جستجو در تالارهای گفتگو

ﺳﻴﺪﻣﺤﻤﺪ ﻣﻬﺪی ﺑﻮﺫﺭی ﭼﻜﻴﺪﻩ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩﺍﻯ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺩﻭﻡ، ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪﻫﺎﻯ ﻓﻠﺴﻔﻰ، ﻫﻨﺮﻯ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺍﺻﻮﻝ ﻣﺪﺭﻧﻴﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﻛﺸﻴﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺠﺴﻤﻪﺳﺎﺯﻯ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﻢ ﺑﺎ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩﻯ ﺍﻧﺘﺰﺍﻋﻰ، ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﺩﺳﺘﺎﻭﺭﺩﻫﺎﻯ ﻫﻨﺮ ﻣﺪﺭﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭﻣﻰﺭﻭﺩ، ﺑﺎ ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﻧﻘﺎﺷﻰ ﺍﻛﭙﺮﺳﻴﻮﻧﻴﺴﻢ ﺍﻧﺘﺰﺍﻋﻰ ﻭﭘﺎپﺁﺭﺕ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ. ﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻣﻮﻟﻒ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺩﺍﺭﺩ، ﻧﮕﺎﻩ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻨﺮﻫﺎﻯ ﺗﺠﺴﻤﻰ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺁﺛﺎﺭ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﻢ ﻓﺎﻗﺪ ﻧﻤﺎﺩﮔﺮﺍﻳﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﻮﻟﻴﺪﺍﺕ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪﺍﻯ ﻭ ﺻﻨﻌﺘﻰ ﺧﻠﻖ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﻨﺮﻯ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩﻫﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ،ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ، ﻣﻌﻤﺎﺭﻯ ﻭ ﻃﺮﺍﺣﻰ ﮔﺮﺍﻓﻴﻚ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ، ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﻃﺮﺍﺣﻰ ﮔﺮﺍﻓﻴﻚ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎ ﺗﺎﻣﻞ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﺍﺳﺖ. ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﺍﻳﺶ ﻫﻨﺮﻯ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪﻫﺎﻳﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﺮﺍﺣﻰﭘﻮﺳﺘﺮ، ﻃﺮﺍﺣﻰ ﺟﻠﺪ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪﻛﺎﺭﮔﻴﺮی ﺭﻧﮓﻫﺎﻯ ﺗﺨﺖ، ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺧﻼﺻﻪﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻯ ﺟﺰء ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﻯ ﻣﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﻚ ﺩﺭ ﺣﻮﺯﻩ ﻃﺮﺍﺣﻰ ﮔﺮﺍﻓﻴﻚ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﻢ ﻳﺎ ﻛﻤﻴﻨﻪﮔﺮﺍﻳﻰ، ﻣﻜﺘﺐ ﻫﻨﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺳﺎﺩﮔﻰ ﺑﻴﺎﻥ، ﺭﻭﺵﻫﺎﻯ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺧﺎﻟﻰ ﺍﺯ ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻰ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﻳﺎ ﺷﺒﻪ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﺳﺖ.ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺩﻭﻡ، ﺩﺭ ﻫﻨﺮ ﻏﺮﺏ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻫﻨﺮﻫﺎﻯ ﺗﺠﺴﻤﻰ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺩﻫﻪ 1960ﻭ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺩﻫﻪ 1970 ﻣﻴﻼﺩﻯ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩ.1 ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﻢ ﺩﺭ ﺷﻜﻞﻫﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﺍﺯ ﻃﺮﺍﺣﻰ ﻭ ﻫﻨﺮ، ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺩﺭﻫﻨﺮﻫﺎﻯ ﺗﺠﺴﻤﻰ ﻭ ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪﺑﺎ ﺣﺬﻑ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﺗﺮﻛﻴﺐﺑﻨﺪﻯ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﻏﻠﺐﺻﻨﻌﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ ﻫﻨﺪﺳﻰ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ،ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻧﺎﺏ ﺭﻧﮓ، ﻓﺮﻡ، ﻓﻀﺎ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ.2 از ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﻚ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﻳﺪ ﺍﺳﻤﻴﺖ، ﺩﻭﻧﺎﻟﺪ ﺟﺎﺩ، ﺍﺭﻧﺴﺖ ﺗﺮﻭﺍ، ﺳﻮﻝ ﻟﻮﻳﺖ، ﻛﺎﺭﻝ ﺁﻧﺪﺭﻩ، ﺩﻥ ﻓﻼﻭﻳﻦ، ﺭﺍﺑﺮﺕ ﺭﺍﻳﻤﻦ، ﺭﻭﻧﺎﻟﺪ ﺑﻼﺩﻥﻭ ﺭﻳﭽﺎﺭﺩ ِﺳﺮﺍ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ. ﺁﺛﺎﺭ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﺖ ﮔﺎﻩ ً ﻛﺎﻣﻼ ﺗﺼﺎﺩﻓﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺯﺍﺩﻩ ﺷﻜﻞﻫﺎﻯ ﻫﻨﺪﺳﻰ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﻜﺮﺭ ﺑﻮﺩ. ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﻢ ﻧﻤﻮﻧﻪﺍﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﺠﺎﺯ ﻭ ﺳﺎﺩﮔﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺳﺨﻦ ﺭﺍﺑﺮﺕ ﺑﺮﺍﻭﻧﻴﻨﮓ ﺍﺳﺖ(less is more (ﻳﻌﻨﻰ ﻛﻤﺘﺮ ﻏﻨﻰﺗﺮ ﺍﺳﺖ.3 ﻫﻨﺮ ﻛﻤﻴﻨﻪ ﻳﺎ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻝ ﺁﺭﺕ ﺑﻪﺧﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺁﺛﺎﺭ ﺳﻪﺑﻌﺪﻯ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ. ﭘﮋﻭﻫﺶﻫﺎﻯ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﺷﺎﻣﻞ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﻫﺎﻯ مدﻭﻟﻰ،ﻓﻀﺎﻳﻰ، ﺷﺒﻜﻪﺍﻯ ﻭ ﺟﻔﺖﻛﺎﺭﻯ ﺑﻮﺩ، ﻛﻪ ﻫﺪﻓﺶ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﺠﺪﺩ ﻣﺴﺎﻳﻠﻰ ﭼﻮﻥ ﻓﻀﺎ، ﻓﺮﻡ، ﻣﻘﻴﺎﺱ ﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﺎﻥﮔﺮﻯ ﻭ ﺗﻮﻫﻢ ﺑﺼﺮﻯ ﺭﺍ ﻧﻔﻰ ﻣﻰﻛﺮﺩ.ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﺷﻰ ﺧﺮﺩﮔﺮﺍﻳﺎﻧﻪﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺮﻛﻴﺐﺑﻨﺪﻯ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰﺑﺮﺩﻧﺪﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪﻫﺎﻯ ﻣﻨﻈﻢ ﺳﺎﺩﻩﺍﻯ ﺍﺯ ﻭﺍﺣﺪﻫﺎﻯ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﺷﻮﻧﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺭﻳﺎﺿﻰ ﺑﺎ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺑﺴﻂ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻰﺷﺪ. دونالد جاد ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﻢ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻝ ﺁﺭﺕ ﺍﺯ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺩﻫﻪ 1950 ﻭ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺩﻫﻪ 1960 ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ. ﻧﻘﺎﺷﻰﻫﺎ ﻭ ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎﻯ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻝ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺍﺯ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﻫﻨﺪﺳﻰ ﻳﺎ ﺷﻜﻞﻫﺎﻯ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻧﺎﻡﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﻰ ﺭﻭﺷﻤﻨﺪ، ﻫﻨﺮABCﻭ ﻫﻨﺮ ﺳﺮﻳﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ.4 ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻻﺕ ﻣﺘﺤﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﻨﺒﺶﻫﻨﺮﻯ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﺁﺛﺎﺭ ﺳﻪ ﺑﻌﺪﻯ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﺛﺎﺭ ﺣﺠﻤﻴﺮﻳﭽﺎﺭﺩ ﺳﺮﺍﺑﺎﻋﺚ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﻭ ﺑﺤﺚﻫﺎﻯ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻰ ﺷﺪ. ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺍﺻﻠﻰ ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻝ ﺍﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺗﻮﻧﻰ ﺍﺳﻤﻴﺖ،ﺩﻭﻧﺎﻟﺪ ﺟﺎﺩ، ﻛﺎﺭﻝ ﺁﻧﺪﺭﻩ، ﺩﺍﻥ ﻓﻼﻭﻳﻦ، ﺭﺍﺑﺮﺕ ﻣﻮﺭﻳﺲ، ﺳﻮﻝ ﻟﻮﻭﻳﺖ،ﺟﺎﻥ ﻣﻚ ﻛﺮﺍﻛﻦ ﺩﺍﻧﺴﺖ.ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﻢ را ﻋﻤﻮﻣﺎ ﺟﻨﺒﺸﻰ ﺩﺭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺍﻛﺴﭙﺮﺳﻴﻮﻧﻴﺴﻢ ﺍﻧﺘﺰﺍﻋﻰ ﻣﻰﺩﺍﻧﻨﺪ؛ ﺟﻨﺒﺸﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻨﺮ ﺩﻫﻪ 1950 ﺣﻜﻤﻔﺮﻣﺎ ﺑﻮﺩ. ﻧﻘﺎﺷﺎﻥ ﺳﺒﻚ ﺍﻛﺴﭙﺮﺳﻴﻮﻧﻴﺴﻢ ﺍﻧﺘﺰﺍﻋﻰ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪﺗ ﺠﺮﺑﻴﺎﺕ ﺍﺣﺴﺎﺳﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﻭﺵﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻠﻖ ﺍﺛﺮ ﺑﻪ ﺫﻫﻨﺸﺎﻥ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻜﺎﻥﻫﺎﻯ ﺳﺮﻳﻊ ﻭ ﺷﺪﻳﺪ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ ﻳﺎ ﻗﻄﺮﻩﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﻮﻡ ﻣﻰﭼﻜﺎﻧﺪﻧﺪ، ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻛﻨﻨﺪ. ﺍﻳﻦ کﺎﺭ ﺿﻤﻴﺮ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻧﻘﺎﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺧﻠﻖ ﺷﺪﻩ ﺳﻬﻴﻢ ﻣﻰﻛﺮﺩ. ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﻰﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻠﻖ ﺍﺛﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻭ ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ.5 ﺩﺭ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﻃﺮﻓﺪﺍﺭﺍﻥ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻝ ﺁﺭﺕ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺷﺨﺼﻰ ﻭ ﺑﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻧﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺭﻭﺵ ﻣﻨﻄﻘﻰ ﻭ ﻣﻔﺎﻫﻴﻢ ﻓﻴﺰﻳﻚ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺼﺎﻋﺪﻫﺎﻯ ﺭﻳﺎﺿﻰ ﻭﺟﺎﺫﺑﻪ ﺑﻮﺩ. ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﺖﻫﺎ ﺍﺯ ﺧﻂﻫﺎﻯ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﺮﺍﺣﻰﻫﺎﻯ ﺻﻨﻌﺘﻰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪﻭ ﺑﻬﺮﻩﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺯﻫﻨﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﺗﺠﺎﺭﻯ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻫﻨﺮ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻝ ﺩﻭ ﻭﻳﮋﮔﻰ ﻋﻤﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻓﻴﺰﻳﻚ ﺩﺭ ﺧﻠﻖ ﺁﺛﺎﺭ ﻭ ﺩﻭﻡ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻌﺎﺭﻩﻫﺎ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ. ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻪﺑﺮﻫﻤﻴﻦ ﺍﺻﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﻯ ﺳﻄﻮﺡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭگ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺣﻮﺯﻩ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﻧﺎﻟﺪ ﺟﺎﺩ ﻣﺠﺴﻤﻪﺳﺎﺯ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰ- ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻟﻪﻫﺎﻯ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﻯ ﺧﻮﺩ(ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺷﻴ ﺧﺎﺹ 1965) ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﻫﻨﺮﻯ ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬﺍﺭ ﺑﻮﺩ–ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻭ ﺗﺒﻴﻴﻦﻛﺮﺩ. ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎﻯ ﺟﺎﺩ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﻫﻨﺪﺳﻰ ﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺳﺮﻯ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.6 ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺗﺎ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺩﻫﻪ 1960 ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺳﺮﻯﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﻣﻜﻌﺐﻫﺎ ﻭ ﻣﺴﺘﻄﻴﻞﻫﺎﻯ ﻓﻠﺰﻯ ﻭ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺭﻧﮓ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ. ﺍﻭ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺣﺬﻑﻛﺮﺩﻥ ﭘﺎﻳﻪﻫﺎ ﻭ ﻭﺳﺎﻳﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺎ ﺍﺛﺮ ﻛﻤﻚ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻓﺮﺍﻧﻚ ﺍﺳﺘﻼ ﻧﻘﺎﺵ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰ، ﺑﺎ ﻧﻘﺎﺷﻰﻫﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻧﻮﺍﺭﻫﺎﻯ باﺭﻳﻚ - ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻗﺪﻳﻤﻰﺗﺮﻳﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ 1959 ﻣﻰ ﺭﺳﺪ - ﻛﻤﻚ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﻘﺎﺷﻰ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻝ ﻛﺮﺩ. ﭼﻨﺪﻯ ﺑﻌﺪ ﺍﺳﺘﻼ ﺷﻜﺎﻑﻫﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻂﻫﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﺮﺩ، ﺷﻜﺎﻑﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺭﻭﻯ ﻣﺤﻴﻂ ﺑﻮﻡ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ. ﺑﻮﻡﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﻨﻄﻖ ﻧﻘﺎﺷﻰ ﻭ ﺗﺮﻛﻴﺐﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰﺷﺪﻭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺍﺯ ﻧﻘﺎﺷﻰ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. ﺍﻳﻦ ﺁﺛﺎﺭ ﺑﻪ ﺛﺒﺖ ﻳﻚ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﺘﻰ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻛﻪ ﻫﻨﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﻣﻨﻄﻖ ﻫﺮ ﺍﺛﺮ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﻮﺩ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﻳﻚ ﺭﻭﺵ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺑﻴﺮﻭﻧﻰ ﺁﻥ، ﻛﻤﻚ ﺷﺎﻳﺎﻧﻰ ﻛﺮﺩ. ﺍﺳﺘﻼ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺟﻤﻼﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﺖﻫﺎ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: «ﭼﻴﺰﻳﻜﻪ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﺪ.» 7 ﻧﻘﺎﺷﺎﻥ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻰ ﺟﻮ ﺑﺎﺋﺮ ﻭ ﺍﻟﺴﻮﺭﺙ ﻛﻠﻰ ﻭ ﻣﺠﺴﻤﻪﺳﺎﺯﺍﻧﻰ ﭼﻮﻥ ﺗﻮﻧﻰ ﺍﺳﻤﻴﺖ ﻭ ﺭﺍﺑﺮﺕ ﻣﻮﺭﻳﺲ ﻧﻴﺰ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬﺍﺭﻯ ﺑﻪ ﺭﻭﺵ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﺷﻜﺎﻝ ﻫﻨﺪﺳﻰ ﺑﺎ ﻟﺒﻪﻫﺎﻯ ﺗﻴﺰ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺵ ﻣﻴﻨﻴﻤﺎﻟﻴﺴﺖﻫﺎ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﻴﻦ ﻧﻘﺎﺷﺎﻥ ﺑﻰﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﺠﺴﻤﻪﺳﺎﺯ ﻣﺸﻬﻮﺭﺩﻳﻮﻳﺪ ﺍﺳﻤﻴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺩﻫﻪ 1960 ﻋﻤﺪﻩ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭا ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﻭ ﻣﺮﺑﻊ ﺧﻠﻖ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺩ ﺭﻳﻨﻬﺎﺭﺕ ﻧﻘﺎﺷﻰ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺑﻮﻡ ﻫﺎﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﺭﻧﮕﺶ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ، ﺩﻭ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ ﭘﻴﺸﮕﺎﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ.8

فوريه سال 1619 ناخداي يك كشتي هلندي 20 سياهپوست را كه در آفريقا شكار شده بودند به آمريكاي شمالي (ويرجينيا) رسانید و به مهاجران انگليسي اين منطقه فروخت و با اين عمل كار انتقال برده از آفريقا به آمريكا آغاز شد. مهاجران انگليسي درسال 1607 وارد ويرجينيا شده بودند. بوميان آمريكاي شمالي (سرخپوستان) مطلقا حاضر به كاركردن براي مهاجران نبودند. این بوميان نزدیک به سه قرن با مهاجران اروپایی سر جنگ داشتند و آنان را متجاوز به خاک و تصرف اراضی و املاکشان مي دانستند. همزمان با انتقال 20 برده سياه، يك كشتي انگليسي هم 90 زن اروپايي را به جيمزتاون [نخستین آبادی مهاجران در ويرجينيا» منتقل كرد كه مي توان گفت آنان هم به صورتي واگذار شدند. در آن زمان انتقال آن قبيل زنان سفيد پوست به آمريكاي شمالي امري عادي بود تا به همسري مردان مهاجر (انگليسي) درآيند. هريك از اين زنان در برابر دريافت 200 پاوند (ليره انگليسي) واگذار مي شدند كه به جاي پول، توتون و بعدا پنبه تحويل مي شد. شرط معامله اين زنان اين بود كه متقاضي در كليسا حاضر شود و با زن مورد نظر ازدواج كند. بنابراين، به يك مرد بيش از يك زن واگذار نمي شد. زن پس از ازدواج آزاد مي شد و برده نبود. در همان زمان [قرن هفدهم]، كساني هم در اروپا بودند كه به عنوان داوطلب نوكري (سِروانت) به آمريكاي شمالي مهاجرت مي كردند و اينان تا زماني كه هزينه سفر خود [از اروپا به آمريكا] را با ارباب تصفيه نمي كردند در حكم برده او بودند؛ با اين تفاوت كه ارباب نمي توانست آنان را بفروشد و يا نسبت به ايشان تعدّي كند.