نقش تنوع سنگ‌فرش در طراحی میدان عمومی

[Mohammad Aref 120452]

در سال ۱۹۹۳ مدیران شهری شهر صنعتی سولینجن در آلمان غربی تصمیم گرفتند مجموعه‌ای از خدمات شهری را به‌صورت توأمان در محیط جمع‌آوری کنند. این امر منجر به ساخت یک محوطه شهری جدید شامل خدمات شهری، ساختمان‌های اداری، خانه‌های مسکونی سنتی و پهنه تجاری شد. طراحی این محله جدید به‌عنوان یک مسابقه مطرح شد و سرانجام مرحله اول پروژه در سال ۲۰۰۸ به اتمام رسید.

 

ایده طراحی

تیم معماران منظر، شهر سولینجن را به‌عنوان یک اتاق برای زندگی شهری تصور کردند، مکانی عمومی برای تعامل و اختلاط شهروندان، به‌ویژه کارکنان شهرداری که باهم مجاورت بیشتری دارند. قصد طراح برجسته کردن رابطه بین معماری و منظر بوده است. این ارتباط فضاهای مختلف را به هم متصل می‌کند و محیط را در شبکه‌ای از شریان‌ها و فضاهای سبز شکل می‌دهد.

 

المان های طراحی

رودی محدوده میدان مانند یک راهرو به این «اتاق نشیمن شهری» است. شکل این اتاق نشیمن شهری با بناهای محیط و ایستگاه اتوبوس مجاور شکل‌گرفته است. این فضای باز وسیع، در میان خود گروهی از درختان پاگودای ژاپنی دارد که فضایی پیرامون سه صندلی منحصربه‌فرد ایجاد می‌کند. مکانی برای گردآمدن و برقراری ارتباط که الهام‌بخش آن فعالیت‌های مردمی بود. به‌محض گذشتن از ورودی محوطه میدان، شخص به مکانی هدایت می‌شود که «موج سبز» نام‌گرفته است. تکه‌ای باریک از چمن، با پستی‌وبلندی که با درختان گیلاس یوشینو به‌صورت نقطه‌نقطه آرایشی از رنگ را درست کرده و باعث شده رایحه‌ای خوش در اوایل بهار به مشام برسد و به‌عنوان پارک جیبی و “بلوار سبز” تلقی شود. این “موج سبز” اتصال بصری و کالبدی نسبتاً قوی بین نقاط انتهایی محوطه و زمینه اطراف ایجاد می‌کند.

 

اتصال “موج سبز” با محیط پیرامونش یک ویژگی قابل‌توجه در طراحی است. این اتصال توسط سنگ‌فرش سیاه‌وسفیدی که یک هارمونی در میدان ایجاد می‌کند و بسیار شبیه تکنیک استادانه و تزیینی خاتم‌کاری چوب هست، انجام‌شده است، این “فرش بتنی” به اتصال و یکپارچگی نواحی مختلف کمک می‌کند و آستانه فضا را در محلی که سبزینگی ظهور می‌کند با تغییر در متریال تعریف کرده است. در نقاط حاشیه‌ای و اتصال میدان به ساختمان‌ها، سنگفرش به نوارهای باریک شن و ماسه که با گیاهان ترکیبی، گیاهان پیاز دار، چندساله و چمن‌ها همراه می‌شوند، تبدیل می‌شود. این حیاط‌ها مانند «باغ‌های انتزاعی» عمل می‌کنند و علاوه بر این زمینه خیالی و مجرد بیشتری برای استفاده‌کنندگان ایجاد می‌کنند و منظره دلپذیری را برای پنجره‌های ساختمان‌های اطراف به وجود می‌آورند. تنوع بیش‌ازحد سنگفرش معمولاً محیط‌های شهری را خالی از روح کرده و آن‌ها را به محیطی غمناک و منظرهای سخت تبدیل می‌کند. با استفاده از الگوی سنگفرش شاخص و مبتکرانه و آثار بصری مناسب، ترکیب یا تجزیه زمینه را شاهد هستیم. طراحان با استفاده از گیاهان سبز محیط، موفق به خلق یک شیوه نوین در طراحی میدان شهری شدند.

 

مترجم: سیده فاطمه سیدموسوی

منبع: معمار منظر