جستجو در تالارهای گفتگو

چین کشوری است که به واسطه ی مکان های دیدنی و تاریخی بسیار زیاد ، همه ساله پذیرای میلیون ها گردشگر از سرار نقاط جهان است.مجسمه بزرگ بودا واقع در کوه اسرار آمیز داگوانگ مینگ ، یکی از جاذبه های توریستی این کشور می باشد. کوه “اِمی” که کوه “داگوانگ مینگ” نیز نامیده می شود، در جنوب استان سی چوان در جنوب غرب چین و در ناحیه گذر حوضه سی چوان به فلات چینگ های – تبت قرار دارد. قله “وانگ فو” (ده هزار بودا) در این منطقه ۳۰۹۹ متر از سطح دریا ارتفاع دارد. این کوه زیبا به عنوان کوه سحرآمیز بودا در چین و جهان شهرت دارد و تلفیق کاملی از چشم انداز زیبای طبیعی و تاریخ و فرهنگ دیرینه است. این کوه در ناحیه ای با مناظر طبیعی مختلف قرار گرفته است و انواع موجودات و گیاهان در آن یافت می شود.با توجه به گرمسیر بودن منطقه، پوشش جنگلی آن به ۸۷ درصد می رسد. در این کوه در مجموع ۳۲۰۰ نوع گیاه از ۲۴۲ خانواده گیاه رده بالا دیده می شود که یک دهم میزان کل گیاهان چین را شامل می شود. در میان آن یک صد نوع گیاه منحصر به این کوه هستند. به علاوه در این کوه بسیاری حیوانات کمیاب و نادر زیست می کنند و در کل ۲۳۰۰ نوع گونه حیوان در منطقه مورد شناسایی قرار گرفته است. این ناحیه برای تحقیقات بیولوژیک در جهان حائز اهمیت فراوانی است.مجسمه بودای سنگی “له شان” در قله “سی لوان” در شرق کوه قرار دارد. ساخت این اثر در سال ۷۱۳ میلادی و در آغاز دوران سلسله تانگ شروع شد و ساخت آن در طول ۹۰ سال انجام گرفت. این مجسمه در کنار کوه و روبروی رود کنده کاری شده و بزرگترین مجسمه سنگی بودا در جهان است. با توجه به پیکر بزرگ این مجسمه، می گویند: “کوه یک بودای سنگی است و بودا یک کوه است.” بودای بزرگ به نام مایتریا رو به سمت غرب ساخته شد و ارتفاع آن ۷۱ متر است. حکاکی آن دقیق و خطوط آن بسیار موزون و همچنین نسبت اندام رعایت شده و بسیار پرابهت و باعظمت به نظر می رسد و نمایانگر هنر و صنعت عالی سلسله تانگ است.در دو طرف جنوب و شمال این بودای سنگی ۹۰ جایگاه برای مجسمه های سنگی دیگر که همگی در دوران سلسله تانگ ساخته شده است، دیده می شود.

مراسم های مختلف بودائى مراسم بودائى بر خلاف مراسم پیچیده ودائى؛ بسیار سهل و ساده است. این مراسم به تعلیم خود بودا به یادگار مانده است: 1- تراشیدن سر و صورت که خود نوعى ریاضت و رنج در جهان مادى است. 2- لباس زرد پوشیدن که مبین اضطراب درونى یک بودائى مذهب بشمار مى رود. 3- آرامش و تامل درونى، که هر بودائى در هر روز پس از فراغت از کارهاى روزانه، چند ساعتى در خویش فرو رفته و خود را از جهان مادى بیرون کند. 4- انداختن کشکول بر دوش یا دست؛ بر هر بودائى لازم است که کشکول گدائى بر دوش یا در دست داشته باشد تا اگر روح نخوت و غرور در او طغیان کند، این عمل وى را تسلیم و آرام سازد. مراسم احترام به بودا در بودیسم مفهومی به نام احترام به بودا وجود دارد. بوداییان این وظیفه را با رفتن مقابل مجسمه بودا یا درخت بودا یا محلی گنبد مانند در معابد که خاکستر مردگان در آن دفن می شود یا پاگودا انجام می دهند. آنان در مقابل آن مجسمه بودا، حال عبادت و دعا به خود می گیرند. بوداییان دائما هشدار می دهند که عبادت این اشیا مورد نظر نیست. احترام به مجسمه بودا، تنها تلاش برای یادآوری عظمت و آموزه های صاحب مجسمه است. بوداییان با احترام به مجسمه چیزی از او نمی خواهند، فقط به او احترام می گذارند و از او تشکر می کنند که راه حقیقت را کشف کرده و به آنها نشان داده است. به نظر بوداییان در این شیوه، احترام گذاشتن احترام گذارنده است که سود حاصل می کند، افکار و گفتار او با اندیشیدن به بودا پاکیزه می شود و قدرت معنوی برای گام نهادن به راه بودا را پیدا می کند. این کار همانند احترام به بنای یادبود کشتگان جنگ است. به عقیده بوداییان افرادی که در زمینه فکری و روحی به پیشرفت رسیده اند، ممکن است جهت تمرکز دیگر نیازی به مجسمه نداشته باشند، اما این کار برای کسانی که فکر خود را توسعه و رشد نداده اند، ضروری است. مراسم اهدای گل در کشورهای طرفدار آیین بودا، بوداییان پیر و جوان و حتی کودک، به مجسمه بودا یا به اماکن مقدس بودایی گل هدیه می کنند یا چراغی در آنجا روشن می نمایند یا عود می سوزانند. کودکان از اینکه گلها را بچینند و دسته دسته کنند تا برای هدیه به بودا آماده شود، لذت می برند. آنها در این برنامه ضمن آشنایی با مفهوم زیبایی، یاد می گیرند بخشنده باشند، تحرک داشته باشند و بالاتر از همه به بودا و گوداما و سانگا احترام بگذارند. آنها بعد از اهدای گل به مجسمه بودا، با ظرف کوچکی چندبار به سر مجسمه آب می ریزند. ازدواج و نحوه مراسم آن در بودیسم آنچه به عنوان مراسم ازدواج در سایر ادیان وجود دارد و روحانیان نقش ویژه ای در آن دارند، در بودیسم دیده نمی شود. مانکهای بودایی برخلاف کشیش های مسیحی در مراسم عروسی شرکت نمی کنند و برای متبرک شدن جشن، نیازی به وجود آنها نیست. راهبان بودائی در ازدواج ها مراسم نیایش برپا نمی کنند. ازدواج از نظر بودائیان یک کار تشریفاتی خصوصی است که به امور اجتماعی مربوط است. اما امروزه با دخالت برخی از عناصر و عوامل بودایی به مراسم رنگ و روی مذهبی داده می شود به این صورت که گروهی از دختران یا پسران خردسال پاره ای از آیات مقدس خاص دعا را قرائت می کنند. خود راهبان به خصوص در سرزمین های مهد مکتب قدیم، هرگز در مراسم ازدواج شرکت نمی کنند ولی یکی دو روز پیش یا پس از ازدواج برای صرف غذا به خانه دعوت می شوند. بدین مناسبت یکی از راهبان به موعظه می پردازد که در آن موعظه، همسران را به گذراندن یک زناشویی توأم با خوشبختی و هماهنگی بر طبق تعالیم بودا دعوت می کند. و البته این مراسم بعدها و آن هم تنها در برخی کشورها رواج یافته و ربطی به آیین بودا ندارد مراسم ازدواج بوداییان ازدواج در آیین بودایی ساده است و رسم و رسوم خاصی ندارد. در واقع در بین پیروان بودایی ازدواج یک آیین اجتماعی است. تنها نکته ای که از زبان بودا در مورد ازدواج شنیده شده است همانا لزوم برابری زن و مرد و احترام دو طرفه زوجین در زندگی زنا شویی است. همین یک عبارت کوتاه در دورانی که زن ها در هندوستان از نابرابری و ناملایمت های بسیاری رنج می بردند نکته بسیار برجسته و قابل توجهی ست. مانعی برای ازدواج یک بودایی با پیروان سایر مذاهب وجود ندارد و از آنجایی که رسم خاصی نیز مقرر نشده، این مراسم بسته به کشور و آیین رایج در آن به اشکال مختلف اجرا می شود. در کشور میانمار در مراسم ازدواج، دسته ای از دختران که لباس سنتی سفید بر تن دارند، با هم آیاتی مقدس را به زبان پالیقرائت می کنند که «جایامانگالاگاتا» نام دارد و برترین فضایل بودا را برمی شمارد. گاهی در مراسم ازدواج خطبه سنگالا نیز برای زوج جوان قرائت می شود که بیان وظایف زن و شوهر درباره یکدیگر از دیدگاه بوداست. هیچ روز و ساعتی برای عدم برگزاری مراسم ازدواج یک بودایی وجود ندارد و در واقع آن ها می توانند هر ساعتی و هر روزی در سال ازدواج خود را به ثبت برسانند. بعضی از زوج ها بعد از ثبت رسمی در دفاتر مربوطه به منظور تبرک و عبادت به معبد می روند. زوج ها بعد از اتمام دعا، از کاسه ی آبی که در طول مدت نیایش رو به روی مجسمه بودا قرار داشت کمی می نوشیدند و مابقی را راهبی به گلبرگ های گل آغشته می کرد و بر سر آنها و مهمان هایشان می پاشید. در پایان، عروس و داماد به پند و اندرز های راهب دیگری در باب ازدواج و لزوم مسئولیت پذیری، پاکدامنی و ایمان گوش فرا می دادند و دیگر هیچ