جستجو در تالارهای گفتگو

دانشمندان ژل جدید و ارزانی را ساخته اند که برای بند آوردن جریان خون در مواردی که زمان کافی برای بخیه زدن وجود ندارد، مناسب است. قیمت این ژل کمتر از ژل‌های مورد استفاده‌ی امروزی است. این ماده‌ی جدید لخته کننده‌ی خون، یک هیدروژل شامل مخلوطی از آب و پلیمری لیفی است که در این مورد اکریلامید پوشیده شده توسط گروه‌های نیتروژنی بار دار مثبت به عنوان پلیمر بکار گرفته شده است. تحقیقات بر روی پلاسمای خون نشان داده است که ژل سبب ایجاد پروتئینی به نام فاکتورVII می‌شود که نقشی کلیدی در انعقاد خون دارد. این سخن Brendan Caseyمهندس زیست پزشکی از دانشگاه ماریلند در کالج پارک است. طبق گفته‌یCasey به منظور بند آوردن خون می‌توان این پلیمر را فقط روی زخم قرار داد. طبق آزمایش هایی که توسطCasey و همکارانش در برش ریه گوسفند و بافت کبد صورت گرفته، این هیدروژل خونریزی در ریه را در دو دقیقه و خونریزی در کبد را ظرف ۴ تا ۵ دقیقه قطع می‌کند. بر اساس نظر گروه تحقیقاتی، بار مثبت پلیمر و سفتی آن از دلایل لخته شدن خون هستند. بسیاری از هیدروژل‌های دیگر که در پزشکی مورد استفاده قرار می‌گیرند، از مواد زیست پزشکی مانند کیتین ساخته می‌شوند که یک ترکیب ساختاری در دیواره‌ی سلولی بعضی از قارچ ها، دهان ماهی و پوسته خرچنگ است. با وجود اینکه این مواد براحتی در بدن تجزیه می‌شوند، اما راحت تر از ژل‌های مصنوعی به ویروس و میکروب آلوده می‌شوند و در بعضی از افراد واکنش های آلرژیک ایجاد می‌کنند. همچنین قیمت این ژل های زیستی بیشتر از ۴۰۰ تا ۵۰۰ دلار است. در حالیکه ژل پلیمری جدید در هر بار استفاده تنها ۱۰ دلار هزینه دارد. منبع : انجمن پلیمر ایران

به نقل از يك پزشك: وقتی «کایبا گیونفریدو» به دنیا آمد، والدینش انتظار نداشتند که نوزادشان بیماری دشواری داشته باشد، اما شش هفته بعد از تولد، او دچار مشکل تنفسی و دشواری در شیر خوردن شد. این مشکل تا دو ماهگی به تدریج بیشتر شد، طوری که مجبور شدند برای این شیرخوار لوله تنفسی بگذارند (انتوباسیون تنفسی)، تا او بتواند تنفس کند. بررسی‌های انجام شده، مشکل این شیرخوار را آشکار کردند، مشخص شد که او مبتلا به تراکئوبرونکومالاسی موضعی localized tracheobronchomalacia است، در این بیماری نای و نایژه‌ها نرم‌تر از حالت معمول هستند و روی هم می‌خوابند و باعث مشکل تنفسی می‌شوند، در مورد «کایبا» یک مشکل دیگر هم وجود داشت، شریان‌های ریوی او از محل نامعمولی منشأ گرفته بودند و در ادامه روی نایژه اصلی چپ فشار وارد می‌آوردند.شیرخوار را نمی‌شد برای همیشه به همین صورت با لوله تنفسی و تنفس مصنوعی زنده نگاه داشت، به همین خاطر پزشکان دانشگاه میشیگان به این فکر افتادند که در محل ضعف و نرمی نایژه یک نوع محافظ و غلاف برای نایژه درست کنند، طوری که نایژه روی هم نخوابد.اما این کار به صورت سنتی ممکن نبود، چون اگر کودک همواره در حال رشد است و متناسب با آن نایژه و دستگاه تنفسی او هم بزرگ‌تر می‌شود، پس نیاز به قطعه‌ای بود که خود را با رشد کودک تطبیق دهد، به تدریج حل شود و از نظر آناتومی کاملا هماهنگ با شکل دستگاه تنفس کودک باشد.به همین خاطر نخست کودک سی تی اسکن شد و بعد یک نمونه سه‌بعدی دقیق از دستگاه تنفسی ایجاد شد و دست آخر با فناوری چاپ سه‌بعدی با پلیمر زیستی‌ای به نام «پُلی کاپرولاکتون»، غلاف مورد نظر ساخته شد، این غلاف ظرف دو سال به تدریج جذب بدن می‌شود، در این فاصله نایزه کایبا فرصت رشد و سفت شدن را پیدا می‌کند. غلاف مورد نظر ساختمان پیچیده‌ای داشت و همان طور که می‌بینید تقریبا می‌شود آن را به لوله یک جاروبرقی تشبیه کرد. تنها ۲۱ روز بعد از عمل، کایبا از دستگاه تنفس (ونتیلاتور) جدا شد و حالا خودش می‌تواند نفس بکشد. فناوری‌های کاربردهای متفاوتی دارند، با فناوری چاپ سه‌بعدی می‌شود تفنگ پرینت گرفت یا مثل این مورد برای نجان جان انسان‌ها از آن استفاده کرد. منبع: nejm و gizmodo و techcrunch منبع ما: يك پزشك