مجید بهره مند 43,111 اشتراک گذاری ارسال شده در 19 آذر، ۱۳۹۲ ﺩﻭ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ٩٠ ﺳﺎﻟﻪ، ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﺑﻬﻤﻦ ﻭ ﺧﺴﺮﻭ، ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﮒ ﺑﻮﺩ، ﺧﺴﺮﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ. ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺧﺴﺮﻭ ﮔﻔﺖ : » ﺑﻬﻤﻦ ﺟﺎﻥ، ﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻯ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻳﻢ . ﻟﻄﻔﺎً ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﻓﺘﻰ، ﻳﮏ ﺟﻮﺭﻯ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﺎﺯﻯ ﮐﺮﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ؟« . ﺑﻬﻤﻦ ﮔﻔﺖ : » ﺧﺴﺮﻭ ﺟﺎﻥ، ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻰ . ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺵ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﮑﺎﻧﺶ ﺑﻮﺩ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻬﺖ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ «. . ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﻤﻦ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﻓﺖ. . ﻳﮏ ﺷﺐ، ﻧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻯ ﺷﺐ، ﺧﺴﺮﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻳﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺮﻳﺪ . ﻳﮏ ﺷﯽﺀ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﭼﺸﻤﮏ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﺯﺩ : ﺧﺴﺮﻭ، ﺧﺴﺮﻭ ... ﺧﺴﺮﻭ ﮔﻔﺖ : ﮐﻴﻪ؟ ﻣﻨﻢ، ﺑﻬﻤﻦ. ﺗﻮ ﺑﻬﻤﻦ ﻧﻴﺴﺘﻰ، ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺮﺩﻩ! ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻬﻤﻨﻢ ... ﺗﻮ ﺍﻻﻥ ﮐﺠﺎﻳﯽ؟ ﺑﻬﻤﻦ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ! ﻭ ﭼﻨﺪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻳﮏ ﺧﺒﺮ ﺑﺪ ﺑﺮﺍﺕ ﺩﺍﺭﻡ. ﺧﺴﺮﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻭﻝ ﺧﺒﺮﻫﺎﻯ ﺧﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ. ﺑﻬﻤﻦ ﮔﻔﺖ : ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻫﻢ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺗﻴﻤﯽ ﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺣﺘﻰ ﻣﺮﺑﻰ ﺳﺎﺑﻘﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ . ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﻑ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﺒﺮﻯ ﻧﻴﺴﺖ . ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﺎﺯﻯ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻳﻢ. ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺑﺎﺯﻯ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺁﺳﻴﺐ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﺪ. ﺧﺴﺮﻭ ﮔﻔﺖ: ﻋﺎﻟﻴﻪ ! ﺣﺘﻰ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻳﺪﻡ ! ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺁﻥ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻯ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﭼﻴﻪ؟ ﺑﻬﻤﻦ ﮔﻔﺖ : ﻣﺮﺑﯿﻤﻮﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺯﻯ ﺟﻤﻌﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺗﻮﻯ ﺗﻴﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ نقل قول لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده
به گفتگو بپیوندید
هم اکنون می توانید مطلب خود را ارسال نمایید و بعداً ثبت نام کنید. اگر حساب کاربری دارید، برای ارسال با حساب کاربری خود اکنون وارد شوید .