ساخت نخستين چسب رسانا براي اتصال

[azarafrooz 14,221]

نانوبلورها يا همان نانوذرات بلورينه‌ي فلزي (از کادميوم گرفته تا سيليسيوم) را مي‌توان به‌دقت و با اندازه و شکل کنترل‌شده‌اي رشد داد. ليگاندهاي آلي که معمولاً در کنترل و پايدارسازي نانوبلورها به هنگام سنتز استفاده مي‌شوند، موجب ساندويچ شدن اين نانوبلورها بين لايه‌هاي عايق گشته، به اين ترتيب اگرچه هر کدام از اين آنها به‌تنهايي موادي نيمه‌رسانا به شمار مي‌روند و کاربردهاي زيادي همچون استفاده در ساخت نقاط کوانتومي يا علامت‌گذارهاي زيسي فلورسنت دارند؛ ناممكن بودن عبور بارهاي الکتريکي از ميان اين لايه‌هاي عايق، موجب مي‌گردد تا اين مواد به‌رغم خواص نوري فوق‌العاده، تاكنون کاربرد چنداني در ساخت پيل‌هاي خورشيدي يا ترانزيستورها نداشته باشند.

 

براي رفع اين مشکل ماکسيم کووالنکو و همکارانش در دانشگاه شيکاگو، براي اتصال نانوبلورها، موفق به ساخت نوعي چسب الکترونيکي که استفاده از آن موجب افزايش قابل توجه رسانش اين ساختارهاي نانوبلوري مي‌گردد. اين محققان اميدوارند اين اختراع در کنار خواص اپتيکي و الکتريکي منحصربه‌فرد نانوبلورها، زمينه‌ي مناسبي براي کاربرد آنها در ابزارهاي نشر نور يا پيل‌هاي خورشيدي فراهم آورد و به اين ترتيب بتوان مواد الکترونيکي جديدي براي پيل‌هاي فوتوولتائيک يا ترموالکتريک ساخت.

 

آنها به اين منظور به جاي ليگاندهاي آلي از ترکيبات کالکوژني فلزي استفاده کردند که در عين حفظ همان کارايي ليگاندها، امکان انتقال بارهاي الکتريکي بين نانوبلورها را نيز فراهم مي‌‌آورد. آنها توانستند به کمک يک فرايند تبادلي، به جاي ليگاندهاي آلي، از نوعي ترکيب سولفيد قلع روي نانو بلورهاي طلا استفاده كنند و با حرارت دادن تدريجي آن، ساختارهاي کندوشكل روي نانوذرات طلا ايجاد نمايند. اين ساختارها ـ که با ليگاندهاي سنگين باردار احاطه شده بودند ـ يک ترکيب جامد فلزي بسيار رسانا را ايجاد مي‌كند.

 

اين دانشمندان هم‌اکنون بلورها و ترکيبات ديگري را نيز در دست بررسي دارند و اطمينان دارند که از اين روش مي توان در بسياري از سيستم‌هاي ديگر استفاده كرد.