آیا ماشین‌های بدون راننده، راه‌حلی برای امنیت جاده‌ای هستند؟

[Mohammad Aref 120,438]

هرساله میلیون‌ها نفر در جاده‌های سراسر دنیا به دلیل تصادفات رانندگی جان می‌دهند. با اقدام جهانی رهبران شهری برای بهبود امنیت جاده‌ای، برخی مبتکران با بررسی فن‌آوری‌های خودراهبر، خطای انسانی را به عنوان یکی از علل اصلی تصادفات رانندگی مورد اشاره قرار داده‌اند. ماشین‌های خودراهبر از لابراتوارها ظهور کرده و در حال آزمایش در جاده‌ها می‌باشند، و به دلیل پتانسیل خود در کاهش تصادفات، توجه زیادی را به خود جلب کرده‌اند. برای مثال، کنفرانس به سوی مبدأ در سال 2015 – کنفرانسی جهانی با موضوع امنیت جاده‌ای – حمل‌ و نقل اتوماتیک را به عنوان یکی از 3 موضوع امسال طرح خواهد کرد.

ماشین‌های بدون راننده، این پتانسیل را دارند که جاده‌هایی را که برای ایمنی در شهرهایی مثل سنگاپور طراحی شده‌اند، تکمیل کنند. عکس از گروه اسکانیا / فلیکر.

 

با وجود پیشرفت فن‌آوری، برخی منتقدان ابراز شک و تردید کرده‌اند. برای مثال، فن‌آوری بدونِ راننده نمی‌‌تواند اشتباهات دیگر کاربران جاده، از قبیل عابران پیاده، دوچرخه‌سواران، و موتورسواران را اصلاح کند. علاوه‌براین، خطای انسانی تنها علت تصادفات رانندگی نیست. عوامل محیطی نیز نقش مهمی دارند. طراحی خیابان، شرایط ترافیکی، علائم و نشانه‌ها، و شرایط آب‌وهوایی، همگی بر چگونگی رفتار افراد در جاده تأثیر گذارند. مهم نیست که فن‌آوری بدون‌راننده تا چه اندازه پیشرفت کرده باشد، حذف کاملِ اشتباهات دشوار است.

 

با توجه به این بحث، اجازه دهید نگاهی به وضعیت کنونی فن آوری بدون راننده بیاندازیم.

 

ماشین‌های بدون راننده قصد دارند خطاهای جاده‌ای را کاهش دهند

اولین ماشین بدون راننده در دهه 1980 و توسط دانشگاه کارنج ملون نمونه سازی شد. از آن به بعد، شرکت‌های خودروسازی، صنعت فناوری اطلاعات، و نیز دانشگاه‌های تحقیقاتی به این مقوله بسیار علاقمندتر شدند. اگرچه هم‌اکنون اکثر ماشین‌های بدون راننده در مراحل نمونه اولیه یا طراحی قرار دارند، برخی از شهرها و کشورهای آمریکایی، استرالیایی، و اروپایی مراحل قانونی مجوز آزمایش آن در جاده‌های واقعی را طی کرده‌اند.

 

فن‌آوری‌های بدون راننده به منظور کاهش خطا با استفاده از جایگزینی درک و قضاوت انسانی با حسگرها و سیستم‌های کامپیوتری طراحی شده‌اند. معمولاً این ماشین‌ها به رادار، GPS، دوربین، و هوش مصنوعی مجهز شده اند. برای مثال، ماشین‌های بدون راننده شرکت گوگل که تست جاده‌ای آن‌ها در سال 2012 آغاز شد، به یک رادار لیزر محور که می‌تواند نقشه‌ای دقیق از اطراف به دست دهد مجهز هستند. سپس کامپیوتر، این نقشه‌ی تولید شده در محل را با نقشه‌های باکیفیت موجود و به منظور مدل‌سازی مسیری که خود راننده بتواند آن را بپیماید ترکیب می‌کند.

 

از آنجا که خودروهای بدون راننده می‌توانند به لحاظ نظری کل تصویر محیط اطراف خود را “ببینند”، ایده بر این است که آن‌ها می‌توانند مؤثرتر و امن‌تر برانند. ماشین‌های بدون راننده، رانندگی در حال مستی و/یا خستگی را تجربه نمی‌کنند – که این دو از شایع‌ترین علل تصادفات رانندگی هستند. علاوه بر بهبود ایمنی جاده‌ها، بعضی از طرفداران ادعا می‌کنند که ماشین‌های بدون راننده می‌توانند ترافیک را کاهش داده، آلودگی را پایین آورده، و سفر را راحت تر سازند.

در حال حاضر یک نمونه اولیه از ماشین بدون راننده شرکت گوگل در جاده‌های شهر تست می‌شود. عکس از آزمایشگاه فیزیک عمومی/ فلیکر.

 

ماشین‌های بدون راننده برای سیستم‌های حمل و نقل هوشمند بزرگ‌تر نیز می‌توانند مناسب باشند. از میان آن‌ها، سیستم‌های ارتباطی ماشین‌به‌ماشین (V2V) و ماشین‌به‌زیرساخت (V2I)، ماشین‌ها را قادر به ارسال و دریافت اطلاعات از ماشین‌ها یا واحد‌های کنار مسیر، از قبیل علائم ترافیکی یا محدودیت‌های سرعتی، می‌سازد و به آن‌ها اجازه می‌دهد تا رفتار خود را مطابق آن‌ها تنظیم نمایند. محققان دانشگاه تگزاس در آستین در حال توسعه تقاطع‌های هوشمندی هستند که هیچ چراغ راهنمایی یا تابلوی توقفی ندارند، اما به طور مستقل با هر خودرو ارتباط دارند.

 

شرکت‌های خودروسازی بلند پرواز نیز برای سرمایه گذاری در فن آوری های بدون راننده برنامه ریخته‌اند. هر دو شرکت مرسدس بنز و ولوو مدعی هدایت ماشین‌های تمام اتوماتیک و “بدون تصادف” تا سال 2020 شده‌اند. شرکت‌های GM، آئودی و BMW همگی منتظر فروش خودرورهایی هستند که می‌توانند خود را حداقل تا حدودی به همان شیوه برانند. دایملر، دومین تولید کننده کامیون در جهان، یک کامیون بدون راننده را در ایالات متحده هدایت می‌کند (منظور در حال ساخت است). این کامیون می‌تواند به طور مستقل در بزرگراه‌های آزاد رانندگی کند، و به راننده اجازه می‌دهد در حال حرکت ایمیل‌های خود را چک کرده و استراحت کند.

 

با این حال، مهم است به یاد داشته باشید که این تست‌های جاده ای همواره در مقیاس کوچک و یا در سرعت کم، و محیط‌ های کم ترافیک انجام شده‌اند. به علاوه، این تست‌ها کاملاً هم بدون راننده نبوده‌اند: در موارد اضطراری اپراتورها وارد عمل می‌شده‌اند. 23 خودرو خودراهبر گوگل در 11 تصادف جزئی در جاده‌های عمومی دخیل بوده‌اند.

 

اتومبیل‌های بدون راننده به عنوان بخشی از یک سیستم امن‌تر

فن آوری خودراهبری به طور فزاینده ای بحث‌های موجود بر سر امنیت جاده‌ای را شکل می‌دهند. با این حال هنوز هم نوآوری‌های زیادی باید اعمال شوند قبل از اینکه خودروهای بدون راننده بتوانند رایج و به صرفه شده و به تولید انبوه برسد. بدین دلیل هنوز خیلی زود است تا تأثیر وسایل نقلیه بدون راننده را در امنیت جاده‌ای به طور کامل ارزیابی کنیم. باید به خاطر داشته باشیم که حذف مرگ‌ومیر و جراحات ترافیکی، مستلزم سیستمی از جاده‌هاست که برای امنیت و نیز راه‌حل‌های فن‌آوری مکمل طراحی شده باشند.

[fakur1 10,129]

اگه شرکت هایی که از این ماشین ها میسازن، اونا رو بیارن تو جاده های ایران آزمایش کنند ، خیلی برا پیشرفتشون موثر واقع میشه.تو اروپا مردم کاری بکار این ماشین ها ندارند و پی کار خودشونن.این ماشین ها هم برا خودشون و طبق برنامه ای که بهش دادن ، مسیر ها رو طی میکنن.یعنی دچار چالش از سوی دیگران نمیشن.این باعث میشه که بدون دردسر تست میشن.سازندگان هم زیاد عقلشون قد نمیده که فک کنن ببینن چه جور موانع ایضائی ممکنه برا این ماشینا ایجاد بشه و یا اتفاق بیفته که قبلا براش برنامه بنویسند.

اما اگه بیارن تو ایران اینارو تست بکنن ، یه دفعه همه مردم که سواره یا پیاده از کنار این ماشین ها رد بشن و این ماشین ها رو ببینن،یه حرکات و کارهایی میکنن و یه بلا هایی سر این ماشین ها میارن که عقل جن هم بهش نمیرسه. اونام میتونن از روی همین کار هایی که مردم انجام میدن و سر به سر ماشین میذارن ، برای ماشین ها برنامه های فورس ماژور بنویسند و اینا رو بیشتر مجهز کنند.