Mohammad Aref 120,438 اشتراک گذاری ارسال شده در 28 شهریور، ۱۳۹۱ الگوي توسعه مبتني بر حمل و نقل همگاني يكي از الگوهاي توسعه شهري است كه بر محوريت حمل و نقل عمومي استوار است. امروزه اين رويكرد در بسياري از شهرها، در سراسر جهان مورد استفاده قرار ميگيرد. توسعه مبتني بر حمل و نقل همگاني با محوريت مترو نمونه اي مناسب از چنين توسعه اي است. با وجود پتانسيل هاي چنين توسعهاي و امكان بهره مندي از مزاياي آن، شهر تهران نتوانسته است از مسيرهاي حمل و نقل عمومي مانند مترو و حمل و نقل سريع اتوبوس در جهت نيل به چنين رويكردي در توسعه استفاده كند. بدين ترتيب وجود مترو در محلات شهري تهران نه تنها در ايجاد محلات جذاب، انسان محور و مبتني بر رويكرد توسعه پايدار موثر نبوده، بلكه مشكلات ترافيكي و اجتماعي فراواني را نيز بر محلات بلافصل آن تحميل كرده است. هدف اين مقاله بررسي مفهوم، ويژگي و مزاياي توسعه مبتني بر حمل و نقل همگاني و در عين حال بررسي نمونه اي از شهرها و پروژهه اي انجام شده با چنين رويكردي است. در عين حال تأثيرات وجود ايستگاههاي مترو تهران بر محلات از ديدگاه توسعه مبتني بر حمل و نقل همگاني نيز به وسيلة پيمايش ميداني و تحليل روابط همبستگي در دو نمونه ايستگاه مترو شريف و علم و صنعت ايران 1 مورد توجه قرار ميگيرد. نتيجه بررسي دو نمونه، حاكي از آن است كه مسيرهاي حمل و نقل عمومي در شهر تهران، ويژگي هاي توسعه بر پايه حمل و نقل عمومي را دارا نبوده و در عين حال بعضا در تضاد با مفهوم محله قرار دارد. به علاوه ويژگي هاي مجتمع هاي ايستگاهي را نداشته و قابليت تبديل شدن به يك مركز فعال مدني و اجتماعي را نيز ندارد؛ به صورتيكه تعداد بسياري از پرسش شوندگان اذعان دارند كه محدوده ايستگاهي مناسبي، اطراف ايستگاه مترو وجود ندارد و در شرايط كنوني پتانسيل اين فضاها براي ايجاد مركز محله بسيار نامناسب ارزيابي ميشود. کلیدواژه: الگوي توسعه، توسعه مبتني بر حمل و نقل همگاني، حمل و نقل عمومي، مترو نویسندگان: مصطفی عباس زادگان، راضیه رضازاده، مریم محمدی دانلود مقاله 3 نقل قول لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده
به گفتگو بپیوندید
هم اکنون می توانید مطلب خود را ارسال نمایید و بعداً ثبت نام کنید. اگر حساب کاربری دارید، برای ارسال با حساب کاربری خود اکنون وارد شوید .