پرسش خواجه ابوالحسن میمندی،خائن یا بافرهنگ؟؟؟

[Astraea 25,351]

درود.....

:icon_gol:

یادمه تو کتابای ادبیات دبیرستان،در تاریخ بیهقی حرف یه خواجه میمندی بود که وزیر دوره غزنوی بود...یادم نیست حسن یا احمد...سرچ هم کردم اما نتیجه ای نگرفتم...کتابامو هم ندارم که بهش مراجعه کنم.فقط چند جا نوشته بود وزیر با فرهنگ!!!!

کتاب سه سال در ایران رو که میخوندم یه جایش بود که فردوسی حکیم و حافظ رو ستایش میکرد و گفته بود:فردوسی یگانه شاعر بزرگ ایرانی است که دارای ایده ال و خط مشی مخصوص بوده و عمر خود را وقف ایده ال کرد.این مرد گرچه ظاهرا برای دریافت 60هزار مثقال زر کتاب خود را نوشت ولی معنا و باطنا منظور بسیار عالی داشت .....و بعد اونارو ذکر کرده...یکیش مبارزه با دستور خواجه میمندی بود که برای من خیلی جالب بود.

[Astraea 25,351]

دقیق از کتاب سه سال در ایران کنت دو گوبینو ترجمه ذبیح الله منصوری اینارو نوشتم:صفحه 98-99

دانشمندان ایرانی کتابهای علمی و تاریخی خود را به زبان عربی مینوشتند و در نتیجه 2زبان در ایران وجود داشت:یکی زبان ترکی برای طبقه بازاریو عامه مردم و دیگری زبان عربی برای دانشمندان و طبقه فاضل کشور.

در خلال این احوال خواجه حسن میمندی وزیر سلطان محمود غزنوی با اینکه اصل و نصب ایرانی داشت به اصطلاح امروز بخشنامه هایی برای اومرا و حکام ولایات صادر نمود که از این پس به زبان عربی مکاتبه نمایند و دستورها و احکام رسمی به زبان عربی بنویسند و برای حصول این منظور منشی هایی استخدام نمایند که به زبان عربی اشنا باشند.هنوز معلوم نشده که چه عواملی باعث گردید خواجه حسن میمندی مبادرت به صدور این حکم کرد و آیا نظر به اینکه شخصا در زبان عربی تسلط داشت میخواست مکاتیب به زبانی که وی در ان تسلط دارد نوشته شود و آیا تقلید کورکورانه سبب گردید که مبادرت به صدور این حکم نماید؟

آنچه محقق میباشد این است که ضعف و حتی از بین رفتن احساسات ملی در صدور این حکم مدخلیت زیاد داشت و اگر ایرانیان دوره خواجه حسن میمندی دارای احساسات ملی بودند و به شعائر خود احترام میگذاشتند هرگز حسن میمندی نمیتوانست چنین حکمی را در حقیقت حکم محو زبان پارسی بود صادر نماید.

فردوسی دریافت که پس از صدور این حکم زبان پارسی به زودی از بین خواهد رفت و زبان عربی جانشین آن خواهد شد.بنابراین همانطور که در کتاب خویش گفته درصدد برآمد که زبان پارسی را زنده کند و درعین حال که خدمتی به شعائر و افتخارات ایران مینماید به زبان ملی هم خدمت کند.

این است که مصمم گردید تا انجا که ممکن است در شاهنامه از به کار بردن کلمات عربی خودداری نماید و جز در مواقع لزوم،کلمه عربی استعمال نکند و اشعار او که وزنی حماسی و لحنی دلیرانه داشت به زودی مشهور گردید و هنوز فردوسی نمرده بود که ایرانیان اشعار او را حفظ داشتند و در کوچه و بازار میخواندند.

[AFARIN 7,196]

با درود

اينكه احمد بن حسن ميمندي ديوان رو از پارسي به عربي برگردوند،يه جور فرهنگ سوزي هست و شكي توش نيست، و با توجه به اصل و نسب ايرانيش يه جور خيانت هم هست... اين آدم از "بي فرهنگ" هم يه چيزي اونورتره كه "فرهنگ سوز" باشه... استارت اين تغييرات هم از حجاج يوسف گجستك زده شد و كشمكش بين پارسي و عربي وجود داشت بهرحال

از طرفي هم در اينكه فردوسي زبان پارسي رو زنده كرد و حتي بيمه كرد، شكي نيست

مسأله اينجاست كه دوران وزارت خواجه ميمندي، اواخر حيات حكيم طوس بوده، و زماني بوده كه سرايش شاهنامه تموم شده بوده، پس طبيعتا نميتونسته محرك فردوسي بوده باشه

و ديگر اينكه زماني كه فردوسي، شاهنامه رو آغاز كرد، سلطان محمود يه كودك 6-7 ساله بود، و فردوسي هم در جواني ندار و تنگدست نبود، پس حداقل شروع شاهنامه به سفارش محمود غزنوي نمي تونسته باشه

ارتباط فردوسي با دربار غزنه بيشتر تا جايي كه ميدونم در زمان اولين وزير محمود غزنوي بوده كه اتفاقا بسيار ملي گرا و وطن دوست و پارسي دوست و فرهنگ پرور (برخلاف وزير بعدي) بوده به نام اسفرايني، كه ديوان رو از عربي به پارسي برگردونده بود حتي (كه ميمندي بعدش اومد دوباره تغييرش داد)

خواجه ميمندي هم از عربي گراييش كه بگذريم (هرچند من نميتونم بگذرم :دي)، تو تاريخ بيهقي تا جايي كه يادمه ازش تعريف شده بود، بجز قضيه اعدام حسنك كه ظاهرا تلاشي نميكنه براي نجاتش و... البته به يه كتاب نميشه اكتفا كرد در اين مورد

درود.....

:icon_gol:

یادمه تو کتابای ادبیات دبیرستان،در تاریخ بیهقی حرف یه خواجه میمندی بود که وزیر دوره غزنوی بود...یادم نیست حسن یا احمد...سرچ هم کردم اما نتیجه ای نگرفتم...کتابامو هم ندارم که بهش مراجعه کنم.فقط چند جا نوشته بود وزیر با فرهنگ!!!!

کتاب سه سال در ایران رو که میخوندم یه جایش بود که فردوسی حکیم و حافظ رو ستایش میکرد و گفته بود:فردوسی یگانه شاعر بزرگ ایرانی است که دارای ایده ال و خط مشی مخصوص بوده و عمر خود را وقف ایده ال کرد.این مرد گرچه ظاهرا برای دریافت 60هزار مثقال زر کتاب خود را نوشت ولی معنا و باطنا منظور بسیار عالی داشت .....و بعد اونارو ذکر کرده...یکیش مبارزه با دستور خواجه میمندی بود که برای من خیلی جالب بود.

 

دقیق از کتاب سه سال در ایران کنت دو گوبینو ترجمه ذبیح الله منصوری اینارو نوشتم:صفحه 98-99

دانشمندان ایرانی کتابهای علمی و تاریخی خود را به زبان عربی مینوشتند و در نتیجه 2زبان در ایران وجود داشت:یکی زبان ترکی برای طبقه بازاریو عامه مردم و دیگری زبان عربی برای دانشمندان و طبقه فاضل کشور.

در خلال این احوال خواجه حسن میمندی وزیر سلطان محمود غزنوی با اینکه اصل و نصب ایرانی داشت به اصطلاح امروز بخشنامه هایی برای اومرا و حکام ولایات صادر نمود که از این پس به زبان عربی مکاتبه نمایند و دستورها و احکام رسمی به زبان عربی بنویسند و برای حصول این منظور منشی هایی استخدام نمایند که به زبان عربی اشنا باشند.هنوز معلوم نشده که چه عواملی باعث گردید خواجه حسن میمندی مبادرت به صدور این حکم کرد و آیا نظر به اینکه شخصا در زبان عربی تسلط داشت میخواست مکاتیب به زبانی که وی در ان تسلط دارد نوشته شود و آیا تقلید کورکورانه سبب گردید که مبادرت به صدور این حکم نماید؟

آنچه محقق میباشد این است که ضعف و حتی از بین رفتن احساسات ملی در صدور این حکم مدخلیت زیاد داشت و اگر ایرانیان دوره خواجه حسن میمندی دارای احساسات ملی بودند و به شعائر خود احترام میگذاشتند هرگز حسن میمندی نمیتوانست چنین حکمی را در حقیقت حکم محو زبان پارسی بود صادر نماید.

فردوسی دریافت که پس از صدور این حکم زبان پارسی به زودی از بین خواهد رفت و زبان عربی جانشین آن خواهد شد.بنابراین همانطور که در کتاب خویش گفته درصدد برآمد که زبان پارسی را زنده کند و درعین حال که خدمتی به شعائر و افتخارات ایران مینماید به زبان ملی هم خدمت کند.

این است که مصمم گردید تا انجا که ممکن است در شاهنامه از به کار بردن کلمات عربی خودداری نماید و جز در مواقع لزوم،کلمه عربی استعمال نکند و اشعار او که وزنی حماسی و لحنی دلیرانه داشت به زودی مشهور گردید و هنوز فردوسی نمرده بود که ایرانیان اشعار او را حفظ داشتند و در کوچه و بازار میخواندند.