جستجو در تالارهای گفتگو

اقتصاددانان در حوزه امور مالی اعتقاد دارند كه سرمایه را باید به نحو بهینه تخصیص داد. وجود بازار كارا به سرمایه‌گذاران كمك می‌كند تا بتوانند به آسانی وجوه مورد نیاز را گردآوری نمایند. كارایی را به كارایی درونی و بیرونی تقسیم می‌كنند. در كارایی بیرونی بازار(كه كارایی اطلاعاتی نیز نامیده می‌شود)، فرض بر این است كه اطلاعات به سرعت و همه جانبه منتشر می‌شود. قیمت سهام با ورود اطلاعات جدید بلادرنگ تغییر می‌كند و در زمان كوتاهی ارزش سرمایه‌گذاری تعدیل می‌شود. در مقابل، كارایی درونی (كه كارایی عملیاتی نیز نامیده می‌شود) بر این موضوع تأكید دارد كه كارگزاران و معامله‌گران با هزینه‌ای كم و به سرعت معامله را برای مشتری اجرا می‌كنند. تئوری بازار كارا بازار كارا به بازاری اطلاق می‌گردد كه در آن قیمت‌های اوراق بهادار بسرعت نسبت به اطلاعات جدید تعدیل می‌گردند. بعبارت دیگر اطلاعات جهت تعیین قیمت مورد استفاده قرارگرفته و به سرمایه‌گذار اطمینان می‌دهند كه اوراق بهادار مورد نظر به اندازه قیمت بازاری خود دارای ارزش است. یا بعبارتی دیگر در یك بازاركارا،‌ اطلاعات مالی به سرعت در بازارهای مالی انتشار می‌یابد و فوراً بر قیمت اوراق بهادار تأثیر می‌كند. بنابراین در صورتی یك بازار، كارا محسوب می‌شود كه قیمت اوراق بهادار، اطلاعات مربوطه را بسرعت منعكس نماید. به این ترتیب، سرمایه‌گذاران بالقوه نمی‌توانند در بازار كارا از اطلاعاتی كه در سطح گسترده‌ای منتشر شده است، بهره‌مند شوند، زیرا قیمت‌ها فوراً براساس اطلاعات مزبور تعدیل می‌گردد. بازارها می‌توانند در ارتباط با برخی اطلاعات، كارامد محسوب شوند در حالی كه در قبال سایر اطلاعات كارامد نباشند. مثلاً قیمت‌های اوراق بهادار ممكن است اطلاعات بیشتر در سطح جامعه را بطور كلی منعكس كنند. اما اطلاعاتی كه اشخاص بسیار نزدیك به شركت (نظیر مدیران یا اعضای هیات مدیره) در اختیار دارند در قیمت‌های مزبور انعكاس نیافته باشد. براساس قوانین برخی از كشورهای صنعتی، ‌استفاده از این قبیل اطلاعات به منظور دادوستد در بورس غیر‌قانونی می‌باشد. بازار كارا باید نسبت به اطلاعات جدید حساس باشد. اگر اطلاعات تازه‌ای در دسترس عموم قرار گیرد، قیمت سهام عادی شركت باید متناسب با جهت اطلاعات داده شده تغییر نماید. اگر بازاری نسبت به اطلاعات جدید بی‌تفاوت باشد و عكس‌العمل لازم را نشان ندهد، ‌یعنی تحلیل كننده‌ای در بازار برای ارزیابی و بررسی اثر اطلاعات جدید بر قیمت‌ها نباشد، طبعاً آن بازار،‌ كارایی نخواهد داشت. به‌طور خلاصه می‌توان خصوصیات بازاری كه دارای كارایی اطلاعاتی می‌باشد را این گونه برشمرد: 1- سهولت دسترسی به اطلاعات بازار توسط همه افراد تا بتوانند متناسب با آن، واكنش مناسبی از خود بروز داده و مانع ضرر و زیان خود بشوند، 2- بازدهی متناسب