امن‌ترین شهر جهان کدام است؟

[Mohammad Aref 120,438]

این نهضت یک ابتکار تازه نیست، اما از آنجایی که اقدامات غیرمعمول و در عین حال مؤثر برای بهبود امنیت ترافیک خیابانی در حال انجام می‌باشد، اما هنوز کمدین های خیابانی نمی‌توانند نقشی اساسی ایفا کنند. در اواسط دهه 90، شهردار جدید بوگوتا، آنتاناس مکوس، بیش از 400 هنرمند پانتومیم را برای نگهبانی در پیاده‌روها به کار گماشت تا در سکوت نارضایتی خود را از پیاده‌روهای نامناسب و رانندگانی که قوانین رانندگی را زیر پا گذاشته و زندگی خود را به خطر می‌اندازند، نشان دهند.

 

تاکاشیتا دوری، توکیو… پیاده‌رو سازیِ خیابان‌ها، سردم‌دار امنیت شهر در نظر گرفته شده‌ است.

 

این تجربه در لیست 100 روش امیدوارکننده برای شهری امن‌تر گنجانده شد، مجموعه‌ای از طرح‌های جهانی که در سال گذشته در UN-Habitat (مجمع سکونتگاه‌های سازمان‌ملل) تصویب شد- شعبه‌ای که نظر به چگونگی ایجاد جهانی رو به شهری شدن دارد. به هرصورت در سال‌های اخیر، طرح‌های مختلفی در بوگوتا برای ایجاد محیطی امن‌تر برای پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری از قلم افتاده‌اند. بوگوتا به هیچ وجه امن‌ترین شهر در جهان نیست. پس کدام شهر؟

 

اولین نکته حائز اهمیت این است که امنیت تنها به این محدود نمی‌شود که به چه اندازه محتمل بر قربانی شدن باشید. در بسیاری از شهرها، بیشتر جنایات قابل رؤیت کم شده‌اند: در نیویورک در سال 1990، میزان قتل با تعداد 2245 مورد به اوج خود رسید؛ سال گذشته این شهر با رکورد کمِ 328 مورد مواجه بود. اما مخاطرات جدید رو به ظهور هستند: تروریسم خطری جدی برای هر شهر بزرگ محسوب می‌شود، و با اتکای بیشتر شهرها به فن‌آوری و ارتباطات، جرائم اینترنتی تهدیدی فزاینده محسوب می‌شوند؛ از چراغ‌های ترافیکی گرفته تا کنترل ترافیک هوایی، حتی سیستم‌های فاضلاب نیز در معرض هکرها قرار دارند.

در بسیاری از شهرها، جنایات آشکارتر کاهش یافته در حالی که تروریسم و جرائم اینترنتی تهدیداتی در حال رشد می‌باشند.

 

با توجه به شاخص شهرهای امن، که توسط واحد اطلاعات اکونومیست (EIU) جمع‌آوری شده است، عنوان امن‌ترین شهر دنیا به این شهر که پرجمعیت‌ترین شهر نیز می‌باشد تعلق گرفته است: توکیو.

 

EIU به هنگام جمع آوری این شاخص به طیف گسترده ای از عوامل توجه کرده است. این واحد، امنیت دیجیتالی را بررسی کرده و تعداد حملات سایبری و چگونگی انجام آن‌ها را در نظر می‌گیرد. نه تنها به حوزه‌ی امنیت شخصی بلکه به امنیت زیرساختی- سیستم‌های فاضلاب و بهداشتی، جاده‌ها، و مدیریت بلایای طبیعی– نظر می‌افکند. در مقوله‌ی امنیت سلامت، نه تنها به کیفیتِ مراقبت سلامت توجه می‌کند (برای مثال در ازای هر 1000 نفر چه تعداد تخت بیمارستانی و پزشک وجود دارد)، بلکه به مسائلی همچون جمعیت نیز توجه دارد. طبق گزارش این واحد، “زندگی در محیط شهری امن و سالم، تفاوتی واقعی و قابل ملاحظه برای ساکنین به همراه دارد.” در 25 شهر اول شاخص، متوسط امید به زندگی 81 سال است؛ در نیمه‌ی دوم آن، 75 سال است.

 

توکیو در میان تمام دسته‌بندی‌ها نمره‌ی بالایی گرفت. این گزارش نرخ پایین جرم و جنایت آن، چگونگی بهبود کیفیت زندگی از سوی برنامه‌ریزان شهری به وسیله‌ی منع ماشین‌های دیزلی به منظور کاهش آلودگی، و پیاده‌روسازی در مناطق گسترده‌ی مرکزی را مورد تأکید قرار داده است.

 

به هرصورت قبل از اینکه بند و بساط خود را جمع کنید (به توکیو سفر کنید)، نتیجه‌گیری ساده نیست: توکیو پرخطرترین شهر دنیا نیز نامیده می‌شود، تا حدودی به دلیل تعداد زیاد افرادی که در زلزله‌ اجتناب ناپذیر آینده خسارت خواهند دید. ضمن اینکه این گزارش در واقع می‌گوید کدام شهر برای شما امن‌ترین ‌است. از دیدگاه فردی، برخلاف کارمندان شهرداری که برای اداره‌ی درست یک شهر مسئول‌اند، آیا امنیت شخصی مهم‌تر از خطر جرائم اینترنتی نیست؟ درآن صورت در عوض باید نگاهتان به سنگاپور باشد. و اگرکه امنیت سلامتی برایتان در اولویت باشد، اما شانس خود را در خیابان امتحان می‌کنید؟ زوریخ برای این کار مناسب است، اولین در سلامت و سیزدهمین در امنیت شخصی.

