جستجو در تالارهای گفتگو

عصر ایران: این خبر را بخوانید و عکس ها را ببیند: یک بیمارستان 2 فرد بیمار را به دلیل نداشتن پول درمان سوار بر خودروی آمبولانس و آنها را در کنار خیابان رها می کند. به گزارش جهان چند روز پیش اهالی یک منطقه با اطلاع دادن به کلانتری محل از 2 بیماری خبر دادند که کنار اتوبان خلیج فارس بعد از پل شهید کاظمی و در زمین های کشاورزی آن حوالی رها شده اند. پی گیری ها از افراد حاضر در محل ، مشخص کرد که یک دستگاه آمبولانس مزدا خاکی رنگ با سه نفر سرنشین، 2 بیمار را با وضعیت کاملا نامناسب در کنار جاده رها کرده اند. این 2 بیمار که یکی از آنها دارای شكستگي پا و عفونت و دیگری داراي سوختگي بوده اند، در بیمارستان بستری بودند که به علت نداشتن پول کافی برای ادامه درمان به این مکان منتقل شده اند. در حال حاضر این بیماران با هماهنگی کلانتری محل به بیمارستان فیروز آبادی شهر ری منتقل شده اند.» حال سوال این است که آیا واقعاً این اتفاق در کشور ما افتاده است؟ آیا در تهران - که خیلی ها ام القرای جهان اسلام می نامندش - دو بیمار فقیر را از بیمارستان بیرون انداخته و در کنار جاده رها کرده اند؟ پاسخ مثبت به این سوال ها ، هر چند سخت و سهمگین و شرم آور است ، اما واقعیت این است که بله ، در همین تهران خودمان ، دو بیمار بی پناه را سوار آمبولانس کرده و در خیابانی بیرون شهر ، رها نموده اند! به همین سادگی و به همین تلخی! پیگیری های عصر ایران نشان می دهد بیمارستانی که این اقدام شرم آور را مرتکب شده ، بیمارستان امام خمینی (ره) بوده است که با این کار خود ، علاوه بر آن که ثابت کرده شایسته نام امام بر تابلوی خود نیست ، می تواند به عنوان وقیح ترین مرکز درمانی دنیا در کتاب رکوردهای گینس ثبت شود. جالب اینجاست که بیمارستان امام خمینی ، یک بیمارستان دولتی هم هست ، هر چند که اگر خصوصی هم بود ، چنین اقدام بی شرمانه را باز هم نمی شد توجیه کرد. من در شگفتم که چرا تا این لحظه رئیس بیمارستان از شرم و حیا نمرده است؟ چرا وزیر بهداشت و درمان ، خاک بر سر خود نپاشیده و به نشانه عذرخواهی و قبول مسوولیت ، از سمت خود استعفا نکرده است؟ چرا مجلسی ها در سکوت مطلق اند؟ سازمان های عریض و طویل نظارتی ، چرا کاری نمی کنند؟ حالا خوب است که دادستانی تهران به عنوان اولین مرجعی که این موضوع را تحت پیگرد قرار داده است با صدور اطلاعیه ای بر مجازات عاملان این اقدام تاکید کرده است. اما سخن بر سر این است که اساساً چرا باید چنین اتفاقی رخ بدهد و اصلاً چرا زمینه ها باید به گونه ای باشد که برخی فعالان در سیستم درمانی کشور ، حتی به مخیله شان هم چنین کاری خطور کند ، چه برسد به این که آنرا اجرا هم بکنند؟ آیا جای آن ندارد که آمران و عاملان این "جنایت" ، به فوریت هر چه تمام تر شناسایی و به شدیدترین مجازات ممکنه برسند؟ تشویش اذهان عمومی ، جرمی نیست که فقط رسانه ها بدان متهم شوند. خود این ماجرا ، بزرگ ترین تشویش اذهان عمومی است. راستی این چه منطقی است که چون پول نداری ، باید سوار آمبولانست کنیم و بی ان که به عفونت پایت توجه کنیم در بیابان ها رهایت نماییم ؟ خدا می داند حال و روز جسمی و روحی این دو "ایرانی" در آن لحظه های غم انگیز که از آمبولانس به بیرون پرتشان می کردند چگونه بوده است. این درد را با که باید گفت در سرزمینی که مردمانش روی ثروت های زیرزمینی راه می روند و از سر لطف و عنایت ، به ملت های فقیر و بدبخت جهان ، کمک های میلیاردی می کنند ، باید شاهد چنین فجایعی باشیم؟ آن هم در متمول ترین شهر کشور و جایی که قاعدتاً بیشتر تحت نظارت است؟ این خبر ، تنها یک خبر ناراحت کننده نبود ، بلکه خبری وحشت انگیز هم به شمار می رود ؛ چه آن که آدمی با خود می گوید: این یک مورد رسانه ای شد و طبل رسوایی مسوولان این بیمارستان از پشت بام بر زمین افتاد ، ولی چه معلوم که موارد متعدد دیگری رخ داده باشد و صدایش درنیامد باشد؟ راستی وقتی در تهران بزرگ و پرمدعا این اتفاق می افتد ، در مناطق دیگر چه خبرهایی می تواند وجود داشته باشد؟ و باز راستی، چه تضمینی وجود دارد که فردا ، من و شما را به چنین مصیبتی دچار نسازند؟ این خبر ، تنها یک خبر ناراحت کننده و وحشت انگیز نبود ، بلکه خبری نگران کننده هم به شمار می رود: نگرانی از مرگ اخلاق در جامعه ایران! آیا اگر در میان تنها یکی از آمران و عاملان این جنایت ، یکی پیدا می شد که هنوز رگه هایی از اخلاق و انسانیت در وجودش بود ، این صحنه های شوم و شرم آور شکل می گرفتند؟ به راستی به کجا داریم می رویم؟ یک روز خبر می رسد که در روز روشن ، جوانی را در میدان کاج چاقو زده اند و صدها نفر جان دادنش را تماشا کرده اند و حتی یکی شان هم همت نکرده او را نجات دهد ! روز دیگر می خوانیم که دختر بچه هشت ساله ای آنقدر از دست پدرش کتک خورده که پیکر نیمه جانش به بیمارستان رسیده و امروز هم مژده می رسد که کلکسیون شرمساری های ملی مان دارد تکمیل می شود: با آمبولانس بیمار آورده اند و در کنار جاده رهایشان کرده و گازش را گرفته و رفته اند! به خدا سوگند ، با ادامه این روند ، دیر نخواهد بود که از ایرانی بودنمان شرم کنیم! خدایا چه بر سر ما آمده است؟ باور کنید خشم و غضب الهی ، تنها زلزله و توفان و سونامی و ... نیست ، همین نامردمی ها و بی اخلاقی ها و به جان هم افتادن ها و دوست نداشتن هایی که مدام تکرار می شوند ، هزاران بار سهمگین تر از سونامی و زلزله ای است که می آید و می رود. خدایا رحمی کن بر ما و فرزندان ما که قرار است در این جامعه زندگی کنند!