معرفی اوتو واگنر

[Mohammad Aref 120452]

واگنر، اوتو (Wagner, Otto) (بنزینگ وین، 1918- 1841) معمار و طراح اتریشی، از پیشگامان مکتب نوگرای سسسیون بود. در زادگاهش دانش آموخت و در 1857 به دانشگاه فنی وین رفت. در 1860، برای یک سال در آکادمی ساختمان برلین درس خواند و سپس به اتریش بازگشت (1861) و تحصیلات خود را در دانشکده معماری آکادمی وین به پایان رساند (1863). در جهان دانش، واگنر را بیشتر یک معمار می شناسند تا طراح، اما او کارهای شهرسازی فراوانی نیز داشته است. گرچه کارهای او تا سن 50 سالگی خارج از هنجارهای متداول وین نبود. آثار معماری او چنان وی را بلندآوازه کرد که در 1890 وظیفه طراحی مجدد طرح گسترش شهر وین به عهده وی گذاشته شد.

 

پروژه ای که تنها شبکه قطار شهری و ایستگاه های آن، چهارسال (1897- 1894) به درازا کشید تا هرچه سریعتر آبادی های پیرامون شهر وین، اتصال یابد و دشواری های آمد و شد آن زمان، کاهش یابد.

 

واگنر در 1893 یکی از دو برنده نخست مسابقه طرح تنظیم جامع شهر وین شد و سال بعد، استاد آکادمی وین شد. در سخنرانی گشایش انتخابش، ضرورت بازنگری بنیادین در فرهنگ معماری – برای همگام ساختن آن با مقتضیات زمان – را یادآور شد.

 

او یکی از پیشگامان معماری و شهرسازی نوگرای سده بیستم به شمار می آید و بنیانگذار اصلی مکتب وین می باشد. واگنر تأثیری ژرف بر معماران نوگرای اتریشی مانند آدلف لوس، یوزف هوفمان و یوزف ماریا اولبریش داشت.

 

او میراث دار فرهنگی تفکرات ویوله لودو در اتریش بود و تقریباً همان نقشی را در این کشور بازی نمود که سالیوان در امریکا، وان دو ولد در بلژیک و برلاگه در هلند، به عهده داشتند.

 

با آنکه نخستین کارهای واگنر به سبک نئورنسانس بود، ولی مهمترین آثار وی مانند ایستگاه های قطار شهری وین، به سبک آرت نوو انجام پذیرفت. او در اولین کلاسش در آکادمی، از نیاز به برخوردی تازه با معماری سخن گفت و استقلال معماری از گذشته را اعلام و تفکر خردگرایی را تبلیغ نمود. جمله وی: «چیزی که قابل استفاده نیست، نمی تواند زیبا باشد»، معروف خاص و عام شد.

 

او در 1911 دستاورد پژوهش های شهری خود را به نام کلانشهر منتشر نمود و برای منطقه شهری 22 وین، یک طرح شکوهمند و کلاسیک گرایانه طراحی کرد که انواع نمونه ها را، در شهری درون شهر بزرگتر، در آمیخته است.

[Mohammad Aref 120452]

اتو واگنر (۱۸۴۱ – ۱۹۱۸) معمار اتریشی بود. واگنر در Penzing ، منطقه ای در وین به دنیا آمد. او مطالعات خود را در برلین و وین انجام داد . در سال ۱۸۶۴ او اولین طراحی ساختمان خود را در سبک historicist آغاز کرد. واگنر در اواسط و اواخر دهه ۱۸۸۰ مانند بسیاری از معاصران در آلمان (مثل کنستانتین Lipsius ، ریچارد Streiter و گئورگ Heuser) ، سوئیس (هانس Auer و آلفرد فریدریش Bluntschli) و فرانسه (پل Sédille) طرفدار رئالیسم در معماری شد. موقعیت او در کاهش اعتماد به فرم های تاریخی بود. در سال ۱۸۹۴ زمانی که او استاد معماری در دانشگاه هنرهای زیبای وین شد او به خوبی به سوی پیشرفته ترین اپوزیسیون رادیکال به جریان غالب معماری historicist حرکت کرد. واگنر به برنامه ریزی شهری بسیار علاقه مند بود. او در سال ۱۸۹۰ طرح جدیدی برای شهرستان وین ارائه داد اما از طرح او تنها شبکه راه آهن شهری ساخته شد. در سال ۱۸۹۶ کتاب درسی منتشر شد با عنوان معماری مدرن که در آن او به بیان ایده های خود در مورد نقش معمار پرداخته بود. سبک وی استفاده از مواد جدید و اشکال جدید را نشان دهنده این واقعیت میداند که جامعه خود تغییر یافته است. در کتاب درسی او اظهار داشت که “انسان جدید را با وظایف و دیدگاه خواستار تغییر بدهید و یا از فرم موجود reconstitution” در دستیابی به این آرمان استفاده کنید مانند طراحی او از بلوک آپارتمان تند و تلخ Neustiftgasse در وین. در سال ۱۸۹۷ اتو واگنر ، گوستاو کلیمت ، جوزف ماریا Olbrich ، یوزف هوفمان و Koloman Moser گروه هنری “تجزیه طلبی وین” را تاسیس کردند . واگنر در سال ۱۹۱۸ در وین درگذشت. اتو واگنر به نسلی تعلق داشت که سخت به صنعت خوشبین بود. وی نمی توانست تصور کند که روزگاری توسعه صنعتی برمشکلات شهرهای بزرگ دامن خواهد زد. واگنر عقایدخود را هنگامی ابراز داشت که تاثیرات عقاید زیته به منتهای خود رسیده بود و فکر ایجاد نواحی سرسبز وخرم درقسمتهای مسکونی شهر، یکی ازراههای رهایی از زشتی موجود دراین قسمتها به نظر می رسید. واگنر ازآغاز متوجه شد که این راه حل کافی نیست ومدتها بعد، واقعیات صحت نظر اورا ثابت کرد. بصیرت ونیروی فعال واگنر، که دربسیاری ازکارهای معماری او هویدا است، درعرصه شهرسازی انگار بنوعی فلج دچارمی شود. به عنوان مثال ازنقشه کاملی که واگنر برای محله ای مسکونی دروین به منظور پیش گیری ازرشد آشفته این محلات مطرح کرد، یاد می نماییم . دراین طرح واگنر فضایی باز ونسبتاً وسیع را درمرکز محله پیش بینی نموده بود که خود آن را ((مرکزتنفس)) محله می نامید. اما طرح به اندازه ای تقلیدی وبدون تحرک است که عدم تحرک آن ازنقشه پاریس توسط هاسمان به مراتب بیشتر است. دراین طرح، آپارتمانهای مسکونی پنج طبقه که ساختن آنها درتمام شهرهای بزرگ اروپا درآن زمان معمول بود تکرار می شود. شاید واگنر نمی توانست طرح تازه ای برای این محلات تهیه کند. اما چه ازطرح واگنر وچه ازطرح سایر شهرسازان قرن نوزدهم چنین گمان می رود که شاید تمام امکانات شهرسازی آزمایش شده اند و هیچ راه تازه ای وجود نداشته است. درحقیقت قدرت سامان دادن به شهر با توجه به مسائل موجود ازمیان رفته بود. واگنر ازجمله اولین کسانی بود که دریافت شهر مدرن باید براساس احتیاجات ساکنین آن طرح شود. احتیاجاتی که برحسب انواع مختلف مردم تفاوت دارد. توجه اصلی واگنر معطوف به ایجاد محیطی سالم برای طبقات متوسط مردم بود ومی دانست برای سکونت همین طبقات نیز احتیاجات مختلف طرحهای متفاوت را ایجاب می کند. واگنر خواستارشد نواحی شهر(( مالکیت عمومی )) یابند تا قیمت زمین دستخوش سودجویی زمین بازان قرار نگیرد ونظارت برگسترش شهر میسر باشد . واگنر معتقد بود گسترش شهر مانند گذشته نمی تواند کورکورانه صورت گیرد ومعماری مغلوب سودجویی (زمین خواران ) شود.

 

پست خانه مرکزی وین

اتو واگنر طرح پستخانه مرکزی را در سال ۱۹۰۳ در یک مسابقه برنده شد و در دو مرحله اولی مابین سالهای ۱۹۰۴ - ۱۹۰۶ و دومی ۱۹۱۰ - ۱۹۱۲ ساخته شد. هال سقف در سال ۱۹۰۶ کامل گردید که یک ابداع بزرگ بود با وجود اینکه قسمت کوچکی از یک پروژه بزرگ بود. در این ساختمان مرکز عمومی به صورت یک فضای ذوزنقه ای پوشیده شده است .

 

 

 

خانه واگنر در شهر وین اتریش ۱۹۱۳ - ۱۹۱۲

 

 

نمای ساختمان ماجولیکاهاس در وین ۱۸۹۸

 

 

بلوک آپارتمان تند و تلخ Neustiftgasse

 

منبع: وبلاگ بزرگان معماری

[Mohammad Aref 120452]

اتو واگنر (۱۹۱۸-۱۸۴۱) و طرح کلانشهر بیکران

اتو واگنر معمار اتریشی به نسلی تعلق داشت که سخت به صنعت خوش بین بود. وی نمی توانست تصور کند که روزگاری توسعه صنعتی بر مشکلات شهرهای بزرگ دامن خواهد زد.

 

 

اتو واگنر یکی از پیشگامان معماری و شهرسازی نوگرای سده بیستم بشمار می آید و بنیان گذار مکتب وین می باشد. با آنکه نخستین کارهای اتو واگنر به سبک نئورنسانس بود، ولی مهم ترین آثار وی مانند ایستگاه های قطار شهری وین، به سبک «آرت نو» انجام پذیرفت. او در اولین کلامش در آکادمی از نیاز به برخوردی تازه با معماری سخن گفت و استقلال معماری از گذشته را اعلام و تفکر خردگرایی را تبلیغ نمود. جمله‌ وی «چیزی که قابل استفاده نیست، نمی‌تواند زیبا باشد» معروف خاص و عام شد. او در سال ۱۹۱۱ دستاورد پژوهش های شهری خود را به نام کلانشهر منتشر نموده است و برای منطقه‌ی ۲۲ شهر وین یک طرح هوشمند و کلاسیک گرایانه طراحی کرد که انواع نمونه ها را در شهری درون شهر بزرگ تر در آمیخته است.

اتو واگنر کلانشهر را شکل شایسته‌ استقرار برای سده‌ بیستم می دانست و با نظریه‌ باغ شهر و رد رمانتیک گرایی کامیلو زیته و اقدامات جدی برلاگه مخالف بود.

اوتو واگنر گمنامی آدم ها در کلانشهر را یکی از برتری های آن می دانست و می نویسد: بیشتر ساکنان شهر دوست دارند تا به صورت عدد، در انبوهی جمعیت پنهان شوند. زندگی در شهر به معنای آزاد شدن از هرگونه قید و بند تحمیلی از سوی اجتماع است.

اتو واگنر در ۱۸۹۳ نیز اعلام کرده بود که یک کلانشهر باید همواره ضمانت رشد و گسترش خود را داشته باشد. برای همین هم نمی بایست مانع رشد آن از هر سو شد و درعین‌حال نیز باید این گسترش را تقویت کرد، کلان شهر بی انتها به طور همزمان محیط پیرامونی خود را نیز در بر می گیرد.

به باور اتو واگنر چشمان مدرن مقیاس های خودمانی و کوچک را نمی بیند، بلکه تصاویری یکنواخت، خط های مستقیم دراز، سطوح گسترده و ابعاد بزرگ تر خو کرده است.

واگنر برای عملی نمودن اقدامات خویش به ویژه در منطقه‌ی ۲۲ وین ایجاد یک صندوق ارزش افزوده شهری را پیشنهاد می کند.

اتو واگنر برای خیابان های شعاعی و حلقوی کلان شهر خود شبکه تند رو و بدون تقاطع ریلی پیشنهاد نمود که در زیر یا بالای زمین حرکت می کرد به طوری که به ادعای وی، از هر نقطه شهر تنها با یک تعویض قطار می توان به نقطه‌ی دلخواه رسید. وی شهر خود را با شبکه شطرنجی و در ترکیب با فضای سبز سازمان داد.

اتو واگنر در گزارش توجیهی سال ۱۸۹۳ با دیدی پیشگیرانه نوشت تصویر آینده‌ شهر را هیچ گاه نمی توان به طور دقیق تقسیم نمود. از آنجائیکه هیچ حکم قطعی در شهرسازی وجود ندارد، خیلی از مسائلی را باید به اتفاقی که خواهد آفتاد واگذاشت.

اوتو واگنر در طرح شهری خود برای منطقه ۲۲ وین فضایی نسبتاً وسیع را در مرکز محله پیش بینی نموده بود که خود آن را مرکز تنفس محله نامید.

وی از اولین کسانی بود که دریافت شهر مدرن باید بر اساس احتیاجات ساکنین آن طرح شود. اجتماعاتی که بر حسب انواع مختلف مردم تفاوت دارد. توجه اصلی اتو واگنر معطوف به ایجاد محیطی سالم برای طبقات متوسط مردم بود و می دانست برای سکونت همین طبقات نیز احتیاجات مختلف طرح های متفاوت ایجاد می کند. واگنر خواستار آن شد تا نواحی شهر مالکیت عمومی (دیدگاه سوسیالیستی) یابند تا قیمت زمین دست خوش سودجویی زمین بازان قرار نگیرد و نظارت بر گسترش شهر میسر باشد. واگنر معتقد بود گسترش شهر مانند گذشته نمی تواند کورکورانه صورت گیرد و معماری مغلوب سودجویی زمین خواران شود.

اتو واگنر اتریشی طلایه‌دار سبک هنر نو در معماری بود. با وجود اینکه سبک واگنر ابتدا، نئوکلاسیک بود در سال ۱۸۹۴ در یک سخنرانی خواستار روش جدیدی در معماری مستقل از گذشته شد. وی در همین سخنرانی اعلام کرد: « هر چیزی که عملکردی نیست، زیبا نیست».

منبع: کیمیافکر بزرگ