در سال‌های 2011 و 2013 آمستردام از سوی مشاوره شهری شرکت طراحی Copenhagenize امن‌ترین شهر برای دوچرخه‌سواران تعیین شد.

 

توکیو شاید یکی از امن‌ترین شهرها باشد اما یکی از مخاطره‌آمیزترین‌ها نیز می‌باشد.

 

دیگر مطالعات، مسائل دیگری را آشکار ساختند که ممکن است از اهمیت شخصی برخوردار باشند. برای مثال، آمستردام بهترین مکان برای دوچرخه‌سواری است. این شهر هلندی در سال‌های 2011 و 2013، توسط مشاوره شهری شرکت طراحی Copenhagenize امن‌ترین شهر برای دوچرخه‌سواران تعیین شد، با استفاده از معیارهایی چون امکانات دوچرخه سواری، نگرش رانندگان، و اراده سیاسی برای ترویج دوچرخه سواری. گسترش مطلق دوچرخه سواری، زیرساخت‌های دوچرخه سواری و محدودیت سرعتِ 30 کیلومتر در ساعت، به این قضیه کمک می‌کند- بر طبق گفته گزارش، دوچرخه سواری در شهر یک جریان اصلی به شمار می‌رود.

 

هیچ رتبه بندی جامعی از امن‌ترین شهرها برای زنان وجود ندارد، اما یک بررسی در سال گذشته به طور خاص میزان امنیت زنان در حمل و نقل عمومی را بررسی کرد. نزدیک به 500 زن در 15 پایتخت جهان، به علاوه نیویورک، نظر سنجی شدند. از آن‌ها راجع به تجربیاتشان از آزار و اذیت شدن توسط مردان، رفت و آمد در شب، احتمال اینکه دیگر مسافران به کمک آن‌ها بیایند، و اینکه آیا به مأموران اعتماد دارند که مزاحمت‌ها را گزارش می‌دهند یا نه، پرسیده شد. از بین شهرهای بررسی شده، نیویورک بهترین و بوگوتا، مکزیکو سیتی و لیما بدترین شناخته شدند؛ لندن چهارمین شهر امن رده بندی شد.

لندن از لحاظ استفاده زنان از حمل‌ونقل عمومی چهارمین شهر امن رده بندی شد.

 

اما آیا واقعاً ممکن است، و یا حتی مطلوب است، که شهرها را بر اساس امنیتشان رده بندی کنیم؟ دکتر میشل آکوتو، محقق اصلی ابتکار رهبری شهر UCL که با سازمان ملل در مورد چگونگی بهبود ایمنی شهری کار می‌کند می‌گوید، “ما کاملاً محتاطانه با آن برخورد می‌کنیم. رتبه بندی، شهرها را در مقابل هم قرار می‌دهد. چنانچه بگویید لندن امن تر از منچستر است، تعمیمی بی پرده است. می‌توانید بگویید لندن نسبت به منچستر دارای نرخ جرم و جنایت کمتری می‌باشد– که درست خواهد بود – اما قضاوت کردن در مورد امنیت ادراک محور است.”

 

چگونه یک شهر را امن تر خواهید کرد؟ هیچکس دلش نمی‌خواهد در ایستگاه پلیس زندگی کند. “باید جرم و جنایت را کاهش دهید، اما چیزهایی مثل بهبود امنیت حمل‌ونقل نیز وجود دارند. برای مثال، چنانچه شهری را با خطوط بیشتر دوچرخه سواری، مناسب‌تر سازید، می‌توانید طوری آن را طراحی کنید که برای عابرین پیاده نیز مناسب باشد”. شکاف دارایی (طبقاتی) نیز تأثیر مهمی بر ایمنی شهر دارد: آکوتو می‌گوید؛ “هیچ دستور کاری برای شهر امن‌تر وجود ندارد که بتواند بدون یک دستورکار کیفیت اجتماعی به پیش رود”.

 

و اگر تنها یک عامل وجود داشته باشد که بتوانید برای تعیین امنیت آتی شهر خود در نظر داشته باشید، بایستی نگاهی به نرخ مهاجرت بیاندازید. مطالعات در آمریکا نشان می‌دهند که فارق از آنچه که ما به عنوان لابی مهاجرت به آن باور داریم، شهری با مهاجران بیشتر، از نرخ پایین‌تر جرائم برخوردار است. مطالعه ای که توسط رابرت جی سمپسون، استاد علوم اجتماعی در دانشگاه هاروارد انجام شد، نشان می‌دهد که مهاجرت‌های نسل اول 45% و مهاجرت‌های نسل دوم 22% کمتر نسبت به آمریکایی‌های نسل سوم محتمل بر ارتکاب به جرم بوده‌اند. همانطور که سمپسون به طور خلاصه می‌گوید: “اگر که می‌خواهید در امان باشید، به یک شهر مهاجرپذیر نقل مکان کنید”.

 

منبع: سایت آقای شهردار