*Polaris* 19606 اشتراک گذاری ارسال شده در 17 فروردین، ۱۳۹۲ شکسپیر در بسیاری از آثار مشهور و شاهکارهای ادبی خود همیشه از بانویی سیاه پوش یاد می‌کند که بعضی اوقات شعرهای خود را با او آغاز یا به اتمام می‌رساند. قرن ها این مسئله برای کارشناسان ادبی به معمایی تبدیل شده بود که ظاهراً مورخ انگلیسی در کتاب جدید خود آن را آشکار کرده است. وی ادعا می کند که زن الهام بخش شعرهای شکسپیر در حقیقت همسر خوشگذران یک مترجم ایتالیایی بوده است که بعدها روابطی عاشقانه با بزرگترین شاعر ادبیات انگلیس برقرار می کند و همین رابطه مخفی و قوی موجب پیدایش شعرهای بعدی شکسپیر می شود. دکتر «آبری بورل» مورخ ادبیات انگلیس در کتاب جدید خود با عنوان «معشوقه شکسپیر» بر این باور است که این بانوی سیاه پوش شعرهای شکسپیر در حقیقت آلین فلوریو، همسر یک مترجم ایتالیایی بوده است که شیفته شعرهای شکسپیر می شود و شوهرش را ترک کرده و به او خیانت می کند. دکتر بورل که سالها از عمر خود را صرف مطالعه و تحقیق در آثار، بیوگرافی و دست نوشته های شخصی شکسپیر کرده است، می گوید سالها برای پیدا کردن بانوی سیاه پوش، فکر خود را معطوف هشت نفر کرده بود که در اطراف شکسپیر با او رابطه داشتند که این لیست هشت نفری شامل همسر او نیز می شدند ولی بعد از مطالعات فراوان به این نتیجه رسیده است که همسرش نمی تواند بانوی سیاه پوش باشد چراکه طبق نوشته های شکسپیر موهای این بانو سیاه بوده و این در حالی است که همسرش موهای سیاه نداشته است. شکسپیر در شعرهای خود بانوی سیاه پوش را با موهایی سیاه طوری توصیف می کند که هرگز در همسر او دیده نشده بود. بر اساس نوشته های شکسپیر او برای اولین بار آلین را در مهمانی «تیچفلد» خانه اشرافی کنت ساتهمپتون ملاقات می کند و رابطه آنها بعد از آن ملاقات بیشتر می شود و به جایی می رسد که الهام‌بخش شعرهای شاعر انگلیسی می شود. قبل از این در بسیاری از کتابهای منتقدین و کارشناسان ادبیات انگلیس از این زن به عنوان زنی مرموز در تاریکی خطاب می شد که هویتش معلوم نبوده است ولی ظاهراً اسناد و بررسی های دکتر بورل با واقعیت مطابقت می کند و گفته می شود حتی اشراف زادگان انگلیسی نیز شیفته این زن شده بودند. شعرهای 127 تا 154 شکسپیر به بانوی تاریکی معروف شده است که شاعر از معشوقه ای زیبا ولی مرموز صحبت می کند که دارای موها و چشم‌های سیاه است. شکسپیر در بخشی از این شعرها می نویسد: «چشمان معشوقه من اصلاً شبیه خورشید نیستند/ مرجان بیشتر از لب های او قرمزی ندارد...» وی در غزل 130 خود این طور نتیجه می گیرد که «و در بهشت رویاهایم عشقی مانند عشق من نایاب است.» در سطرهای بعدی شکسپیر درباره رابطه نزدیک با این بانوی تاریکی بحث می کند که کارشناسان ادبی همه آنها را با تمثیل ها و استعاره های ادبی اشتباه می گرفتند. در اسناد و نوشته های تاریخی اطلاعات محدودی درباره روابط خصوصی شکسپیر آمده است. وی در سال 1582 با آنا هاتوی ازدواج کرد که حاصل آن سه فرزند بود و در وصیتنامه خود شکسپیر تنها یک تختخواب درجه دو برای همسرش گذاشته بود! گردآوری:گروه فرهنگ و هنر سیمرغ 1 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده