Ka!SeR 1333 اشتراک گذاری ارسال شده در 9 شهریور، ۱۳۸۹ در دوردست باغ برهنه چکاوکی بر شاخه می سراید این چند برگ پیر وقتی گسست از شاخ آندم جوانه های جوان باز می شود بیداری بهار آغاز می شود 3 لینک به دیدگاه
Astraea 25351 اشتراک گذاری ارسال شده در 9 شهریور، ۱۳۸۹ دير گاهي است که چون من همه رارنگ خاموشي بر طرح لب است جنبشي نيست در اين خاموشي؛دست ها، پاها در قير شب است. سهراب 2 لینک به دیدگاه
Ka!SeR 1333 اشتراک گذاری ارسال شده در 9 شهریور، ۱۳۸۹ تو نمي‌داني نگاهِ بي‌مژه‌ي محکومِِ يک اطمينان وقتي که در چشمِِ حاکمِ يک هراس خيره مي‌شود چه دريایِی‌ست! تو نمي‌داني مُردن وقتي که انسان مرگ را شکست داده است چه زنده‌گي‌ست! 2 لینک به دیدگاه
Astraea 25351 اشتراک گذاری ارسال شده در 9 شهریور، ۱۳۸۹ ترس کجاست؟زمانیکه من حامل عشق و دوستی انسانها هستم. نفرت کجاست؟وقتی که من حامل بخشش و گذشت هستم. 2 لینک به دیدگاه
Ka!SeR 1333 اشتراک گذاری ارسال شده در 9 شهریور، ۱۳۸۹ مردی که تنها به راه میرود با خود میگوید در کوچه میبارد و گرما در خانه نیست حقیقت از شهر زندگان گریخته است،من با تمامِ حماسه ام به گورستان خواهم رفت وتنها چرا که به راستی، کدامین همسفر میتوان اطمینان داشت؟ و به راستی آنکه در این راه قدم برمی دارد به همسفری چه حاجت است؟ 2 لینک به دیدگاه
Astraea 25351 اشتراک گذاری ارسال شده در 9 شهریور، ۱۳۸۹ ترا به خدا... اگر جایی دیدی حقی می‌فروختند برایم بخر... تا در غذا بریزم ترجیح می‌دهم خودم قبل از دیگران حقم را بخورم ! سر آخر اگر پولی برایت ماند برایم یک پلاکارد بخر به شکل گردنبند، بیاویزم به گردنم.... و رویش با حروف درشت بنویسم: من یک انسانم من هنوز یک انسانم من هر روز یک انسانم! 2 لینک به دیدگاه
Ka!SeR 1333 اشتراک گذاری ارسال شده در 9 شهریور، ۱۳۸۹ من نمی دانم که چرا می گویند : اسب حیوان نجیبی است کبوتر زیباست و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید واژه ها را باید شست ... 2 لینک به دیدگاه
Astraea 25351 اشتراک گذاری ارسال شده در 9 شهریور، ۱۳۸۹ تو و دوستی، خدا را چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی به شکوفه‌ها، به باران برسان سلام ما را 2 لینک به دیدگاه
Ka!SeR 1333 اشتراک گذاری ارسال شده در 9 شهریور، ۱۳۸۹ اه اگر آزادی سرودی می خواند کوچک همچون گلوگاه پرنده ای هیچ کجا دیواری فرو ریخته برجای نمی ماند سالیان بسیاری نمی بایست دریافتی را که هر ویرانه نشان از غیاب انسانی است .. 2 لینک به دیدگاه
Astraea 25351 اشتراک گذاری ارسال شده در 9 شهریور، ۱۳۸۹ ای کاش... ای کاش آدمی وطنش رامثل بنفشه ها (در جعبه های خاک) یک روز می توانست همراه خویشتن ببرد هر کجا که خواست، در روشنایی باران،در آفتاب پاک.... 2 لینک به دیدگاه
farzaneh.y 2170 اشتراک گذاری ارسال شده در 22 شهریور، ۱۳۸۹ کاش اینجا در بستر پر علف تاریکی نچکیده بودم... فانوسص از من میگریزد چگونه برخیزم؟ به استخوان سرد علف ها چسبیده ام و دور از من فانوس در گهواره ی خروشان دریا شست و شو میکند.... 2 لینک به دیدگاه
farzaneh.y 2170 اشتراک گذاری ارسال شده در 30 شهریور، ۱۳۸۹ کسی چیزی نگفت خودم زدم دنگ...دنگ... ساعت گیج زمان در شب عمر میزند پی در پی زنگ زهر این فکر که این دم گذر است میشود نقش به دیوار رگ هستی من لحظه ام پر شده از لذت یا به زنگار غمی آلوده است لیک چون باید این دم گذرد پس اگر می گریم گریه ام بی ثمر است و اگر می خندم خنده ام بیهوده است دنگ...دنگ.. لحظه ها می گذرد آنچه بگذشت نمی آید باز قصه ای هست که هرگز دیگر نتواند شد آغاز مثل این است که یک پرسش بی پاسخ بر لب سرد زمان ماسیده است تند بر میخیزم تا به دیوار همین لحظه که در آن همه چیز رنگ لذت دارد آویزم آنچه می ماند از این جهد به جای خنده لحظه پنهان شده از چشمانم و آنچه بر پیکر او می ماند نقش انگشتانم دنگ... فرصتی از کف رفت قصه ای گشت تمام لحظه باید پی لحظه گذرد تا که جان گیرد در فکر دوام این دوامی که درون رگ من ریخته زهر وارهانیده از اندیشه من رشته حال وز رهی دور و دراز داده پیوندم با فکر زوال پرده ای می گذرد پرده ای می آید می رود نقش پی نقش دگر رنگ میلغزد بر رنگ ساعت گیج زمان در شب عمر میزند پی در پی زنگ دنگ...دنگ.... دنگ... خسته شدمممممم چقدر زیاد بود اما خیلی قشنگههههه...ببخشیییید 3 لینک به دیدگاه
