شاید یکی از مهمترین بحث های امروزی توی علوم انسانی دانشگاههای ایران ، بحث اسلامی کردن علوم انسانی است.
بسیاری بر این نظرند که تئوریهای علوم انسانی و هنر باید اسلامی شوند.
اما از طرفی گروهی معتقدند که ما بیشتر از اسلامی کردن علوم انسانی و هنر به بومی سازی این علوم نیازمندیم.
به طور مثال دکتر پیران ، جامعه شناس معروف و صاحب نام.
به دلیل اینکه دکتر پیران بیشتر طرفدار بومی سازی است و با اینکه در نامة یونسکو، دکتر پیران برای بازنگری در درسهای علوم اجتماعی دانشگاهها معرفی شده، آموزش عالی تحویلش نمیگیرد.
به قول خودش: امروزه تمام نظریه های توسعه زیر سؤال رفته. اگر نتیجة توسعه همین کثافتهایی است که میبینیم؛ از ترافیک تا وضع سکونتگاهها و ... پس حتماً یک جای کار ایراد دارد. بنابراین امروز بیشتر، نطریة توسعة اجتماعی خودنمایی میکند. نظریه ای که در ایران کمتر کسی با آن آشناست و به همین خاطر سر کلاسهای جامعه شناسی توسعه نظرات عهد بوق را به شما آموزش میدهند.
یا این نظرش که در آموزش علوم اجتماعی در ایران، اصولاً نظریه سازی را آموزش نمیدهند.
یا اینکه به شمای دانشجو نمی آموزند که تأثیرسنجی یا مونیتورینگ و نظارت پروژة اجتماعی چیست؟ درحالیکه این متدهای جدید، همان چیزهایی است که امروزه اهمیت فراوان دارند و سازمانهای جهانی در کشورهای توسعه نیافته به دنبال افرادی میگردند که مخصوصاً با اینگونه متدها آشنا باشند تا از پسِ انجام طرحهایشان بربیاند.
از طرفی حميدرضا آيتاللهی، رئيس پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی با بيان اينكه دخالت پيداكردن نگرش اسلامی در تحول علوم انسانی از دو جنبه است، گفت: يكی اينكه ما مسلمانايم و فرهنگ ما فرهنگ اسلامی است، اين يك نوع نگاه است. دوم اينكه ما يك حقی را به نام علوم اسلامی میدانيم و چون حق است ساير مسائل را بايد متناسب با انديشه اسلامی در علوم دخالت دهيم.
*********
به نظر شما بومی سازی علوم انسانی بیشتر به درد این مملکت می خورد یا اسلامی سازی آن؟