پروانه‌ها با کمک بالهایشان به صداها گوش می‌دهند

[Iman-Emperatour 4,937]

 

گونه های ویژه ای از پروانه ها در بالهای خود گوشهای بسیار کوچکی دارند که می توانند با کمک آنها گام بالا و پایین صوتها را از یکدیگر تشخیص داده و به این شکل از نزدیک شدن پرندگان آگاه شوند.

دانشمندان تا سال 1912 بر این باور بودند که پروانه ها ناشنوای مطلق هستند تا زمانی که برای اولین بار گوش در پروانه ها شناسایی شد. محققان طی دهه های گذشته با بررسی بر روی آناتومی و ساختار زیستی گوش پروانه ها دریافتند این ویژگی تنها در برخی گونه های خاص از پروانه ها یافت می شود.

آخرین تحقیقات انجام شده بر روی گوشهای موجود بر روی بالهای پروانه ای از مناطق حاره ای به نام مورفو بوده است. در مطالعات جدید محققان دانشگاه بریستول بر روی لایه شنوایی که در لایه زیرین بالهای آبی رنگ این پروانه زیبا قرار گرفته است مشخص شد این لایه بادامی شکل بوده و در مرکز خود برجستگی مشابه زرده تخم مرغ دارد، از همین رو به این غشا لایه "نیم رو" گفته می شود.

امواج صوتی ناشی از آواز پرندگان و یا خرد شدن برگهای پاییزی به این غشا ضربه وارد کرده و به پالسهای عصبی تبدیل می شوند که در نهایت این پالسها توسط سلولهای عصبی جاندار دریافت می شوند. برای درک چگونگی تاثیر لایه نیم رو بر شنوایی پروانه ها محققان اصواتی با فرکانسهای متفاوت را برای پروانه هایی که دامنه شنوایی آنها هزار تا 5 هزار هرتز تخمین زده شده بود پخش کردند و برای مشاهده تغییرات در لایه شنوایی از اسکنرهای لیزری استفاده کردند.

نتیجه این آزمایش نشان داد اصواتی با فرکانسهای پایین تر تنها لایه خارجی غشا و فرکانسهای بالاتر کل ساختار از جمله ساختار کلاهک شکل را دچار ارتعاش می کند. در کل لایه شنوایی در پروانه ها عکس العمل مناسبی نسبت به فرکانسهای پایین تر دارند و این پدیده نشان می دهد گوشهای پروانه ها بیشتر نسبت به این دامنه از صوت حساس هستند.

به گفته دانشمندان پروانه های آبی رنگ مورفو از این توانایی برای تشخیص پرنده های شکارچی استفاده می کنند به این شکل که فرکانسهای بالای صوتی را برابر با حمله پرنده و فرکانسهای پایین تر را برابر بال زدن پرنده می پندارند.

در عین حال فرکانسهای بسیار بالا مانند فرکانسهای آواز پرندگان به پروانه هشدار می دهد که در پناهگاه خود باقی بماند و یا از ترفند استتار مخصوص به خود استفاده کند.