با ریسك انجام شده در بازار، 3- تعیین قیمت سهام بر اساس مكانیزم عرضه و تقاضا، 4- عدم وجود اختلاف زیاد بین قیمت جاری و قیمت واقعی سهام، 5- قابلیت نقدشوندگی سریع و آسان همه سهام. در بازار كارا، تغییر قیمت روند خاصی ندارد، گشت تصادفی است. بازار حافظه ندارد. قیمت دیروز چیزی در مورد قیمت فردا نمی‌گوید. در این بازار سود فوق العاده حاصل اتفاق و شانس است. كارایی بازار ثانویه، بازار اولیه را كارا می‌كند. هدف بازار مالی هدایت پس‌اندازها به سرمایه‌گذاری در دارایی‌های واقعی است. هر چه الگوی پس انداز و سرمایه‌گذاری مطلوب واحدهای اقتصادی پراكنده‌تر باشد، نیاز به بازارهای مالی برای تجهیز كارامد پس‌اندازها جهت مصارف نهایی بیشتر می‌شود. وظیفه‌ی آنها تخصیص پس انداز از واحدهای با مازاد پس‌انداز به واحدهای با كسری پس‌انداز است. الگوی بازارهای كارا بازار اوراق بهاداری را در نظر بگیرید كه؛ (1) تمام سرمایه‌گذاران به اطلاعات جاری درباره آینده بدون تحمل هزینه دسترسی دارند، (2) تمام سرمایه‌گذاران قادر به تحلیل اطلاعات هستند، (3) تمام سرمایه‌گذاران به قیمت‌های بازار دسترسی و سعی می‌كنند پرتفوی خود را تعدیل كنند. در چنین شرایطی، ارزش سرمایه‌گذاری ارزش فعلی چشم انداز آتی جریان نقدی اوراق بهاداری است كه به وسیله تحلیل‌گران ماهر و آگاه كه از تمامی اطلاعات موجود به نحوی هوشمندانه استفاده می‌كنند، برآورد شده است. پس در این صورت می‌توان ادعا نمود كه قیمت بازار اوراق بهادار همان ارزش سرمایه‌گذاری است. (ارزش سرمایه‌گذاری همان ارزش منصفانه یا ارزش ذاتی اوراق بهادار است). بازار كارا به عنوان بازاری تعریف می‌شود كه قیمت اوراق بهادار برابر با ارزش‌سرمایه‌گذاری باشد. در بازار كارا، قیمت بازار منعكس كننده مجموعه‌ای از اطلاعات به‌طور كامل و فوری است. در بازار كارا سرمایه‌گذاران انتظار دارند كه سود عادی بازده سرمایه‌گذاری خود را كسب كنند. برای مثال، در بازار كارای ضعیف امكان ندارد كه سرمایه‌گذار با استفاده از قیمت‌های تاریخی، بتواند سود غیر عادی (به جز شانس) بدست بیاورد. مشابهاً در بازار كارای نیمه- قوی، غیر محتمل است كه یك سرمایه با استفاده از اطلاعات عمومی در دسترس (به جز شانس) بتواند بازده غیر عادی كسب كند. در خاتمه، در بازار كارای قوی، سرمایه‌گذار نمی‌تواند (غیر شانس) بر بازار چیره و بازدهی بیشتر از بازده بازار بدست آورد. هنگامی كه صحبت از بازار كارا می‌شود، مراد همان بازار كارا به شكل نیمه قوی است، زیرا در آمریكا قوانین سختی وجود دارد كه مانع استفاده از اطلاعات داخلی(اطلاعات خصوصی) برای خرید و فروش اوراق بهادار می‌شود. از این رو، به دلیل محدودیت در استفاده از تمام اطلاعات مورد نیاز برای تجزیه و تحلیل قیمت‌های بازار، بازار اوراق بهادار همواره به عنوان بازار نیمه قوی در نظر گرفته می‌شود.