلد» معمار مشهور آن زمان، «ساليوان» را استخدام كرد و يك سال بعد او را در شركت خود شريك كرد. اين اتفاق سرآغاز دوران پيشرفت و موفقيت ساليوان بود. طي اين سال ها «ساليوان» و «آدلد» موفقيت هايي پي درپي به دست آوردند كه از جمله آنها مي توان به طرح و اجراي تالار سخنراني شهر شيكاگو در سال ۱۸۸۹ اشاره كرد كه در پايان پروژه «ساليوان» و «آدلد» طبقه بالاي اين ساختمان را به عنوان آتليه خود انتخاب كردند. از ديگر موفقيت هاي اين دو شريك مي توان به ساختمان واگن سازان (Wainwright Building) در سنت لوييس اشاره كرد كه اولين آسمانخراش تاريخ معماري جهان به شمار مي رود. «لوييس ساليوان» اولين معماري است كه روش صحيح استفاده از اسكلت فلزي در ساختمان هاي بلند و مزاياي آن را به طرز بهينه اي مورد استفاده قرار داد. از آنجايي كه در ساختمان هايي كه با اسكلت فلزي بنا مي شوند معمولاً غير يك يا دو دهنه ديوار برشي در ساير نقاط ساختمان نه تنها عضو باربري وجود ندارد كه به عنوان مثال از ديوارهاي ساختمان فقط به دليل پوشندگي و محافظت سرمايي گرمايي استفاده مي شود و هيچ خاصيت باربري ندارد. «ساليوان» با علم به اين نكته در ساختمان هاي بلند از پنجره هايي با ابعاد بزرگ بهره مي برد كه نه تنها باعث روشنايي بيشتر فضاي داخلي مي شد كه با حذف ديوارها و ضخامت پائين شيشه هاي پنجره سطح مفيد ساختمان افزايش يافت. توجه ساليوان به مزاياي اسكلت فلزي موجب شد محدوديت هاي دست و پاگير مهندسي كه هميشه بر سر راه طراحان معمار وجود داشته است تا حدي از بين برود و اين تحولي شگرف در معماري مدرن را باعث شد. در سال ۱۸۹۰ «ساليوان» يكي از ۱۰ معمار منتخبي بود كه براي اجراي ساختمان «نمايشگاه جهاني كلمبيا» كه قرار بود در سال ۱۸۹۳ در شيكاگو برگزار شود انتخاب شد. ساختماني كه بعدها «شهر سفيد» لقب گرفت. از ديگر شاهكارهاي خلق شده «ساليوان» مي توان به ساختمان عظيم ترمينال شيكاگو و «دروازه طلايي» كه طاقي است عظيم كه در «شهر سفيد» قرار دارد اشاره كرد. شراكت «آدلد» و «ساليوان» پس از اجراي فروشگاه زنجيره اي «كارسون پيري اسكات» به اتمام رسيد و در پي انحلال شركت «ساليوان» يك دوره بيست ساله را با سيري نزولي چه در زمينه مالي و چه زمينه احساسي سپري كرد. از او به پاس تلاش ها و زحمات بسيار در هنر معماري بارها تقدير شد و در سال ۱۹۲۲ به عنوان يك طراح خبره از مسابقه اي كه براي طرح و اجراي «برج تريبيون» برگزار شده بود شديداً انتقاد كرد. يك برج با اسكلت فلزي و نمايي از سنگ كه ساختمان هاي سنگي معماري گوتيك را تداعي مي كرد اما ساليوان يك تحريف بزرگ تاريخي را در طراحي آن كشف كرده بود. «لوييس ساليوان» عاقبت در چهاردهم آوريل ۱۹۲۴ در شيكاگو چشم از جهان فروبست. «فرانك لويد رايت» كه به نوعي شاگرد او محسوب مي شد مراسم تدفين اين معمار بزرگ را كه در زمان مرگ فقير و تنها در اتاق هتلي در شيكاگو درگذشته بود آبرومندانه برگزار كرد. اكنون كه سال ها از مرگ او مي گذرد هنوز تاثير تفكرات اين اولين معمار پيشرو در معماري جهان به چشم مي خورد