mehdi_61 141 اشتراک گذاری ارسال شده در 31 شهریور، ۱۳۸۹ گياه تلخ افسوني! شوكران بنفش خورشيد را در جام سپيد بيابان ها لحظه لحظه نوشيدم و در آيينه نفس كشنده سراب تصوير ترا در هر گام زنده تر يافتم. در چشمانم چه تابش ها كه نريخت! و در رگ هايم چه عطش ها كه نشكفت! آمدم تا ترا بويم، و تو زهر دوزخي ات را با نفسم آميختي به پاس اين همه راهي كه آمدم. غبار نيلي شب ها را هم مي گرفت و غريو ريگ روان خوابم مي ربود. چه رؤياها كه پاره نشد! و چه نزديك ها كه دور نرفت! و من بر رشته صدايي ره سپردم كه پايانش در تو بود. آمدم تا ترا بويم، و تو زهر دوزخي ات را با نفسم آميختي به پاس اين همه راهي كه آمدم. ديار من آن سوي بيابان هاست. يادگارش در آغاز سفر همراهم بود. هنگامي كه چشمش بر نخستين پرده بنفش نيمروز افتاد از وحشت غبار شد و من تنها شدم. چشمك افق ها چه فريب ها كه به نگاهم نياويخت! و انگشت شهاب ها چه بيراهه ها كه نشانم نداد! آمدم تا تو را بويم، وتو : گياه تلخ افسوني! به پاس اين همه راهي كه آمدم زهر دوزخي ات را با نفسم آميختي، به پاس اين همه راهي كه آمدم سهراب 3 لینک به دیدگاه
Ka!SeR 1333 اشتراک گذاری ارسال شده در 12 مهر، ۱۳۸۹ من نمی دانم که چرا می گویند : اسب حیوان نجیبی است کبوتر زیباست و چرا در قفس هیچ کسی کرکس نیست گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید واژه ها را باید شست سهراب سپهری 1 لینک به دیدگاه
farzaneh.y 2170 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 مهر، ۱۳۸۹ تو اگر در تپش باغ خدارا ديدي همت كن و بگو ماهي ها حوضشان بي آب است... 1 لینک به دیدگاه
Ka!SeR 1333 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 مهر، ۱۳۸۹ ترا من چشم در راهم شباهنگام که می گیرند در شاخ « تلاجن» سایه ها رنگ سیاهی وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم ترا من چشم در راهم. شباهنگام.در آندم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام گرم یاد آوری یا نه من از یادت نمیکاهم ترا من چشم در راهم نیما یوشیج 1 لینک به دیدگاه
goldstone 113 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 مهر، ۱۳۸۹ میتراود مهتاب. میدرخشد شبتاب،. نیست یکدم شکند خواب به چشم کس و لیک. غم این خفته چند. خواب در چشم ترم میشکند. نگران با من استاده سحر 1 لینک به دیدگاه
farzaneh.y 2170 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 مهر، ۱۳۸۹ ميگن اين دنيا ديگه مثل قديما نميشه دل اين آدما زشته ديگه زيبا نميشه... لینک به دیدگاه
farzaneh.y 2170 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 مهر، ۱۳۸۹ خب من دير جنبيدم... رخت ها را بكنيم آب در يك قدمي است... روشني را بچشيم شب يك دهكده را وزن كنيم خواب يك آهو را گرمي لانه لك لك را ادراك كنيم روي قانون چمن پا نگذاريم.... لینک به دیدگاه
میلاد 24047 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 مهر، ۱۳۸۹ مثل بال حشره وزن سحر را مي دانم. مثل يك گلدان ، مي دهم گوش به موسيقي روييدن. مثل زنبيل پر از ميوه تب تند رسيدن دارم. مثل يك ميكده در مرز كسالت هستم. مثل يك ساختمان لب دريا نگرانم به كشش هاي بلند ابدي. 1 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده