آیا ساختمان‌های بلند، بهترین راه حل برای شهر در حال رشد هستند؟

[Mohammad Aref 120452]

رشد جمعیتی ملبورن، علامتی از کاهش را نشان نمی‌دهد. برابر اعلام اخیر اداره آمار استرالیا، پیش بینی می شودکه ملبورن می‌تواند تا قبل از سال 2053 محل سکونت تقریبآ هشت میلیون نفر باشد. برنامه ملبورن، به عنوان استراتژی برنامه ریزی این کلانشهر، نیاز به مناطق شهری را به رسمیت می‌شناسد که به تطبیق و اصلاح خانه سازی جدید می‌پردازند.

 

منافع مسکن فشرده و با تراکم بالاتر به خوبی ارائه شده‌اند. جذب رشد به شکل‌های متراکم می‌تواند به کاهش نیاز به تردد با خودرو و حمایت از حمل و نقل عمومی زیست پذیر کمک نموده و به گسترش گزینه‌های حمل و نقل سالم تر مثل پیاده روی و دوچرخه سواری منجر شود.

 

برنامه ملبورن اعلام می‌کند که این شهر نیازمند مناطق متراکم تر می‌باشد. مسیرهای کلیدی راهبردی، متمرکز بر فرصت‌های خانه سازی قابل دوام و تغییر مرکز شهر و مراکز فعال و دیگر محدوده‌های نوسازی شده شهری هستند. در همین حال، کنترل ارتفاع دوطبقه به حفاظت از تقریبآ دو سوم از مناطق مسکونی کم ارتفاع حومه شهر ملبورن از رشد بی رویه می‌پردازد.

 

جهت‌گیری برنامه ملبورن بر مبنای رویکردی است که به دنبال افزایش توان خانه سازی در مناطقی است که به خوبی به آن‌ها خدمت رسانی می‌شود. افزایش توان، در مورد ارائه مسکن در تمام قیمت‌هاست. ما باید بحران خانقحل تعیین شده، موجب فشار بر یافتن مکان‌های قابل دسترسی می‌شود که نزدیک به ایستگاه‌های قطار شهری یا فروشگاه‌ها می‌باشند. توجه اندکی به این نکته شده است که چگونه ظرفیت ساختار کالبدی و اجتماعی موجود، می‌تواند خود را با این برنامه تطبیق دهد.

 

تپه فارست در یارای جنوبی به عنوان پایه ای برای نوسازی شهری در نظر گرفته شده است. محدوده صنعتی کم ارتفاع قبلی، به طور قابل توجهی در طول دهه گذشته تغییر کرده است و در حال حاضر محل زندگی بیش از 3 هزار نفر در 30 برج مرتفع می‌باشد. وقتی تمام ساخت و سازها تکمیل شود، انتظار می‌رود جمعیت این منطقه به 7 هزار نفر افزایش یابد.

 

با این حال نرخ تأثیرگذار رشد و توسعه که در نوسازی شهری اتفاق افتاده‌اند، بیش از تعداد خانه‌هایی هستند که به شکل عمودی ساخته شده‌اند. تعداد خانه‌های جدید باعث پیشرفت‌هایی در انجام زیرساخت‌ها شده است. مسئولین شهر استونینگتون به تبلیغات در مورد نوسازی ایستگاه قطار یارای جنوبی ادامه می‌دهند. پیاده روهای باریک و خیابان‌های شلوغ، در تلاش برای هماهنگ ساختن خود با این فعالیت‌ها هستند.

 

این نکته جنبه اساسی دارد که به ایجاد بیشترین فرصت‌ها برای توسعه بپردازیم. با این حال این نکته نیز اهمیت دارد که عوامل دیگر را هم در نظر بگیریم تا توان خانه سازی خود را به بیشترین حد برسانیم. یک تغییر مهم و ماهرانه در اینکه چگونه به درک و تعیین فرصت‌ها برای خانه سازی با تراکم بیشتر بپردازیم، اهمیت دارد.

 

بهینه سازی توان و ظرفیت در خط مقدم یک رویکرد جدید برای خانه سازی در آخرین نسخه برنامه لندن قرار دارد. بهینه سازی به جای افزایش توان خانه سازی، به موضوعاتی فراتر از خصوصیات مکان‌های فردی توجه نموده و به این موضوع اهمیت می‌دهد که چگونه ساختمان‌ها در زمینه محلی قرار می‌گیرند، زیرا کیفیت مسکن شامل نوع و نحوه تصرف، و قابلیت دسترسی به حمل و نقل عمومی می‌شود. نکته مهم در این رویکرد، رد کردن این موضوع است که ساختمان‌های بلندتر، تنها راه رسیدن به تراکم مسکن بیشتر هستند.

 

یک فرم شهری نیمه بلند (با تعداد طبقات متوسط) می‌تواند تراکم‌های مسکن قابل توجهی را به وجود آورد. متحول کردن شهرهای استرالیا (2010) نام یک تحقیق مشترک است که توسط اداره حمل و نقل و انجام شد و توضیح می‌دهد که چگونه ایجاد خیابان‌ها با ساختمان‌های 4 تا 8 طبقه می‌تواند ملبورن را متحول سازد. همچنین بیان می‌کند که ایجاد تراکم زیاد، لزومآ به معنای افزایش ارتفاع نیست:

 

شهرهایی مثل بارسلونا با 200 نفر در هر هکتار و اخیراً مالمو (سوئد) نمونه‌هایی از بازتاب این قضیه هستند….. تراکم توسعه 120 نفر در هر هکتار معادل حدود 8 برابر تراکم معمولی شهری در استرالیا می‌باشد…. در مورد بارسلونا، این تراکم بالا ولی در عین حال کوتاه مرتبه، این نظریه را باطل می‌کند که تراکم زیاد نیازمند ارتفاع بالاتر می‌باشد.

 

تکرار برنامه حاضر ملبورن، موفق به تعریف مسکن با تراکم بالاتر نمی‌شود. فقدان ابزار توضیحی و استدلالی در مورد ارتفاع ساختمان و تراکم، به طور فزاینده ای پیچیده شده است. صنعت توسعه ما همچنان بر این فرض ساده انگارانه استوار است که هر چه ارتفاع یک ساختمان بلندتر باشد، تراکم آن نیز بالاتر است.

 

البته که ساختمان‌های بلند (معمولاً بیشتر از 12 طبقه) در مرکز شهر واقع شده‌اند، اما برای منطقه وسیعی از مرکز شهر ملبورن، یک فرم ساخت متعادل مناسب خواهد بود. تناسب یک ساختمان، بسته به تعداد محدودی از تأثیرات قابل اندازه گیری و قابل درک پایین می‌آید، مثل سایه اندازی آن در بلندترین و کوتاه‌ترین روزهای سال، یا تأثیر طبقات آن بر دید و منظر عرصه عمومی.

 

نوسازی برنامه ملبورن به ارائه یک فرصت برای تغییر تأکید از حداکثرسازی به بهینه سازی پتانسیل خانه سازی و تغییر بحث از مرتفع سازی ساختمان به ایجاد مکان‌های فوق العاده می‌پردازد. استراتژی تجدیدنظر می‌تواند به ایجاد ابزار مناسب و مورد نیاز برای کمک به مسئولین محلی در تلاش برای ساخت مکان‌های فوق العاده منجر شود:

 

چشم اندازی برای مراکز فعالیتی ما و حوزه‌های نوسازی شهری:

یک فرم از طبقات متوسط در مرکز فعالیتی ما و محدوده‌های نوسازی شهری از طریق برنامه‌های ساختاری در سطح محلی قرار دارد. با این حال، این جریان در رویکرد مخالف اینگونه عنوان می‌شود که متمرکز بر روش برنامه ریزی ملبورن می‌باشد. توسعه دهندگان، مسئولین محلی و افراد جامعه، همگی مشغول فعالیت هستند و در عین حال، هیچ یک راضی و خشنود نیستند. یک چشم انداز آشکار و توضیحی که به اجرای یک فرم ساختمانی با طبقات متوسط بین چهار تا دوازده طبقه می‌پردازند، به مسئولین محلی کمک می‌کند که به برنامه ریزی برای مراکز شهر بپردازند. این جریان همچنین منجر به کاهش احساس نگرانی در مورد وجود ساختمان‌های بلند می‌شود.

 

راهنما‌های مربوط به تراکم:

یک ابزار مفیدتر برنامه ریزی برای رشد آینده، به جای ارتفاع ساختمان می‌باشد. راهنماهای تراکم به اندازه گیری کمی تأثیرات توسعه کمک می‌کنند که این خود، به مقامات برای تخمین جمعیت آینده و تقاضای احتمالی برای زیرساخت‌ها یاری می‌دهد. آن‌ها همچنین می‌توانند به توسعه دهندگان در ایجاد قطعیت بیشتر در مورد توان و ظرفیت گسترش فعالیت‌ها با هر افزایش بالقوه نسبت داده شده به توسعه‌ها در مورد عرصه عمومی یا ظرفیت زیرساخت‌ها کمک نمایند.

 

یک منطقه اصلاح شده با کاربری مختلط:

افزایش تراکم در اطراف گره‌های فعالیتی و مراکز حمل و نقل، فقط نیمی از کار است. برنامه ریزی برای محلات باید درباره ایجاد کاربری‌های مختلط و مکان‌های فعال باشد. این جریان مهم تر از آن است که فقط درباره خانه سازی باشد. اما سکونت، یک کاربری درست و مناسب در داخل منطقه فعلی است، منطقه ای که معمولآ موفق نمی‌شود به هدف مورد نظر خود برسد. ساختمان‌هایی که عنوان “کاربری مختلط” دارند، معمولآ غیر از یک رستوران کوچک در طبقه همکف، فضای تجاری دیگری در این طبقه ندارند یا به مقدار کمی دارند.

 

راه حلی برای بحران مسکن، باید فراتر از تعداد خانه‌ها بیاندیشد و بر ایجاد مکان‌های فوق العاده تمرکز کند. موفقیت نظریه شهر متراکم که توسط برنامه شهر ملبورن ارائه شده، فرضیه ای منطقی درباره محلاتی است که مردم می‌خواهند در آن‌ها زندگی کنند. این جریان فقط وقتی می‌تواند انجام شود که مسئولین محلی با بهترین ابزار قابل دسترس، مجهز شوند.

 

15 ژوئن 2015 – نوشته ماکس والتون

 

منبع: سایت آقای شهردار