مجید بهره مند 43111 اشتراک گذاری ارسال شده در 19 آذر، ۱۳۹۲ ﺩﻭ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ٩٠ ﺳﺎﻟﻪ، ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﻯ ﺑﻬﻤﻦ ﻭ ﺧﺴﺮﻭ، ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﮒ ﺑﻮﺩ، ﺧﺴﺮﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ. ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺧﺴﺮﻭ ﮔﻔﺖ : » ﺑﻬﻤﻦ ﺟﺎﻥ، ﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺳﺎﻟﻬﺎﻯ ﺳﺎﻝ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻳﻢ . ﻟﻄﻔﺎً ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﻓﺘﻰ، ﻳﮏ ﺟﻮﺭﻯ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﺎﺯﻯ ﮐﺮﺩ ﻳﺎ ﻧﻪ؟« . ﺑﻬﻤﻦ ﮔﻔﺖ : » ﺧﺴﺮﻭ ﺟﺎﻥ، ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻰ . ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺵ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﮑﺎﻧﺶ ﺑﻮﺩ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻬﺖ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ «. . ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﻤﻦ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﻓﺖ. . ﻳﮏ ﺷﺐ، ﻧﻴﻤﻪ ﻫﺎﻯ ﺷﺐ، ﺧﺴﺮﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻳﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺮﻳﺪ . ﻳﮏ ﺷﯽﺀ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﭼﺸﻤﮏ ﺯﻥ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﺯﺩ : ﺧﺴﺮﻭ، ﺧﺴﺮﻭ ... ﺧﺴﺮﻭ ﮔﻔﺖ : ﮐﻴﻪ؟ ﻣﻨﻢ، ﺑﻬﻤﻦ. ﺗﻮ ﺑﻬﻤﻦ ﻧﻴﺴﺘﻰ، ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺮﺩﻩ! ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﻬﻤﻨﻢ ... ﺗﻮ ﺍﻻﻥ ﮐﺠﺎﻳﯽ؟ ﺑﻬﻤﻦ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ! ﻭ ﭼﻨﺪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻳﮏ ﺧﺒﺮ ﺑﺪ ﺑﺮﺍﺕ ﺩﺍﺭﻡ. ﺧﺴﺮﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻭﻝ ﺧﺒﺮﻫﺎﻯ ﺧﻮﺏ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ. ﺑﻬﻤﻦ ﮔﻔﺖ : ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻫﻢ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺗﻴﻤﯽ ﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺣﺘﻰ ﻣﺮﺑﻰ ﺳﺎﺑﻘﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ . ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﻑ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﺒﺮﻯ ﻧﻴﺴﺖ . ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﺎﺯﻯ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻳﻢ. ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﺑﺎﺯﻯ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺁﺳﻴﺐ ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﺪ. ﺧﺴﺮﻭ ﮔﻔﺖ: ﻋﺎﻟﻴﻪ ! ﺣﺘﻰ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻳﺪﻡ ! ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺁﻥ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻯ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻰ ﭼﻴﻪ؟ ﺑﻬﻤﻦ ﮔﻔﺖ : ﻣﺮﺑﯿﻤﻮﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺯﻯ ﺟﻤﻌﻪ ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺗﻮﻯ ﺗﻴﻢ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده