بررسي فضاي شهري لو جياژو در شانگهاي

[Abo0ozar 8,637]

همزمان با رشد روزافزون شانگهاي، ضرورت توسعه هسته تجاري شانگهاي احساس مي‌شد. لوجياژو قرار بود قلب جديد تجاري كل شهر، در اين سوي رودخانه هوانگپو در پودانگ شانگهاي باشد. باند، مركز قديمي شهر، با نيازهاي امروز شانگهاي همخواني نداشت. پودانگ منطقه اي بود كه طرح توسعه آن ، بخشي از برنامه اصلاحات اقتصادي دولت جمهوري خلق چين براي جذب سرمايه خارجي اعلام شده بود. هدف توسعه ، تبديل شانگهاي به يك مركزتجارت جهاني بود، و اين كار به مدد ايجاد ساختمان هاي مدرن و فضاهاي باز آراسته همراه با زيرساخت‌هاي هماهنگ و شبكه ارتباطات، ممكن مي شد.

 

مساحت زمين پروژه 6.8 كيلومتر مربع بوده و در مالكيت دولت است. از چهار كشور فرانسه، انگلستان، ايتاليا و ژاپن، معروف ترين مهندسان معمار دعوت شدند و هر گروه طرحي براي لوچياژو ارائه داد. در نهايت از مؤسسه شهرسازي و طراحي شهري شانگهاي دعوت شد كه با استفاده از طرح هاي پيشنهادي، طرحي جامع تهيه كند. طرح مصوب طرحي بود بر اساس اختلاط عملكردي، تا منطقه فقط در ساعات خاصي از روز فعال نباشد. در عين حال طرح شامل يك شبكه پياده زيرزميني، يك پارك در امتداد رودخانه، چند ساختمان شاخص در منطقه مركزي و ساختمان هاي كم ارتفاع در نزديكي رودخانه مي شد.

 

مهم ترين نكته در مورد پيشنهادهاي ارائه شده، ايجاد يك زيرساخت حمل و نقل بزرگ با تونل هاي جديد و يك شبكه راه‌آهن زيرزميني بود؛ به نحوي كه هرگونه پيشنهاد توسعه بدون نياز به منابع مالي بيشتر يا مواجه شدن با تأخير به سهولت پيش رود.

اين نكته وقتي اهميت خود را بيشتر نمايان مي كند كه توجه كنيم در پروژه كاناري وارف عليرغم وعده هاي دولت انگليس، زيرساخت هاي لازم براي پروژه تا اواخر كار تأمين نشده بود و هنوز هم در حد پيش بيني شده و لازم وجود ندارد. موضوعي كه براي كاركنان ساختمان هاي اداري كاناري وارف، مشكلات بسياري در زمينه آمد وشد ايجاد كرده است. شايد دولت چين در مقايسه با دولت انگلستان از توان مالي بيشتري نيز برخوردار بود. زيرا هزينه ساخت مرحله اول پروژه از طريق دولت مركزي پكن، شهرداري شانگهاي، بانك توسعه آسيا و بانك جهاني تأمين شده بود. از سوي ديگر منافع مستقيم مالي و برنامه ريزي درست براي موفقيت مراحل آتي پروژه ، از جمله عواملي است كه تأمين زيرساخت هاي لازم براي پروژه را ضروري مي كند.

 

دستورالعمل هاي طراحي ساختمان ها بيشتر مربوط به كنترل ارتفاع است. سه برج اصلي هريك 380،360و400متر ارتفاع دارند. ارتفاع ساختمان هاي اطراف اين برج ها بين 160 تا 220 متر مي باشد. دستورالعملهاي ديگر شامل عقب نشيني ها ، ارتفاع طبقه اول، نوع مصالح و ارتفاع كولونادها مي باشد.

مهم ترين نشانه لوجياژو، برج تلويزيون آن است كه 400متر ارتفاع دارد و از 11 كره با قطرهاي مختلف تشكيل شده است . ساختمان هاي بلندمرتبه آن كه توسط معروف ترين معماران از جمله ريچارد راجرز و دومينيك پرال طراحي شده اند، خط آسماني به همان عظمت و تنوع منهتن نيويورك ايجاد كرده اند.

 

در عين حال به نظر مي رسد هركدام از ساختمان ها سعي مي‌كنند خود را بيشتر به صورت پيش زمينه مطرح كنند. شبكه اصلي عبور پياده زيرزميني است. فضاهاي باز عليرغم اينكه تصوير لوكسي در ذهن ايجاد مي كنند، براي عابران پياده بسيار وسيع و غير صميمي هستند. خيابان مركزي آن نيز با 100متر عرض، فضاي چندان صميمي ندارد و بيشتر به عنوان يك تقسيم كننده اصلي بين اجزاي منطقه عمل مي كند. معماري اين كار عليرغم دستورالعمل هاي طراحي، فاقد وحدت بوده و معماري غير قابل داوري ناميده شده است كه در‌آن تنوع هيجان برانگيز است و هر چيزي ممكن و پذيرفتني است.