Mohammad Aref 120452 اشتراک گذاری ارسال شده در 25 بهمن، ۱۳۹۳ مقاله از تحریم صورتگری تا صورت‌نگاری عریان:نگاهی به سیر تحول نمایش پیکرة انسان در تاریخ هنر و به ویژه ایران مرزهای تلقی ادیان از پیکرة انسانی،گاه مقدس به عنوان تمثیلی از صورت الهی و گاه مذموم به سبب نمایش حالات گناهآلود و خودنمایانه بشر، بحث دربارة هنر انساننما را مورد توجه قرار میدهد. از هنر پیشاتاریخی تا هنر معاصر، موضوع تصویر انسان در کانون اهمیت قرار دارد؛ در پارهای مواقع، همچون هنر انسان غارنشین، تصویرسازی عصر آخناتون در مصر، آیین بودا، دین یهود، دین اسلام و جنبش شمایلشکنی بیزانس، تمثالسازی انسان دارای حرمت و گاه ممنوعیت است؛ و در پارهای دیگر چون یونان باستان، هند باستان، آیین ویشنوپرستی و عصر رنسانس، نمایش پیکرة برهنة انسانی، آزادانه موضوع هنر قرار میگیرد. در این مقاله، پس از مطالعه رویکرد ادیان مختلف در باب تمثالسازی انسان، تضاد و تناقض در معنای برهنگی و دوگانگی دلالت این مفهوم از لحاظ واژهشناختی بررسی میشود، سپس با نگاهی دقیقتر به هنر ایران، پس از مطالعه تاریخچة تصاویر عریان، به تغییر نگرش هنرمند عصر قاجار در باب تصاویر انسانی پرداخته میشود. خوانش ایرانی از اومانیسم غربی، جایگاه انسان را تغییر داد و ضمن آرمانزدایی از آن، وجوه مادی زندگی بشر را در مرکز توجه قرار داد؛ مفاهیم معنوی جای خود را به گرایشات مادی و انسانمحور جدید بخشید؛ این روند موضوعات بدیعی چون برهنهنگاری را به عرصة نقاشی قاجاری وارد نمود. کلیدواژگان: واژه های کلیدی تحریم صورتگری؛ هنر در ادیان؛ هنر پیکرنما؛ صورت‌نگاری عریان؛ هنر قاجار نویسندگان: مینا محمدی وکیل؛ حسن بلخاری قهی دانلود مقاله لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده