مایا یینگ لین

[Arpak 8511]

مایا یینگ لین؛ هنرمند و معمار، همواره طرح های حماسی و سازگار با زمین رو خلق کرده و هر چند گرایش های معماری او بیشتر در بناهای یادبود خلاصه میشه، ولی شاید در دنیای هنر و معماری معاصر اسم لین رو بتونیم در کنار "ضحی حدید" به کار ببریم.

مجسمه ها، بناهای یادبود، طرح های چند رسانه ای لین همیشه با عناصر طبیعی در هم می آمیخته.

شهرت مایا لین، بیشتر به خاطر برنده شدن در مسابقه ی طراحی بنای یادبود سربازان جنگ ویتنام، در ۲۱ سالگیش هست.

 

 

مایا لین، هنرمند و معمار، هنگامی که در 21 سالگی برنده ی مسابقات سال 1981 برای طراحی بنای یادبود سربازان جنگ ویتنام در شهر واشنگتن شد، به عنوان یک شخصیت جنجال انگیز به زندگی عمومی پای گذاشت. طراحی برانگیزنده و غیرمعمول او، دیواری از سنگ سیاه خارا به شکل ٧ که نام های کشته و ناپدید شدگان آمریکایی جنگ ویتنام بر آن نقش شده است، در آغاز مورد انتقاد برخی از سربازان قدیمی قرار گرفت، ولی امروز، بنای لین یکی از تکان دهنده و نمادین ترین بناهای یادبود در ایالات متحده محسوب می شود.

 

درحالی که نام لین برای همیشه به آن شاهکار برازنده که وی در دوران دانشجویی اش در رشته ی معماری در دانشگاه ییل طراحی کرد، ربط داده خواهد شد، بر حرفه و دلبستگی های او اثراتی به مراتب گسترده تر مترتب است. به عنوان یک مجسمه ساز و هنرمند چند رسانه ای، لین که غالبا" مواد بازیافت شده یا طبیعی را به کار می گیرد، آثاری را خلق می کند که نشان دهنده ی نگرانی او درمورد محیط زیست اند. او یک رشته مبل به نام "زمین مسطح است / نیست" برای شرکت نول طراحی کرده است، و در 1994، زندگیش موضوع یک فیلم مستند به نام "مایا لین: یک بینش نیرومند و روشن" شد و برنده جایزه اسکار بود.

[Arpak 8511]

مایا که اکنون نزدیک به 50 سال دارد، همچنان به طراحی بناهای یادبود ادامه می دهد. طرح های او که منعکس کننده ی تعهدش به محیط زیست هستند، عناصر طبیعی را در هم می آمیزند و با مناظر اطراف یکی شده اند. شاید مشهورترین اثر او پس از بنای یادبود سربازان ویتنام، بنای یادبود حقوق مدنی در مونت گمری، آلاباما باشد. لین که در شهر آتن ایالت اوهایو به دنیا آمد، پدر و مادرش مهاجرانی چینی بودند. او برای خانواده ی خود به خاطر تشویق روحیه ی خلاقش سهم بسیاری قائل است. لین زمان زیادی از کودکیش را همراه با پدرش که متخصص سفال گری و رئیس سابق دانشکده ی هنرهای زیبای دانشگاه اوهایو بود، در محیط دانشگاه گذراند. او یک بار به مصاحبه گری گفت: "من در کارگاه ذوب فلز دانشکده برنز قالب می گرفتم، ولی حتی به ذهنم خطور هم نمی کرد که هنرمندی خواهم شد. " این طرز فکر زمانی که او تحصیلاتش را در دانشگاه ییل آغاز نهاد و معماری و هنر در مرکز مطالعاتش قرار گرفتند، تغییر کرد. لین به یاد می آورد که به عنوان نخستین نسل از آمریکاییان چینی تبار برای همگون شدن در مسیر جامعه ی ایالات متحده سخت کوشید. او گفت: "شاید من در 20 سال اول زندگی ام می خواستم تا حد ممکن آمریکایی باشم. در سنین بیست و سی، شروع به پی بردن به این موضوع کردم که هنر و معماری من تا چه حد از ویژگی های شرقی برخوردارند."

در همان حال، لین به طور روز افزونی خود را از بابت خطر ویرانی دنیای طبیعی نگران یافت. او گفت: " این که ما چگونه خانه ی خود را مورد استفاده قرار می دهیم، چگونه زندگی می کنیم و چگونه سیاره ی خود را به آلودگی می کشیم، وحشتناک است. وقتی من کودک بودم این امری آشکار بود. اکنون آشکارتر هم شده است. "مجسمه ها و بناهای لین و آثار چندرسانه ایش، صرف نظر از شکل آنها، تنها با یک ویژگی به هم پیوسته اند: همه ی آنها از راه ارتقاء هماهنگی با طبیعت، زمین را گرامی می دارند. دیدارکنندگان از بنای یادبود حقوق مدنی سطح سنگ خارای پوشیده از آب این بنا را که جو التیام بخشی را ترویج می کند، بررسی می کنند.

او از منابع الهام بخش گوناگون، ازجمله تپه های خاکی هوپول سرخپوستان، باغ های شنی ژاپنی و هنرمندان سفال گر آمریکایی دهه های 1960 و 1970 یاد می کند. آخرین رده از مجسمه های بزرگ جثه او در نمایشگاه مایا لین به نام چشم اندازهای منظم در گالری هنری کورکوران تا 12 ژوییه 2009 در واشنگتن به نمایش درآمد. لین گفته که به سهم خود امیدوار است بتواند تصور کلی یک بنای یادبود را با خلق چیزی که "هیچ کجا، ولی در همه جا است." دوباره بسازد.

[Arpak 8511]

اگر چنانکه لین می گوید، پنجمین و آخرین بنای یادبودش با قصد پا گذاشتن به مرزهای نو ایجاد شود، او را به طور اجتناب ناپذیری به یادبودهای پیشینش پیوند می دهد: نگرش های بی پروایی که تصور مردم را از آنچه که یک بنای یابود می تواند باشد دوباره شکل می دهد. مونت گمری می نویسد، سازگاری "بنای یادبود سربازان ویتنام با زمین و سازگاری زمین با بنای یادبود "نمایانگر یک روند التیام بخش است. و به همان گونه، بنای یادبود حقوق مدنی که در سال 1989 اهدا شد، تمثیلی از التیام را ارائه می دهد: یک جریان آب که مانند اشک بر سنگ خارای پرداخت شده ای که نام شهروندان جان باخته ی آمریکایی در راه مبارزه برای برابری بر آن نقش شده روان است.. یک نماد جهانی زایش دوباره، جریان آب تجدید عهد بی پایان کشور را با وفاداری مردمش نسبت به آزادی و عدالت در بر می گیرد.

 

 

 

لین هم در سفارش های دولتی و هم کارهایی که به سفارش بخش خصوصی می پذیرد رویکرد منسجمی دارد. او می گوید: "من سعی می کنم به مردم راهی متفاوت برای نگریستن به اطرافشان ارائه دهم. این برای من هنر است."

 

لین به اخذ جوایز و مدال ها و افتخارات زیادی مانند جایزه ی معماری از آکادمی هنر و ادبیات آمریکا، جایزه ی طراحی ریاست جمهوری، مدال افتخار انستیتوی معماری آمریکا، دکترای افتخاری هنر از دانشگاه های هاروارد، ییل، براون، اسمیت و ویلیامز نائل شده است. در سال 2005، خانم مایا لین برای قرار گرفتن در سالن زنان مشهور کشور در نیویورک برگزیده شد. و یک برنامه ی مستند که به دریافت جایزه نائل شد درباره زندگی او تحت عنوان "مایا لین، بینشی نیرومند و روشن" ساخته شد. خود این عنوان از یک سخنرانی خانم لین درباره ی روند طراحی بناهای یابود اخذ شده است.

 

 

 

در کارهای او همواره چشم انداز و دورنمایی وجود دارد و چون به محیط زیست علاقه فراوان دارد، در بسیاری از کارهای خود از مواد طبیعی یا کاغذ های بازیافتی استفاده می کند.

آخرین کار معماری او "موزه چینی های امریکا" هست که ۲۲ سپتامبر ۲۰۰۹ افتتاح شده است.

 

[sam arch 55879]

در ۵ اکتبر ۱۹۵۹ لین در شهر آتن ایالت اوهایو به دنیا آمد. پدر و مادرش مهاجرانی چینی بودند. لین زمان زیادی از کودکی‌اش را همراه ‌پدرش که متخصص سفالگری و رئیس سابق دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه اوهایو بود، در محیط دانشگاه گذراند. او یک‌بار به مصاحبه‌کننده‌ای گفت: «من در کارگاه ذوب فلز دانشکده برنز قالب می‌گرفتم، ولی حتی به ذهنم خطور هم نمی‌کرد که هنرمندی خواهم شد.» این طرز فکر زمانی که او تحصیلاتش را در دانشگاه ییل آغاز کرد و معماری و هنر در مرکز مطالعاتش قرار گرفتند، تغییر کرد.لین به یاد می‌آورد که به عنوان نخستین نسل از آمریکاییان چینی‌تبار برای همگون‌شدن در مسیر جامعۀ ایالات متحده سخت کوشید.

 

او گفت: «شاید من در ۲۰ سال اول زندگی‌ام می‌خواستم تا حد ممکن آمریکایی باشم. در سنین بیست و سی، شروع به پی‌بردن به این موضوع کردم که هنر و معماری من تا چه حد از ویژگی‌های شرقی برخوردارند.»در‌‌ همان حال، لین به‌طور روز افزونی خود را از بابت خطر ویرانی دنیای طبیعی نگران یافت. او گفت: «این‌که ما چگونه خانۀ خود را مورد استفاده قرار می‌دهیم، چگونه زندگی می‌کنیم و چگونه سیارۀ خود را به آلودگی می‌کشیم، وحشتناک است. وقتی من کودک بودم این امری آشکار بود. اکنون آشکار‌تر هم شده است.» مجسمه‌ها و بناهای لین و آثار چندرسانه‌ای‌اش، صرف نظر از شکل آن‌ها، تنها با یک ویژگی به هم پیوسته‌اند: همۀ آن‌ها از راه ارتقاء هماهنگی با طبیعت، زمین را گرامی می‌دارند.او از منابع الهام بخش گوناگون، ازجمله تپه‌های خاکی هوپول سرخپوستان، باغ‌های شنی ژاپنی و هنرمندان سفال‌گر آمریکایی دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ یاد می‌کند.

 

آخرین رده از مجسمه‌های بزرگ جثه او در نمایشگاه مایا لین به نام چشم‌اندازهای منظم در گالری هنری کورکوران تا ۱۲ ژوییة ۲۰۰۹ در واشنگتن به نمایش درآمد.اگر چنان‌که لین می‌گوید، پنجمین و آخرین بنای یادبودش با قصد پا گذاشتن به مرزهای نو ایجاد شود، او را به‌طور اجتناب‌ناپذیری به یادبودهای پیشینش پیوند می‌دهد: نگرش‌های بی‌پروایی که تصور مردم را از آنچه که یک بنای یابود می‌تواند باشد دوباره شکل می‌دهد. مونت گمری می‌نویسد، سازگاری «بنای یادبود سربازان ویتنام با زمین و سازگاری زمین با بنای یادبود» نمایانگر یک روند التیام‌بخش است. و به‌‌ همان گونه، بنای یادبود حقوق مدنی که در سال ۱۹۸۹ اهدا شد، تمثیلی از التیام را ارائه می‌دهد: یک جریان آب که مانند اشک بر سنگ خارای پرداخت شده‌ای که نام شهروندان جان باختۀ آمریکایی در راه مبارزه برای برابری بر آن نقش شده روان است.

 

یک نماد جهانی زایش دوباره، جریان آب تجدید عهد بی‌پایان کشور را با وفاداری مردمش نسبت به آزادی و عدالت در‌بر می‌گیرد.لین در تمامی کار‌هایش رویکرد منسجمی دارد. او می‌گوید: «من سعی می‌کنم به مردم راهی متفاوت برای نگریستن به اطراف‌شان ارائه دهم. این برای من هنر است.»لین به اخذ جوایز و مدال‌ها و افتخارات زیادی مانند جایزة معماری از آکادمی هنر و ادبیات آمریکا، جایزۀ طراحی ریاست‌جمهوری، مدال افتخار انستیتوی معماری آمریکا، دکترای افتخاری هنر از دانشگاه‌های هاروارد، ییل، براون، اسمیت و ویلیامز نائل شده است. در سال ۲۰۰۵، خانم مایا لین برای قرار‌گرفتن در سالن زنان مشهور کشور در نیویورک برگزیده شد. و یک برنامۀ مستند که به دریافت جایزه نایل شد درباره زندگی او تحت عنوان «مایا لین، بینشی نیرومند و روشن» ساخته شد. خود این عنوان از یک سخنرانی خانم لین دربارة روند طراحی بناهای یابود اخذ شده است.در کارهای او همواره چشم‌انداز و دورنمایی وجود دارد و چون به محیط زیست علاقة فراوان دارد، در بسیاری از کارهای خود از مواد طبیعی یا کاغذ‌های بازیافتی استفاده می‌کند.آخرین کار معماری او، «موزة چینی‌های امریکا» است که در ۲۲ سپتامبر ۲۰۰۹ افتتاح شده است.

 

مایا یینگ لین، هنرمند و معمار، همواره طرح‌های حماسی و سازگار با زمین را خلق کرد. هر‌چند گرایش‌های معماری او بیشتر در بناهای یادبود خلاصه می‌شود، ولی شاید در دنیای هنر و معماری معاصر اسم لین را بتوانیم در کنار «ضحی حدید» به کار ببریم.مجسمه‌ها، بناهای یادبود، طرح‌های چند‌رسانه‌ای لین همیشه با عناصر طبیعی در‌هم می‌آمیخته. شهرت مایا لین، بیشتر به خاطر برنده‌شدن در مسابقة طراحی بنای یادبود سربازان جنگ ویتنام، در ۲۱ سالگی‌اش است.مایا لین، هنگامی که در ۲۱ سالگی برندۀ مسابقات سال۱۹۸۱ برای طراحی بنای یادبود سربازان جنگ ویتنام در شهر واشنگتن شد، به عنوان یک شخصیت جنجال‌انگیز به زندگی عمومی پای گذاشت. طراحی برانگیزنده و غیرمعمول او، دیواری از سنگ سیاه خارا به شکل V که نام‌های کشته و ناپدید‌شدگان آمریکایی جنگ ویتنام بر آن نقش شده است، در آغاز مورد انتقاد برخی از سربازان قدیمی قرار گرفت، ولی امروز، بنای لین یکی از تکان‌دهنده و نمادین‌ترین بناهای یادبود در ایالات متحده محسوب می‌شود.وی هنوز هم خشم و ناراحتی خود را، هنگامی که گروهی از سربازان و افسران ویتنام، طرح هنری‌اش را یک «بریدگی سیاه شرم‌آور» نامیدند به یاد می‌آورد.

 

اما آن انتقاد‌ها دیگر موضوعیت ندارد. این بنای یادبود که توسط این دانشجوی معماری دانشگاه ییل طراحی شده و تا امروز از هر‌بنای دیگر بیشتر بازدید‌کننده داشته و به یک شاهکار معماری تبدیل شده است. هزاران هزار بازدید‌کننده پس از خواندن و لمس نام‌های کشته‌شدگان و مفقودان جنگ ویتنام که بر روی دیوار سنگ خارای این بنا به شکل حرف V کنده شده است، تحت تأثیر قرار گرفته و آرامش پیدا کرده‌اند. با دیدن این بازدیدکنندگان و یادگاری‌هایی که آنان در کنار نام عزیزان‌شان باقی می‌گذارند، هر‌ناظر و شاهدی را به این نتیجه می‌رساند که خانم لین در هدف خود کامیاب بوده است: «این بنا برای رفتگان است و برای ماست که آنان را به خاطر بیاوریم.»او کارهای برجسته و مهم بسیاری را طراحی کرده است که در اکثر آن‌ها، مهارت‌های دوگانة وی در مقام معمار و مجسمه‌ساز به چشم می‌خورد. بنای «یادبود حقوق مدنی» در مونت گومری آلاباما که به شکل یک دیوار و یک صفحه تخت، که آب بر آن‌ها جاری است، از جملة قصار معروف مارتین لو‌تر کینگ «من رؤیایی دارم» الهام گرفته است. لین آب را به‌صورت عنصر اصلی کار خود در آورده است زیرا لو‌تر کینگ گفته بود: ما تا زمانی که عدالت مانند آب جاری و غلتان شود و صداقت و تقوی چون نهری عظیم سرازیر گردد، راضی نیستیم و راضی نخواهیم بود. «آثار او فراوان است و از آن جمله کتابخانة لانگستون هیوز در ایالت تنسی، موزة هنرهای آفریقایی در شهر نیویورک، یک‌سری مبلمان برای کمپانی نول به نام زمین مسطح، و بنای یادبود دیگری یعنی میز زنان در دانشگاه ییل را می‌توان نام برد.طرح‌های او که منعکس‌کنندۀ تعهدش به محیط زیست‌اند، عناصر طبیعی را در‌هم می‌آمیزند و با مناظر اطراف یکی می‌شوند. شاید مشهور‌ترین اثر او پس از بنای یادبود سربازان ویتنام، بنای یادبود حقوق مدنی در مونت گمری، آلاباما باشد.

 

منبع:مطلبی با عنوان "مایا یینگ لین؛ پیوند‌دهندۀ معماری و طبیعت"در تارنمای dailyopensociety.com

 

 

بنای یادبود جنگ ویتنام

 

 

زمانی که "مایا ینگ لین" دانشجوی سال آخر معماری دانشگاه ییل بود، طرح پیشنهادی او از میان 1400 طرح ارسالی که برخی از آن‌ها کار معماران شناخته شده جهانی بود، برگزیده شد.

نه تنها به خاطر غیرسنتی بودن این طرح بلکه به دلیل "زن بودن" و "آسیایی-آمریکایی بودن" طراح آن، این انتخاب بحث برانگیز شد. مخالفان این طرح به آن لقب "لکه ننگ سیاه" و "قبر عظما" دادند!

اما لین طرح خود را "خراشی بر پیکر زمین" توصیف می کند که از دو دیوار گرانیتی سیاه به ارتفاع 246 فوت که با هم زاویه 125 درجه‌ای می‌سازند درست شده است. یک دیوار رو به یادمان واشنگتن قرار دارد و دیگری رو به سوی یادبود لینکلن دارد. مقامات دولتی برای جلب نظر کسانی که خواستار یک طرح سنتی تر و حماسی تر برای این بنا بودند، "تندیس کهنه سربازان جنگ ویتنام" اثر فردریک هارت را برپا کردند که در تصویر دیده می شود.

 

 

 

 

بر دو دیوار گرانیتی سیاه که در زیر سطح تراز واقع شده اند، نام کسانی که جان خود را در جنگ ویتنام از دست داده‌اند به ترتیب زمانی حک شده است. در محل تلاقی دو دیوار تاریخ های آغاز و پایان جنگ (1959 و 1973) به هم می رسند تا دایره زمانی سال های جنگ بسته شود!

کهنه سربازان از جنگ برگشته می توانند زمان خود را بر دیوارها بیابند و از این لحاظ تجربه ای شخصی برای هر یک از آنها فراهم شده است. محل قرارگیری این یادبود مستقیما در ارتباط با یادبودهای لینکلن و واشنگتن قرار گرفته و پیوستگی زمانی و مکانی سایت برقرار شده است.

مفاهیم استعاری در بیان نکات نهفته در مضمون طرح به بهترین صورت به کار رفته است و پشتوانه قوی معنوی مجموعه و جایگاه معتبر مردمی آن باعث شده است تا در عین وجود خلوص و سادگی در طراحی مجموعه،انتخاب مینیمال در جنس و رنگ مصالح ومیزان کم سطح اشغال فیزیکی فضا ،این مجموعه بتواند به خوبی از عهده بیان اهداف پروژه –که ایجاد یادمانی از همه کشته شدگان در جنگ بود- برآید.

جستجوی نام حک شده کشته شدگان بر روی دیوار توسط آشنایان و فراهم شدن امکان ثبت آن بر روی کاغذ به منظور به همراه داشتن آن، به نوعی احساس غرور را در میان بازدیدکنندگان بوجود می آورد تا از این طریق بتوانند خود را به ارزش اجتماعی این فضا نزدیکتر کنند.

پسربچه ای نقش نام حک شده پدربزرگش را از میان58256 نام نوشته شده روی دیوار بر کاغذ ثبت می کند...

انعکاس تصویر بازدیدکنندگان در آینه اسامی کشته شدگان و بازتاب المان های شاخصی همچون یادمان واشنگتن و یادبود لینکلن که جزئی از هویت شهری واشنگتن دی سی محسوب می شوند،به نوعی به احساس دین جامعه آمریکا به این کشته شدگان اشاره دارد و بر اهمیت آنها به عنوان بخشی از تاریخ تاکید می کند.

 

 

منبع:مطلبی با عنوان "بنای یادبود جنگ ویتنام

" در تارنمای nazaronline.ir